پنجم تیرماه روز جهانی مبارزه با مواد مخدر می‌باشد. به همین مناسبت ، جا دارد که بار دیگر بر اهمیت تلاش‌های همگانی و هماهنگ برای پیشگیری ، درمان و بازتوانی اعتیاد تأکید ‌کنیم. اعتیاد، نه تنها فرد معتاد را به تباهی می‌کشاند ، بلکه خانواده و جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند را نیز دچار آسیب‌های جدی می‌کند و همه ما ، از دور و نزدیک ،شاهد تاثیرات مخرب این بیماری بر روان و جسم هموطنان و عزیزانمان بوده‌ایم.

امروز، پنجم تیرماه، یادآور وظیفه انسانی همه ماست که تلاش کنیم تا آگاهی خودمان و اطرافیانمان را درباره اعتیاد افزایش دهیم ، تا شاید بتوانیم عزیزانمان، فرزندانمان و نسل‌های آینده را از دام این بیماری خطرناک نجات دهیم.

مبارزه با اعتیاد و مواد مخدر ، یک مسؤولیت جمعی است و تنها با اتحاد و همدلی می‌توانیم به آینده‌ای بدون اعتیاد دست یابیم.

#اعتیاد

@shahrakima_official

انتخابات و سلامت روان
محمدعلی‌شهرکی
۱۴۰۲/۱۲/۱۴

رابطه ميان سلامت روان در جامعه و مردمسالارى، همواره رابطه‌ای دوطرفه و متقابل است. جامعه‌ای که از سلامت‌ روان مطلوبی برخوردار است، قادر به استفاده‌ی بهینه‌ از ابزارهای مردمسالارانه - بویژه انتخابات که مهمترین ابزار مردمسالاری است - می‌باشد، و متقابلاً یک جامعه‌ی مردمسالار، بواسطه‌ی برگزاری انتخابات، حس مشارکت در رهبری جامعه و اثرگذاری در سرنوشت خویش را در میان مردم گسترش می‌دهد، که به نوبه‌ی خود، نقش بسزایی در بهبود وضعیت سلامت روان در جامعه دارد.

افراد جامعه را از منظر رویکردی که به پدیده‌ی انتخابات دارند، می‌توان دردو گروه دسته‌بندی کرد:

۱- محافظه‌کاران - کسانی که با نحوه حکمرانی حاکمان موافق‌اند. در واقع این افراد ،از نظر روانکاوی، تسلیم منبع قدرت شده، با آن همانندسازی کرده‌اند و با استمرار حاکمیت قدرتمند به همان شیوه‌ی موجود ، خود نیز احساس قدرت می‌کنند. این گروه از سر رضایت و برای حفظ وضع موجود در انتخابات مشارکت می‌کنند.

۲- تحول‌خواهان - کسانی که از شیوه حکمرانی حاکمان ناراضی‌اند. این افراد تسلیم منبع قدرت نشده، آرزوی ایجاد تغییر در وضع موجود را در سر دارند. البته رویکرد همه‌ی تحول‌خواهان در مواجهه با پدیده‌ی انتخابات یکسان نیست.

- گروه اول کسانی هستند که در انتخابات مشارکت می‌کنند و تلاش می‌کنند با انتخاب گزینه‌های مناسب و همفکر با خود و متحد شدن حول یک ایده‌ی مشترک قدرت حاکمه را به چالش کشانده، تغییرات مورد نظر خود را به حاکمیت تحمیل کنند. در واقع این گروه بالغانه‌ترین رویکرد را در تقابل با حاکمیت بر‌می‌گزینند.

- گروه دوم از تحول‌خواهان، مخالفت خود با وضع موجود را از طریق شرکت در انتخابات و بروز خشم خود به شیوه‌ای منفعلانه ، ابراز می‌نمایند؛ به عنوان مثال با انداختن آراء سفید یا باطله این کار را انجام می‌دهند.

- گروه سوم کسانی هستند که مخالفت خود با وضع موجود را با شرکت نکردن و تحریم انتخابات ابراز می‌دارند. در واقع این گروه بصورتی فعالانه‌تر خشم خود را با به چالش کشاندن مشروعیت حاکمیت بروز می‌دهند.

- گروه چهارم کسانی هستند که روش‌های سخت و خشن را برای ایجاد تغییر در حاکمیت بر‌می‌گزینند و در واقع ، خشم خود را به فعالانه‌ترین روش ممکن ابراز می‌دارند.

اما فراتر از همه‌ی تقسیم‌بندی‌های مذکور، که همگی به نوعی دغدغه‌های مخصوص به خودشان را در مواجهه با قدرت حاکم دارند، گروه دیگری هم وجود دارند که اساساً منکر وجود حاکمیت هستند. اینان کسانی هستند که اساساً نمى‌دانند که قرار است انتخاباتی برگزار شود، و برایشان فرقی نمی‌کند که شیوه‌های حکمرانی دچار تحول شود یا به همان روال پیشین ادامه یابد. شاید بتوان بصورت خلاصه اینان را گروه «‌بی‌تفاوت‌» نامید. خطر اصلی تهدید کننده آینده‌ی سیاسی جامعه، رشد فزاینده‌ی این گروه ، بویژه در میان نسل جوان جامعه است، که ظاهراً دغدغه‌ای برای ایجاد تغییر و بهبود اوضاع جامعه ندارند و حتی برایشان فرقی نمی‌کند که در آینده کشوری به نام ایران موجودیت داشته باشد یا خیر.

حاکمیت اگر نتواند با ایجاد بستر لازم برای گفتگو با تحول‌خواهان، آنان را در تعیین سرنوشت سیاسی کشور سهیم کند، اینان به تدریج از گروه اول تحول‌خواهی به گروه دوم و سوم و چهارم رفته ، عن‌قریب شاهد ریزش تحول‌خواهان به سبد منکران قدرت حاکمه و هرآنچه منسوب به حاکمیت است، از جمله انکار تعلق به سرزمین «‌ایران» خواهیم بود.

@shahrakima_official
shahrakima.ir