سلام!
تقریبا سه سال پیش این کانال رو ایجاد کردم، با یک ممبر که از دوست‌های قدیمیم بود و بعد از مدت‌ها کم‌کم زیاد شدیم؛ روزمره‌نویسی کردم؛ از چیزهایی که بلد بودم گفتم؛ از زبان و کنکور گفتم و هرجا حس کردم چیزی می‌تونه برا خودم و یا دیگری مفید باشه اینجا به اشتراکش گذاشتم؛ طنین کم‌کم بزرگ شد، همون‌طور که خودم.
دوست و آشنا پیدا کردم، دوستی‌های مجازی رو حقیقی کردیم و دوستی‌های مجازی‌ای ساختیم که از هزارتا دوستی حقیقی باکیفیت‌تر بودن، شب‌ها باهم بیدار نشستیم، پا به پای هم خندیدیم و البته که برای هم اشک هم ریختیم.
دست‌هامون به دست هم بود، طوفان شد و زندگی‌مون زیر و رو شد و ترجیح دادم همچنان اینجا باشم و بنویسم، بنویسم چون که سلاح من قلم بود! نوشتم و محکم‌تر دست‌های همدیگه رو گرفتیم.
سه‌سال اینجا نوشتم و تو تمام این‌ سه سال سعی کردم بر چندتا اصل پایبند باشم که اولینش این بود که با توجه به شرایط خودم و بقیه مفید باشم و دومیش هم این بود که کسی رو از خودم نرنجونم و خواسته ناخواسته هیچ‌کسی رو ناراحت نکنم، هرچند که راضی نگه داشتن چیزی حدود پنج‌هزار نفر تا حد خیلی خوبی غیر ممکن بود!
حالا تقریبا سه سال گذشته و این دفعه نمی‌دونم چطور میشه مفید بود، این دفعه دیگه حرف جدیدی ندارم و این دفعه با اینکه همچنان قلبم برای تک‌تک آدم‌های اینجا می‌تپه نمی‌دونم از چی بگم و چرا بگم.
برای همین سعی کردم در نهایت صداقت براتون بنویسم، براتون بنویسم که اینجا با شما بزرگ شد و من با شما؛ بعضی‌هاتون از سه سال پیش اینجا بودید و با هم دوستی‌هایی ساختیم که شاید خیلی‌هاشون ناشناس بودن اما هیچ‌کدومشون بی‌معنی نه.
این متن رو نوشتم تا بگم مثل قبل و حتی بیش از قبل دوستتون دارم، صادقانه و از صمیم قلبم.
دوستتون دارم و طنین، اینجا و شما رو هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم.
مدتی نیستم، شاید تا همیشه، شاید تا روزی که دوباره حرفی برای گفتن داشته باشم؛ اگر اینجا بمونید خوشحال میشم و اگر برید درکتون می‌کنم؛ اما در هرحال دوستتون دارم و امیدوارم روزی نه چندان دور دوباره حرفی برای گفتن داشته باشم و به جمع‌تون برگردم.
برای بار هزارم، از اعماق قلبم دوستتون دارم و مراقب خودتون باشید.??

طنین؛ ۱۴ مهر ۱۴۰۲؛ ۲۰:۳۹ [با بغض]

نیکا تو یک ساله که نیستی و ما دیگه نخندیدیم.

حالا ایران که تا می‌تونه برای فوتبال هزینه کرده و می‌کنه و اوضاع چمن آزادی اینطوری بوده! اما بیچاره ورزشکار ایرانی که باید با این امکانات تمرین کنه و آماده‌ی مسابقات جهانی بشه.
آدم تازه اینجاهاست که می‌فهمه مدال‌آوران ایرانی چقدرررررر بیشتر از ورزشکاران غیرایرانی تلاش کردن‌.

پ.ن: لعنت به اول و آخر بازیکنان حکومتی؛ منظورم از ورزشکار آدم‌های باشرفی مثل الناز رکابی هستن.

با هر بازی فوتبال مهران سماک رو به یاد میارم، دوباره و هرباره.

پارسال امروز، آخرین روزی بود که نیکا تو خونه بود.

ماشالله کرمی به معنای واقعی کلمه مرتکب هیچ جرمی نشده؛ حتی با متر و معیار خود جمهوری‌اسلامی هم مرتکب هیچ جرمی نشده!
ماشالله کرمی در نهایت صلح و آرامش هر هفته به یاد محمد مهدی و محمد نذری پخش می‌کرد و به مزار پسرانش سر می‌زد.
آقا ماشالله بیش از بیست و هشت روزه که در بازداشت به سر می‌بره و منیژه خانوم از همیشه تنهاتره.

یکی میشه نوید افکاری، سال‌هاست کُشته شده اما تا همیشه تو قلب و ذهن ما و نسل بعد ما زنده‌ست.
یکی هم میشه حسن یزدانی، زنده، اما زنده به معنای صرفا نفس کشیدن.

مردم در مسابقه کشتی آزاد در حالی که حسن یزدانی روی تشکه، علیرضا کریمی (حریف یزدانی) رو با فریاد «علی کریمی» تشویق کردن. این اتفاق که حسن یزدانی پشت مردم ایران نبود، چوب دو سر باخت بود به نظرم، برای ما، آدمی که تا دیروز پهلوان و عزیز بود مُرد و اون هم تمام…

سال گذشته تیلور، کشتی‌گیر آمریکایی، حرف از زن، زندگی، آزادی زد. وارد سیاست شد. از مردم کشوری دیگر حمایت کرد. علیه ظلم حرف زد. حسن یزدانی چه کرد؟ مدالش رو به قاسم سلیمانی تقدیم کرد. یزدانی هنوز هم برای شما «جهان پهلوان»عه؟ «قهرمان»عه؟ دوست داشتین مسابقه رو ببره؟ توی این جغرافیا همه‌چیز سیاسیه. کشتی و فوتبال و والیبال هم نداره. تا وقتی پشت مردمت نباشی، تا وقتی در سمت درست نایستی، مردم دوستت ندارن. از باختت هم ناراحت نمی‌شن.