مثلا الان همینطور که داشتم از رواق شیخ بهایی به سمت ضریح می‌رفتم و از اون دالون سرپایینیه که با فرش‌های لاکی‌ش پوشیده‌شده می‌گذشتم؛ یه صدایی از توی صحن میومد: اگر خسته‌جانی بگو #یاعلی. و توی اون جمعیت همه زائرا با هم می‌گفتیم #یاعلی..

برام یه کروسان گنده بخر بیار؛
منم قهوه درست میکنم
بعدشم بشینیم یه عالمه حرف بزنیم.

نیاز به یه ارامش‌ خاطری دارم که بشینم یه سریال 200 قسمته احمقانه رو پشت سر هم ببینم.

از یه جا به بعد نمی‌دونی دقیقا چیو باید تحمل کنی.

اضطراب دارم و ایمان دارم که تو نمیذاری بد پیش بره.
فکر می‌کنم این یه جور توکل باشه.

و خدا توی حدیث قدسی فرمود که:
من در گرو گمان بنده ام به خودم هستم و مطابق گمان بنده ام با او رفتار می کنم.

بلند شو علمدار...

کاش کرمان بودیم؛ نه؟

قدرت و تفاوت حسی که بعضی ها از طریق کلمات می‌تونن به آدم منتقل کنن باورنکردنیه.