وقتی آموریم به یونایتد اومد، پنج بازی از یونایتد دیدم تا به این نتیجه برسم که این پروژه، پروژه‌ی درستی نیست.
بعد از پنج بازیِ دیگه، وقتی که یونایتد در هفته‌ی گذشته موفق شد آرسنال رو شکست بده، به این نتیجه رسیدم که آموریم مربیِ کصشعریه.
بعدش کامبک مقابلِ ساوتهمپتون، باعث شد متنی نذارم؛ اما بیشتر به این پی بردم که آموریم، یونایتد رو موشِ آزمایشگاهیِ خودش کرده.
اما بعد از باختی که یونایتد امشب تو خونه‌ی خودش مقابلِ برایتون متحمل شد، دیگه بحث فقط ناامیدی به پروژه و کصشعربودنِ آموریم و موشِ آزمایشگاهی‌شدنِ یونایتد نیست؛ بلکه بحث اینه که آیا آموریم اصلا مربیه؟ این آدم چطوری تو لیگِ پرتغال قهرمان شده؟ آیا این اصلا همون آدمه؛ یا برادرِ دوقولوشه!

موضوع اصلا نتایجِ افتضاحی که گرفته نیست؛ موضوع اینه که این شخص، اصلا مربی نیست. تصمیماتش در حدِ یه بیننده‌ی معمولیِ فوتبال هم نیست.
باز تکرار می‌کنم که هیچ کورسوی امیدی با این مربی برای یونایتد نمی‌بینم.

✍🏼 #بهمن_صفوی

اسکوادِ یونایتد، به طورِ عادی افتضاح بود؛ با اومدنِ آموریم و تصمیماتِ کصشعری که می‌گیره، افتضاح‌تر هم شده. یعنی جدا از تغییرِ غیرعادی در سیستمِ تیم، امشب نیمکت‌نشینیِ عجیبِ اونانا رو هم شاهد بودیم.
جدا از این موضوع، آموریمی که ادعای مالکیتِ توپ و فوتبالِ تهاجمی داشت، به مرور(بازی با سیتی و لیورپول و این بازی) راهِ تن هاخ رو رفت و احتیاط رو به بازیِ تهاجمی ترجیح داد و با چینشِ 'پنج _ چهار _ یک' و تشکیلِ لوبلاک، نشون داد خبری از فلسفه‌‌ی پرو اکتیو نیست و پرگمتیک بودن به سبکِ استادش(ژوزه) رو ترجیح می‌ده.
در کل قبلا هم گفتم که یونایتدِ آموریم، هیچی نداره‌. این رو با تاکیدِ شدید می‌گم؛ یونایتدِ آموریم، هیچی نداره‌. اینکه در گذشته تو اسپورتینگ چه گُهی خورده و در آینده تو یونایتد چه گُهی می‌خوره، مهم نیست؛ مهم اینه که این مربی در حالِ حاضر، کصشعرترین تفکراتِ تاکتیکی و مدیریتی رو داره و هیچ کورسوی امیدی ازش دیده نمی‌شه.

درباره‌ی آرسنال هم نظرِ تازه‌ای ندارم؛ فقط وقتی ژسوس رو در وینگرِ راست دیدم، به مغزِ نداشته‌ی آرتتا خندیدم. خنده‌دارتر از اون، اصرار به بازی دادن به هاورتز و رایس در پستِ غیرِ تخصصی هستش. یعنی هیچکس نمی‌تونه مثلِ آرتتا انقدر بد تیم ببنده و انقدر بد ترکیب بچینه.
معتقدم اِعمالِ تغییراتِ مثبت در آرسنال، نیاز به هوشِ بالایی نداره و ساکت الهامی هم می‌تونه با شاشیدن روی تخته‌ی دزدیده شده‌ی آرتتا، مشکلِ فنیِ آرسنال رو برطرف کنه.

پ.ن: هاورتز و دالو باید به ۱۷ سال کارِ اجباری در منزلِ لوکاکو محکوم بشن.

