سلام عزیزان دل صدای نقد شما را بر شعرم مشتاق شنیدم

نوید صبح فروردین، پس از یک برفِ سنگینی
شب آشفته حالان را، نوید صبح تسکینی

به گنجشکِ خیالِ من، پرِ پرواز بخشیدی
جوازِ پر گشودن بَر، پَرِ پروازِ شاهینی

به چشمِ روشنِ زهره، تب رامشگری دادی
شکوه شرمِ نور آذین، میان چشم پروینی

بریدم سر نشاطم را؛ به دستِ خنجر حسرت
تو تنها واژه ی خوشحال، در این شعر غمگینی

پُریم از آفت نفرت؛ به کشتِ کینه مشغولیم
در این نفرت سرا تنها، تو روحِ مهر آیینی

به یک" لا تَقنَطوا" دادی؛ به دست باد یأسم را
دعای دردمندان را، عبور مرغ آمینی

شبِ حیرانی ما را میانِ ترس گورستان
صدای گرم‌ِ آرام از گلوی سبز تلقینی

شعارِ شرم از چشمِ تو سر دادیم و کج رفتیم
تو اما پرده ستری بر این شرمِ نمادینی

ندامت نامه‌ی ما را، بکش در هاله ی عفوت
کزین پرونده ی سنگین، نیفتد برگِ زرینی

#زهرا_وهاب_ساقی

شد عشق و ادب به دست ما سلاخی
ماییم و هجوم بی حدِ گستاخی

با این همه خار رسته در باغ گلی
سودای شکفتن نکند بر  شاخی

#زهرا_وهاب_ساقی

من‌ اهل تماشای فوتبال نیستم. اساساً در زمانه ی ما که حتی به ورزش، پیش از اینکه به چشم‌بهانه ای برای تندرستی و نشاط نظر داشته باشیم؛ نگاه تجاری و اقتصادی داریم؛ همون بهتر که‌ درگیر تماشای فوتبال نبودم. اما این روزها تو شبکه های مجازی ظاهرا به خاطر اقدامی که یکی از دروازه بان ها انجام داده در یک تصمیم گیری شخصی، دیدم که موجی از دختر و پسرهای جوان طرفدار یک تیم با شنیع ترین ادبیات به فحاشی و شعار دادن علیه اون ورزشکار پرداختن.ورای مسائل مربوط به حجاب و رعایت حریم بین مرد و زن که کاملا مشهوده حکومت در کنترل اون به طرز مفتضحانه شکست خورده؛ چیزی که به شدت متاثرم کرد؛ فاصله گرفتن  بچه هامون از مرز ادب در رفتار و گفتار بود. وحشت می کنم از تصور حجم عظیم سقوط اخلاق در جامعه. از شکست خانواده ها در تربیت فرزند. از حجم بی شعوری اون عده جوانان و نوجوانانی که حتی از تحلیل رفتار مودبانه و نشانه های اون عاجز هستن و تازه دچار یک نوع خود بزرگ بینی تهوع آور شدن و راه بیان نارضایتی را حرف رکیک بر زبان راندن میدونن. از پدر مادرهایی که رفتارهای بی ادبانه بچه هاشون را نماد اعتماد به نفس میدونن و متوجه خطرات این همه بی اخلاقی  که به نسل های بعد منتقل میشه نیستن. از این که فکر کردیم اجازه داریم وقتی از کسی ناراحتیم می تونیم همه جور توهینی به ناموس و خانواده ش کنیم و تازه از همه ی اینها برای تولید محتوای شبکه های مجازی استفاده کنیم. چرا رفتیم به این سمت که شعارهای اعتراضی ما به هتاکی و پرده دری آلوده شد. آیا الان می تونیم به ادب و منش و ایرانی بودن خودمون افتخار کنیم؟ ما که گاهی با دلایل غریب به تحقیر ملیت های دیگه‌می پردازیم.‌نمی دونم شاید من دارم اشتباه می کنم.ولی بی تربیتی به هر بهانه که باشه رفتار قابل دفاع و توجیه پذیری نیست.. با احترام . ساقی

ما راویان قصه ی خون و جنون بودیم
سرخورده از بختی همیشه واژگون بودیم

بیرونمان قصری لبالب از شراب و شوق
ویرانه ای گمنام اما از درون بودیم

ما با دلی لبریز  رویا بی صدا با سر
در چاه رویا سوز حسرت سرنگون بودیم

آواره هایی در به در در شهر شیطان که
محنت سرای خویش را سقف و ستون بودیم

ما ساده لوحان با خیال سایه ی طوبی
دزدانِ بی ایمانِ ایمان را قشون بودیم

ما وارث کابوس دوزخ در هبوطی سرخ
از لحظه ی آغاز خلقت تا کنون بودیم

از نحسی این زندگی در مرگ لولیدیم
دیدیم بد بسیار اگر هم بد شگون بودیم

انگورهای باغمان سهم شغالان شد
ما‌ گیج و منگ و مست از صهبای خون بودیم

ای رفتگان در چاه غفلت تا کمر هشدار
ما ملتی هشیار در عین جنون بودیم

#زهرا_وهاب_ساقی

۲۵آبان۴۰۳
هیچکس نباید به خاطر....‌