«و تو هر شب از ورایِ تمامِ راه‌های دور، با نامه‌هایی که گرمای دست‌هایت را چشیده بودند، بر تنم دست می‌کشیدی.»

-نامه‌ها-
از ناظم حکمت به پیرایه

تو برای من خودِ غرورمی
من غرورم‌و رها نمی‌کنم؛

«تو زبانی هستی که من دیگر در آن سلیس نیستم، اما هنوز به یاد دارم چطور بخوانم.»

-اش ورنن-

می‌گه آدم بی‌رؤیا لباس آویزون تو رگال کمده،می‌گم آدمی که ته مونده رؤیاش‌و رو صندلی شاگرد یه ماشین جا گذاشت شبیه چیه؟!

کاش طلوع که می‌زنه، یکی از ما کمتر غمش گین باشه.

[مثلِ یوسفی که زلیخا نداره، خودم رو تو قصرِ تو تنها گذاشتم.]

روشن است که خسته‌ام
زیرا آدمیان در جایی باید خسته شوند.
از چه خسته‌ام؟!
نمی‌دانم.
دانستنش به هیچ رو به کارم نیاید؛ زیرا خستگی همان است که هست.
سوزش زخم همان است که هست؛ و آن را با سببش کاری نیست.
آری خسته‌ام؛
و به نرمی لبخند می‌زنم
بر خستگی که فقط همین است
در آن آرزویی برای خواب
در روح تمنایی برای نیندیشیدن.

-فرناندو پسوا-

با ناخن‌های‌مان شب را می‌کندیم
که روزنی به سوی نور بگشاییم.

‌-یانیس ریتسوس-

صرفا جهت اکلیل پاشیدن به شبتون.✨

همین که جناب اردی‌بهشتی می‌گه-