#بهمن_صفوی

https://www.instagram.com/reel/DD_nh3jszsx/?igsh=MXd6b2hvdm9hZ3BzMw==

۵ ساله که وقتی تحلیلِ پیش از بازی می‌ذارم، یعنی دارم برای مخاطبم ارزش قائل می‌شم و دیدنِ بازی رو براش لذت‌بخش‌تر می‌کنم. اینکه بعد از بازی بیام و گُه بخورم، اسمش تحلیل و آنالیز نیست، بلکه تفسیره. تفسیر یعنی بیانِ آنچه که دیدی(هرچند خیلی‌ها همین کار رو هم نمی‌تونن انجام بدن!)؛ اما تحلیلِ پیش از بازی یعنی بیانِ آنچه که ندیدی!
دیشب در تحلیلِ پیش از بازی گفتم که اگر بارسا دو نکته رو رعایت کنه، می‌تونه برنده بشه. ۱: میدبلاک با پرسِ فضامحور. ۲: عدمِ ریسک برای آفسایدگیری. بارسای فلیک نکته‌ی اول رو رعایت کرد. یعنی بارسا نه عقب نشست و نه از جلو پرس کرد؛ بلکه دقیقا در یک‌سومِ میانی بلاک تشکیل داد. اما درباره‌ی نکته‌ی دوم، فلیک برخلافِ نظرِ من عمل کرد و ریسکِ آفسایدگیری رو به جون خرید. ریسکی که جواب داد، اما سانتیمترها می‌تونست باعث بشه که فاجعه رخ بده. اگر امباپه، پیپو اینزاگی نمی‌شد؛ و اگر توپ‌های وینی و امباپه که در پشتِ دفاعِ بارسا به در و دیوار خورد، به تور می‌رسید، حالا نظرِ من و کارلتو درست بود. دقت کن؛ نظرِ من و کارلتو. کارلتو و تیمِ آنالیزش دقیقا نظری رو داشتن که من براتون قبل از بازی نوشتم. قدیمی‌های پیج می‌دونن که بارها مربیانِ بزرگِ دنیا تصمیمی رو گرفتن که من قبل از بازی نوشتم. اینکه حرفِ من و تصمیمِ اون مربی درست در می‌آد یا نه، مهم‌ نیست؛ مهم اینه که ایده‌ها و تفکراتِ مغزت، در بالاترین سطحِ فوتبالِ دنیا، از روی کاغذ، روی زمین بیاد و همه خرِ خودت باشن.
در سیاست هم همینه. مهم‌ نیست که ما تیرهای چراغ برق رو برپا کنیم یا یکی دیگه. مهم اینه که تیرهای چراغ برق، برپا می‌شه.
✍? #بهمن_صفوی

درباره‌ی الکلاسیکوی امشب، ساده و مختصر می‌نویسم. قبلا هم بارها در این باره توضیح دادم. تیمی که جلوی این رئال، لوبلاک تشکیل بده، بازی رو باخته. تیمی هم که از بالا رئال رو پرس کنه، باید منتظرِ باز شدنِ اتوبان در نیمه‌ی زمینِ خودی باشه. بهترین راه برای مقابله با این رئال، میدبلاک با پرسِ فضامحور هستش. یعنی در میانه‌ی زمین، با دوندگیِ بسیار بالا، اجازه‌ی شکل‌گیریِ پاس‌های متوالی و طراحیِ حمله‌ داده نشه. علاوه بر این، مدافعینِ تیم باید یک ثانیه قبل از اینکه توپیِ به پشتِ سرشون ارسال بشه، متوجه این موضوع بشن و به عقب گام بردارن. یعنی از آفسایدگیری استفاده نکنن؛ چون این کار ریسکِ بسیار بالایی مقابلِ امباپه و وینی داره. جدا از این‌ها، گلرِ تیم هم باید سوییپر باشه. یعنی روحِ جوانی‌های نویر درونش‌ فرو(حُلول) رفته باشه.
بازیِ امشب تا زمانی که در این چارچوب باشه، بارسا شانسِ بیشتری برای برنده شدن داره. در غیرِ این صورت، رئال سلاخی می‌کنه‌.
✍? #بهمن_صفوی

