از امروز...

برای من قصه آدم ها نه فقط توی اتاق درمان، که توی قدم‌ها، نگاه‌ها و بدن ها هم وجود دارد، برای شنیدن حقیقت همیشه نیاز به کلام نیست، گاهی قصه ها در سکوت ها و پوشش ها وجود دارد.
توی تاکسی نشسته بودم.
راننده ماسک زده بود.
خیره شدم به ماسکش و با خودم فکر کردم: « مریض شده؟یا میخواد مریض نشه؟ »
خودش شروع کرد به گفتن:
«یه روز مسافری سوار شد. مریض بود و منو هم مریض کرد.
رفتم خونه و ناخواسته مادرم رو هم بیمار کردم...
چهار هفته تو بیمارستان جنگیدیم تا زنده بمونه.
اگر من مریضش نمیکردم این اتفاقات هم نمی افتاد.»
رو صندلی کناریش یه جعبه بزرگ ماسک داشت، یکیشو داد به من:
«این ماسک رو از طرف من داشته باش»
انگار براش اون ماسکا خیلی ارزش داشت چون میدونست نفس کشیدنمون گاهی به یه تکه پارچه بنده و با دادنش به من اینو به خودش بیشتر یادآوری کرد ...
من فهمیدم آدم‌ها آرزوهاشونو توی چیزای کوچیک قایم میکنن.
ماسک اون راننده فقط یه پارچه نبود؛
یادگاری بود از ترسِ از دست دادن،
هدیه‌ای بود برای محافظت از کسی که دوستش داری،
و نشونه‌ای بود که میگفت:
«زندگی میتونه توی چیزای به ظاهر پیشِ پاافتاده معنی بشه...»

شاید کار ما آدم‌ها همینه:
رنجهامون رو تبدیل به هدیه کنیم،
ترسهامون رو تبدیل به محافظ،
و توی کوچکترین چیزها، بزرگترین معناها رو ببینیم...
به قول پونه مقیمی وقتی میفهمیم چطور به خودمون و دیگرانی که دوسشون داریم آسیب میزنیم، شجاعت قبول احساس گناه سالم رو هم به دست میاریم، اینطوری به نسخه کمتر آسیب رسان خودمون دسترسی پیدا میکنیم، عاشق های واقعی، میفهمن چطور آسیب دیدن و چطور آسیب رسوندن، مسئولیت آسیب رساندن رو به عهده میگیرن و برای جبرانش تلاش می کنن...

-محسن توکلی ✍🏻

بین ۸ الی ۱۵ اسفند ماه از این فستیوال دیدن میکنم،
تاریخ دقیقش به شما بستگی داره که ببینم چه روزی هستید تا باهم بریم.
باعث افتخاره همراهیتون
داخل پی وی برام بنویسید که توی این بازه تاریخی کدومشو میتونید بیاید تا هماهنگ بشیم
تعداد اگر کافی باشه یه گروه تلگرامی میزنم براش

من صادقانه روز تولدم بغض میکنم....
۲۴ سالگی خوبی بود.
خواستم براش بنویسم، ولی دیدم همین جمله عباس معروفی کافیه:
ای کاش تولد من هم می ماند برای بعد

زندگی شاید یک خیابان دراز است که هر روز زنی با زنبیلی از آن می گذرد، زندگی شاید ریسمانی است که مردی با آن خود را از شاخه می آویزد، زندگی شاید طفلی است که از مدرسه بر می گردد...

از باورهایم...

در نکوهش تنهایی تحمیل شده و فردگرایی ناخواسته افراد جامعه ایران

یکی از عناصر مهم، این واقعیت است که آدمی نمی تواند بدون نوعی همکاری با دیگران زندگی کند. در هرگونه فرهنگ و محیطی که به تصور درآید انسان برای بقای خویش نیازمند به همکاری با دیگران است، خواه به منظور دفاع در برابر دشمنان یا خطرات طبیعی، خواه برای آنکه بتواند کار و تولید کند.
حتی رابینسون کروزو کسی است را چون (جمعه) همراه داشت که بدون او نه تنها محتملا دچار جنون می شد بلکه کارش به مرگ می رسید.
هرکس احتیاج به کمک دیگران را در خردسالی شدیدا احساس می کند. امکان تنها ماندن قهراً بزرگ ترین خطری است که زندگی طفل را تهدید می کند.
تنها تعلق به جایی و معنی و جهتی در زندگی است که انسان را از این احساس که چون ذره ای خاک بالاخره مغلوب کوچکی خود خواهد شد به دور می دارد، و اگر نتواند خود را به نظامی که زندگیش معنی و جهتی می بخشد مربوط کند، درونش لبریز از شک و نا امیدی خواهد شد و همین سرانجام قدرت عمل و اراده را از او می گیرد.

آدمی از تنهایی می هراسد و در میان انواع تنهایی از همه وحشتناک تر تنهایی اخلاقی است. نخستین زاهدان گوشه نشین با خدا زندگی می کردند و در پر جمعیت ترین دنیاها یعنی دنیای ارواح می زیستند. نخستین اندیشه آدمی چه جذامی و چه زندانی چه گناهکار و چه زمینگیر آن است که در راه تقدیر رفیقی بیابد. برای ارضای این سائق که چیزی جز خود حیات نیست، انسان همه نیرو و قدرت و انرژی سراسر زندگی خویش را بسیج می کند. آیا بدون این اشتیاق مقاومت ناپذیر ابلیس هرگز همدمانی می یافت؟ حتی بهشت گمشده هم چیزی جز دفاع از باهم بودن نیست.
حتی زندانی سیاسی با کسانی که دوش به دوش او می جنگند ارتباط برقرار می کند.
تلعق و باهم بودن و باهم ساختن کلید خوشبختی است!

-محسن توکلی

از مقالات اریک فروم

@Mohsenpsychologist

در آینده اگر دختر دار شم اینو باهاش میخونم، برای موهاشم کش موهای رنگی رنگی میخرم