مگر قدیما شبانه روزی چند ساعت بود که ما دو نوبت صبح و عصر مدرسه می‌رفتیم. تمام کتابها هم رونویسی و مشق و جریمه داشتیم. باز هم وقت داشتیم بازی کنیم و شب چراغونی هم بریم با پدرمادرامون. اگه برف بود که تا نصف شب آدم برفی درست می‌کردیم تو حیاط. روزنامه دیواری هم درست می‌کردیم یک عالمه جمله سازی داشتیم. نمایشنامه هم تمرین می‌کردیم و سرود هم؛ الان شبانه‌روزا چند ساعته شده مگه؟؟؟ آدما چرا وقت کم میارن؟!

#سوال‌ها

سارا محمدی می‌نویسد که:
اگر می توانستم،
برسم
به کسی که روح مرا می خواند،
دیگر شعری نمی گفتم.
مثل رود،
که
به اقیانوس می رسد.

@mahmadi_b

می‌دونم که تصمیم درستی گرفتم،
ولی کاش تصمیم درست این نبود.
-صدسال تنهایی

در هر کجای دنیا، کودکی دندان درآورد، جهان باید جشن بگیرد و دست از جنگ بردارد و در تمام محله‌ها، آش دندونی بدهند. موافقید؟

#محبوبه‌_احمدی

آدمها، عزیز من، دنبال جایی و کسی می‌گردند که بیشتر تاییدشان می‌کند. آنجا حس امنیت دارند و این حس پناه‌شان می‌دهد که نسخه خوب خودشان را بیافرینند. در اکثر ما، در مورد خودمان و فرزندان‌مان، حس «می‌توانستی بهتر ازین باشی» متاسفانه کار را خراب می‌کند! این یعنی مورد تایید نیستی. نیستی آنچه که من دلم می‌خواست باشی‌. همین‌ها سد آدم می‌شود. حس ناکافی بودن. تایید نگرفتن. جوانی را می‌شناسم نابغه کامپیوتر؛ مادرش آرزو داشت پسرش پزشکی بخواند. خودش نه‌. مراتب بالای علمی و تخصصی کامپیوتر را رفت اما انگار هنوز ناکامل است. چون تایید نمی‌شود و حیف آن استعداد.‌..
خانواده، در این حس بسیار نقش دارد. امنیت بچه‌ها به حس تایید و کافی بودن از طرف پدرومادر دارد.

#محبوبه‌_احمدی

در بعضی مدارس و اماکنی مثل سالن مطالعه، بچه‌ها اجازه بغل کردن هم رو ندارند. دوربین‌های مداربسته مچ بچه ها را می‌گیرند! بنظرم این قانون خشک‌ترین قانون می‌تواند باشد. بعضی وقتها، آدم‌ها در آغوش هم رها می‌شوند و رها می‌کنند غم را که سررفته از کاسه دلشان. آغوش پناه مگر نیست؟ آدمیزاد محتاج پناه است. گاهی بچه‌ها در مدرسه می‌آمدند جلو و می‌گفتند خانم میشه بغلتون کنیم! ما، نسل لطیفی نبودیم. جنگ بود یا شرایط خاص جایگزینی دین، ما را به کناره‌هایی پس زد که خشک و رسمی و نادرست بود. باباهایی می‌شناسم که دختران جوان‌شان را در آغوش نمی‌کشند و فقط دست می‌دهند. همسرانی که هم را در آغوش نمی‌کشند که زشت است جلو بچه‌ها!!!! زنهایی سراغ دارم سالهاست در آغوش محبت همسرشان، آرام نگرفته‌اند...

#محبوبه‌_احمدی

مشهد
بعد از سه راهی طرقبه، اول جاده شاندیز، دشت وسیعی خاکی و خالی از ساختمان، شده محوطه پرواز بادبادک‌ها !
چقدر آن فضا دوست داشتنی و قشنگ است‌.
می‌شود ساعتها آنجا نشست و رهایی بادبادک ها، شوق و ذوق کودکان، رقص کاغذها در باد، همه را تماشا کرد و زیست‌شان کرد‌. آنجا آدم بزرگ‌ها هم لحظاتی کودک می‌شوند!
اینها را گفتم که بگویم آن بادبادک‌ها و رقص و رهایی‌شان به باریکه نخی بند است که اگر کنده شود، دیگر نه رقصی در کار است و نه در آسمان رها شدنی! آن نخ که جدا شود، باد بادبادک را می‌برد و جاذبه زمین می‌کشاندش تا سقوط کند یا به سیم برقی، شاخه درختی، مانعی گیر کند و این یعنی پایان بادبادک...
اینها را گفتم که گفته باشم که دل آدمیزاد بادبادک است‌. بند بودن می‌خواهد خوب من؛
بند بودن به محبتی به‌قدر نخ قرقره در دستان کودکی در اول جاده شاندیز؛
آدم تا دلش که به ویزی، به یکی بند است، رهاست، می‌رقصد و زندگی می‌بارد از وجودش. خدا نکند آدمیزاد، بند دلش پاره شود. خدا نکند.

#محبوبه‌_احمدی

خییییلی نوستالژیک
انگار که از رادیوی کوچک لب ایوان خانه پدری پخش بشه ...
@mahmadi_b
محبوبم؛ خبری دارم.
امروز کمتر از فردا دوستت داشتم.

#محبوبه_احمدی

می‌روم افکارم را قدم بزنم.
تراپیست می‌گوید: وقتی قدم می‌زنی جز قدم‌زدن، به هیچ‌چیز فکر نکن.
می‌روم قدم بزنم و جز تو و قدم زدن به هیچ‌چیز فکر نکنم.

#محبوبه_احمدی

ولی همه ما شایسته هستیم یکی داشته باشیم که وقتی در مقابل مسأله ای، کم می‌آوریم، احساس نتوانستن می‌کنیم، تمام تلاش‌مان را بکنیم. آنوقت با خیال جمع، کار را بسپاریم به او، بگوییم خب، بقیه‌اش با تو؛ و آنقدر مطمئن باشیم که او درستش می‌کند که سرمان را روی شانه‌اش بگذاریم و نفس راحتی بکشیم و چشمهای‌مان را ببندیم و بخوابیم. عین خیال‌مان هم نباشد که ما مساله حل‌نشده ای داریم. دردی داریم. در رنجی هستیم.
و مطمئن باشیم که بقول بزرگ علوی:
«شاید دردی که امروز تحمل می‌کنی
راهِ نجاتِ تو در آینده باشه.»

یکی دارید؟ به یکی باور دارید؟ به حضورش ایمان آورده‌اید؟ به امنیت رسیده‌اید کنارش؟ به خاطرجمعی ...

#محبوبه‌_احمدی