فنرباحچه یه بازیکنی داره به اسمِ عیرفان کَهوِچی. ایشون در فازِ تهاجمی، بازیکنِ بسیار خوبیه و فصلِ قبل هم تاثیرِ زیادی روی گل‌های فنر داشته.
با ورودِ ژوزه، کمتر به این بازیکن بازی می‌رسه. دلیلشم مشخصه چون ژوزه مربیِ واکنش‌گرایی هست و معمولا واکنش‌گرایی در فوتبال با بازیِ تهاجمی همراه نمی‌شه.
انتقادهایی که این روزها تحلیلگران و هوادارانِ فنر از ژوزه دارن اینه که چرا به این بازیکن بازی نمی‌ده. یعنی معتقدن که ژوزه باید به جای تادیچ(عالیه) از عیرفانِ محبوب‌شون استفاده کنه. این در حالیه که عیرفان در فازِ دفاعی فرقی با یه گوسفند نداره.
این مقدمه‌ی کم‌ ارزش رو گفتم تا مطلبِ مهمی رو بیان کنم. رفقا از حذفِ آدم‌ها قبل از شروعِ یک پروژه، نترسید. حالا اون پروژه می‌خواد بقالی باشه، یا یه تیمِ فوتبال. افراد‌ی که خارج از چارچوبِ ایده‌‌ی شما هستن، نباید در ایده‌ی شما جایی داشته باشن و نباید باهاشون پروژه‌ای رو شروع کنید. پروژه با کسی به کمال می‌رسه که همه‌ی جزئیاتش با جزئیاتِ ایده‌ی شما یکی باشه؛ یا حداقل قابلیتِ تغییرپذیری داشته باشه که بتونه در کوتاه‌مدت، با ایده‌ی شما یکی بشه.
مامِله‌ی خر، در واژنِ خاتونِ شعرِ مولانا جا نمی‌شه. یا باید بیخیال شد؛ یا باید از کدو استفاده کرد.
#بهمن_صفوی

اسکوادِ فعلیِ بارسا، ارزشی نزدیک به ۹۵۰ میلیون یورو داره؛ و قاطعانه می‌شه گفت که مثلِ اسکوادِ چلسی، آشغال نیست. یعنی حداقل انتظاری که از فلیک می‌ره، اینه که با این اسکواد، تیمِ با شخصیتی بسازه. یعنی به نظرم انتظارِ فتحِ لالیگا با وجودِ این رئالِ کهکشانی، انتظارِ درستی نیست؛ اما انتظارِ رقابتی تحسین‌برانگیز در لالیگا و موردِ تمسخر قرار نگرفتن در لیگِ قهرمانان، انتظارِ بِجایی هستش.
به نظرم آنجلوتی 'باید' قهرمانِ لالیگا بشه. هیچ چیزی جز قهرمانی، از رئالِ آنجلوتی انتظار نمی‌ره. حتی خریدهای اتلتیکومادرید هم نباید این ذهنیت رو ایجاد کنه که سیمئونه برای قهرمانیِ لالیگا تیم بسته! به نظرم اتلتیکو در بهترین حالت باید با بارسا برای نایب‌قهرمانی رقابت کنه. کلا بارسا و اتلتیکو باید نگاه‌شون به جامِ حذفی و لیگِ قهرمانان باشه؛ چون در تورنمنتی مثلِ لیگ، شکست دادنِ این رئالِ کهکشانی تقریبا غیرِ ممکنه.

پ.ن ۱: نکته‌ی خاصی نبود و خودتون بهتر می‌دونید. فقط آنچه عیان بود، بیان شد.
پ.ن ۲: رئالِ مورینیو در فصلِ ۲۰۱۱_۲۰۱۲ در حالی با ۱۰۰ امتیاز قهرمانِ لالیگا شد که ارزشِ اسکوادش نسبت به ارزشِ اسکوادِ بارسای پپ، تقریبا مثلِ ارزشِ اسکوادِ الانِ بارسای فلیک مقابلِ ارزشِ اسکوادِ الانِ رئالِ آنجلوتی بود. یعنی اگر فلیک، بارسا رو با ۱۰۰ امتیاز قهرمانِ لالیگا کنه، کاری به بزرگیِ مورینیوی ۱۳ سال پیش کرده.

✍? #بهمن_صفوی

خلاصه و کوتاه، نظرِ پر اشتباهم رو درباره‌ی فصلِ جدیدِ سری‌ آ می‌گم.

اینتر: مدیریتِ خوب؛ مربیِ خوب؛ بازیکن‌های خوب و معمولی؛ و چند ستاره. شانسِ اولِ قهرمانی.

یووه: موتا مربیِ خوبیه؛ اما با مطالعه‌ی کتابِ زندگینامه‌ی آنجلوتی و تجربه‌ای که تو این سال‌ها از دنبال کردنِ یووه داشتم، فهمیدم که کار با مدیریتِ یووه خیلی سخته. یووه تیمِ خاصیه. به عبارتی حتی می‌شه گفت تیمِ مافیایی‌ای هستش که باید مثلِ آلگری پوست‌کلفت باشی تا بتونی موفق بشی.
شناختِ زیادی از کیفیتِ خریدهای یووه ندارم، اما اسکوادشون روی کاغذ خیلی تقویت شده. به نظرم می‌تونن با اینتر برای قهرمانی بجنگن.

