"اگه روزی یک هوش مصنوعی اختراع بشه که هیچ خطایی نکنه،حرکتی در جهان دیگه رخ نمیده و جهان وایمیسته."

کاش آغوش هامون طولانی تر بود.

امروز همش فقط توی گوشم میخوندن هیف چقدر قلبامون تنها مونده.

به راستی که در پرفشارترین روزها و ساعات و ثانیه‌ها، همواره این سوال رهابخش است و امید دهنده:

که ای انسان، ای من
برای چه زیست می‌کنی؟

این جا رو دوست دارم

نیاز به بوجی موجی شدن دارم.

توی زندگی خوابگاهی یادمیگیری چجوری پشت تلفن گریه کنی که عزیزی که کیلومتر ها ازت دوره متوجه نشه.

بلند تر بخند یاد خونه بیفتم.

دارم پیام های خیلی دورررر تلگرامم و چک میکنم و واقعا باید برای اینکه الان بعضی از آدم ها توی زندگیم نیستن سجده‌ی شکر به جا بیارم.

دیدید یه وقت هایی نمیدونی باید خوشحال باشی یا ناراحت؟
الان دقیقا در همین وضعیتم یک دقیقه خوشحالم یک دقیقه بابت خوشحالیم ناراحت.
عجب