این پذیرش چرا انقد سخته؟‌ پذیرش گذر عمر،‌ پذیرش از دست دادن فرصت‌ها، پذیرش نیاز به تلاش بیشتر.
بابا شاید یکی نمی‌خواد بپذیره. اصلا این بزرگسالی رو نمی‌خواد. هرکی رو هروقت دلش خواست برگردون به رحم مادرش ای خدای ناموجود.

«بالاخره» می‌شه و بعدش دیگه آخیششش.

یه وقت‌هایی نسبت به زندگیم احساس بلوغ می‌کنم. انگار دارم با دست‌های رها دوچرخه سواری می‌کنم. انگار دارم می‌رم کافه غذای موردعلاقه‌م رو سفارش بدم. انگار سؤالای امتحان دقیقا از همون بخش‌هاییه که خیلی خوب بلدم.
امروز از همون وقت‌هاست. بزرگم، قوی‌ام، زنده‌ام و زندگی تو دستامه.

بعضی وقتا خیلی بامزه به جزییات توجه می‌کنه
مثلا:

نمی‌دونم واقعا رو هر اکانتی یه جور رفتار می‌کنه

به‌طور کاملا اشتباهی فکر می‌کردم که آگاهی، از درد کم می‌کنه و داشتن چشم‌انداز باعث میشه برای بحران آماده باشی‌
ولی اشتباه بود
تو فکر کن می‌دونی قراره از اون پله‌های دوردست بخوری زمین و پات بشکنه (چشم‌انداز ایمنت نمی‌کنه)، وقتی رسیدی و اتفاق افتاد آیا از درد پای شکسته‌ت کم میشه؟ نه.... شوربختانه نه.

شما یادتون میاد چه کسی باعث شد به طور عمومی بنویسید؟

خیلی خوشحال می‌شم وقتی می‌بینم یه تاثیری داشته‌م یه جا❤️

همیشه آخرش خوبه بچه‌ها. اگه خوب نبود پس حتما هنوز تو ایرانی.

روزمرگی‌هام در بهترین حالتش☝?