میلان: از فونسکا خوشم نمی‌آد و از مدیریتِ میلان(بعد از مالدینی) هم چیزِ خاصی ندیدم. اسکوادشون در حدِ پشم تقویت شده اما همچنان در حدی هستن که بتونن سهمیه‌ی cl رو کسب کنن.

ناپولی، آتالانتا، رُم: کنته اگر بتونه سهمیه کسب کنه، هنر کرده. اسکوادِ ناپولی و سبکِ کنته در فصلِ بعد جواب می‌ده. آتالانتا و رُم هم تعقیب‌کننده‌ی کسبِ سهمیه‌ cl هستن. مدیریتِ رُم که برای مورینیو ۸ میلیون خرید می‌کرد، حالا بیش از ۱۱۰ میلیون برای تفکراتِ دروسی خرید کرده. هرچند نباید بی‌انصافی کنم و باید این نکته رو بگم که اسکوادِ رُم همچنان در حدِ سهمیه‌ی cl نیست.

در کل اگر عاشقِ سری‌ آ نباشی و اگر فنِ تیم‌هاش نباشی و اگر مربی یا بازیکنِ محبوبت تو سری‌ آ نباشه، دیدنِ بازی‌هاش جذاب نیست. من در سه فصلِ گذشته به خاطرِ مورینیو سری‌‌ آ رو دنبال می‌کردم؛ قبلش هم به خاطرِ رونالدو. امسال شاید نهایتا ۲۰ بازی از سری آ ببینم؛ پس طبیعتا نمی‌تونم زیاد نظر بدم و آنالیزِ فنی کنم.

✍? #بهمن_صفوی

بارها تو دانشگاه درباره‌ی این موضوع صحبت کردم که ورزشِ قهرمانی، یه سرگرمیِ جهانیه. صحبتی که بسیاری از اساتیدِ بزرگِ مدیریت ورزشی هم بیشتر از من بهش باور دارن اما بنا به دلایلِ زیادی نمی‌تونن بگن.
ورزشِ قهرمانی، یه سرگرمی و یه بیزینسِ جهانیه. یا بهتره بگم یه سیاستِ مُدرنه. از نظرِ حرفه‌ای، اون ورزشکاری که مدال کسب می‌کنه، داره برای خودش مدال کسب می‌کنه. بحثِ پرچم و ملت و کشور و دعای مردم و این حرف‌ها همش یه مُشت کُصشعره که امثالِ جواد خیابانی و یه مُشت پپجِ کُصخل تو جامعه رواج دادن. در ورزشِ حرفه‌ای و در حقیقتِ پشتِ واقعیت، یک ورزشکار برای خودش بازی می‌کنه. چه انفرادی و چه تیمی. یعنی تیمِ ملیِ فوتبال اگر ۶ گل به انگلیس می‌زد هم نباید هیچ تغییری در بِیِس ماجرا ایجاد می‌شد و نباید به عنوانِ قهرمانِ ملی شناخته می‌شدن.
از نظرِ اصولِ مدیریتِ ورزش، چه اون فوتبالیست و چه اون کشتی‌گیر و چه اون شطرنج‌بازی که فکر می‌کنه داره برای میهنش و مردمش و پرچمِ کشورش تلاش می‌کنه، در تَوَهُم به سر می‌بره. این موضوع فقط مختصِ ایران نیست و خیلی از کشورهای جهان به خصوص کشورهای جهان‌سوم هم در چنین تَوَهُمی به سر می‌برن؛ اما خب این تَوَهُم در ایران خیلی بیشتره. تَوَهُمِ تلاش برای سربلندیِ کشور! تَوَهُمی که حکومت‌ها باب کردن تا میهن‌پرستیِ واقعی فراموش بشه.

پ.ن: شرمندگی هم برای ورزشکار نیست و ورزشکار نباید بعد از باخت بگه شرمنده‌ی ملت و مردم شدم! شرمندگی برای سیاستمدارِ حروم‌لقمه‌س که دستش به پول و خونِ مردم آلوده‌س.

✍? #بهمن_صفوی