زندگی شاید یک خیابان دراز است که هر روز زنی با زنبیلی از آن می گذرد، زندگی شاید ریسمانی است که مردی با آن خود را از شاخه می آویزد، زندگی شاید طفلی است که از مدرسه بر می گردد...

از باورهایم...

در نکوهش تنهایی تحمیل شده و فردگرایی ناخواسته افراد جامعه ایران

یکی از عناصر مهم، این واقعیت است که آدمی نمی تواند بدون نوعی همکاری با دیگران زندگی کند. در هرگونه فرهنگ و محیطی که به تصور درآید انسان برای بقای خویش نیازمند به همکاری با دیگران است، خواه به منظور دفاع در برابر دشمنان یا خطرات طبیعی، خواه برای آنکه بتواند کار و تولید کند.
حتی رابینسون کروزو کسی است را چون (جمعه) همراه داشت که بدون او نه تنها محتملا دچار جنون می شد بلکه کارش به مرگ می رسید.
هرکس احتیاج به کمک دیگران را در خردسالی شدیدا احساس می کند. امکان تنها ماندن قهراً بزرگ ترین خطری است که زندگی طفل را تهدید می کند.
تنها تعلق به جایی و معنی و جهتی در زندگی است که انسان را از این احساس که چون ذره ای خاک بالاخره مغلوب کوچکی خود خواهد شد به دور می دارد، و اگر نتواند خود را به نظامی که زندگیش معنی و جهتی می بخشد مربوط کند، درونش لبریز از شک و نا امیدی خواهد شد و همین سرانجام قدرت عمل و اراده را از او می گیرد.

آدمی از تنهایی می هراسد و در میان انواع تنهایی از همه وحشتناک تر تنهایی اخلاقی است. نخستین زاهدان گوشه نشین با خدا زندگی می کردند و در پر جمعیت ترین دنیاها یعنی دنیای ارواح می زیستند. نخستین اندیشه آدمی چه جذامی و چه زندانی چه گناهکار و چه زمینگیر آن است که در راه تقدیر رفیقی بیابد. برای ارضای این سائق که چیزی جز خود حیات نیست، انسان همه نیرو و قدرت و انرژی سراسر زندگی خویش را بسیج می کند. آیا بدون این اشتیاق مقاومت ناپذیر ابلیس هرگز همدمانی می یافت؟ حتی بهشت گمشده هم چیزی جز دفاع از باهم بودن نیست.
حتی زندانی سیاسی با کسانی که دوش به دوش او می جنگند ارتباط برقرار می کند.
تلعق و باهم بودن و باهم ساختن کلید خوشبختی است!

-محسن توکلی

از مقالات اریک فروم

@Mohsenpsychologist

در آینده اگر دختر دار شم اینو باهاش میخونم، برای موهاشم کش موهای رنگی رنگی میخرم