همینجوری که گریه میکرد گفت بلد نیستم کسی رو دوست داشته باشم.
هنوزم بهش هروقت فکر میکنم برام عجیبه. میدونم که راست میگفت، اما عجیبه برام، زندگی بدون دوست داشتنِ دیگری چطوریه یعنی؟

از اینکه بالاخره رسمن یه کاره‌ای شدم و میتونم لطف و محبت اطرافیانم رو جبران کنم بسیار احساس رضایت دارم :)

هنوزم وقتی حرف طرح میشه با آدمایی که توی این فضاها نیستن و آشنایی ندارن، توضیح اینکه نمیدونم کی میفرستنم کجا خیلی سخته، چون هی میپرسن یعنی چی؟ و من نمیتونم دقیق توجیهشون کنم که چقدر اختیار ندارم توی این قضیه! :))

ایران مثل یه بیمارِ خیلی مریضِ رو به موت شده. قلبش نارساست، کبدش از کار افتاده، کلیه‌هاش کار نمیکنن، سکته مغزی کرده، ریه هاش عفونت کردن و یه جای سالم تو بدنش نیست. هر سلول هرجایی که نشسته، وضعیتش بده. همه فکر میکنن فقط در حق خودشون داره اجحاف میشه و فقط خون به اونا نمیرسه و بقیه جاها عروسیه.
درست بشو هم نیست، بخوای کلیه رو درست کنی، قلب خرابتر میشه. بخوای ریه رو درست کنی، کلیه اجازه نمیده. به هیچ‌جاش نمیشه دست زد چون دیگه واسه ایران دیر شده.
مثل این بازیا که آبنباتا رو باید تو تعداد حرکتای محدود سه تایی جور کنی تا یه تعداد رو جمع کنی. اگرم بد بازی کرده باشی تا یه جایی میشه جبرانش کرد، ولی یه جایی میرسه هنوز پنج تا حرکت داری ولی میدونی کافی نیست و قراره ببازی. واسه ایران هم دیر شده.
ایران هم هنوز نمرده، ولی همه میدونن که داره میمیره و واسه همینه همه هار شدیم.
همه دارن واسه بقاشون میجنگن.

-خانه از پای بست ویران است-

تصمیم گرفتم گروهِ "گروه‌درمانی پزشکان" رو عملیش کنم =)) خودم خیلی بهش نیاز دارم چون. هیچکس جز ما، ما رو نمیفهمه. و همه‌مون واسه ادامه دادن نیاز داریم یه جایی بتونیم صحبت کنیم و درک بشیم و حس تنهاییمون کمتر بشه تا بتونیم دووم بیاریم. اونجا صحبت میکنیم و به…

انقد جنگیدیم که به جنگیدن عادت کردیم، حتی وقتایی که نیازی بهش نیست.

تو سه تا مکالمه مختلف در موقعیت‌های متفاوت با موضوع متفاوت، از سه تا آدم مختلف این رو شنیدم، که در واقع انگار مشکلِ اصلیِ من رنجِ دیگرانه.
مشکلم با پزشکی و مشکلم با ایران و مشکلم در روابط.

دردِ من به طور عمده ناشی از دیدنِ بدبختیِ مردمه.

-reflecting-