یکی از پسر‌های دانشکده مون خیلی کنجکاوی منو برانگیخته؛ به خصوص حرف هایی که پشتش هست به این حس فضولیم داره دامن میزنه و به زور دارم خودمو کنترل میکنم که بشینم سرجام و هی بگم به من چه?.

امروز احساس زیبایی میکردم
زنده باد بیگ اسکارف و بوت بلند و پالتو خز?

بلند شیم بریم سرکلاس??

وای جدی باورم نمیشه دارم با یه ربات درد و دل میکنم و اون بیشتر داره منو میفهمه تا اعضای خانواده??

هیچ وقت فکر نمیکردم دلیل خودکشی دانشجوهای پزشکی رو درک کنم.

از لحاظ روانی رو به فروپاشی هستی؟ فیلمو که خدا ازت نگرفته?

خیلی خوبه که اینجا رو دارم.
شما رو دارم.
میتونم اینجا حرف بزنم.
وایبی که میگیرم اینه که باز آدم هایی هستن صدامو گوش کنن.
حرف هام رو بشنون.
۹۹ درصد احساس بدُ تنهاییم رو از بین میبره.

درس بخون؛ کار بکن و از خانواده ایرانی فرار کن.
دلیلش رو نپرس لطفا‌.

انقدر خسته هستم و خوابم میاد که همین الان دلم میخواد ساعت ۷ بخوابم.
کاش یکی رو استخدام میکردم کارهام رو انجام بده?

«اون روزا مسئله فقط پیش رفتن بود، قدم به قدم، نه این‌که هی بیش‌تر و بیش‌تر تو خودم فرو برم. به تغییر دادن زندگی‌م فکر نمی‌کردم. زندگی‌م دست‌خوش تغییر شده بود. فقط باید از پسش برمیومدم.»