واقعا اون لحظه‌که ماه توی دوربین بعد از کلی تلاش، واضح می‌شه، ذوقمرگ می‌شم.

من هیچ‌وقت تهِ ذهنم، خودمو اون دخترِ ناامیدی که از دنیا بریده نمی‌بینم. همش رنگی و پر از نور و امیدم. همیشه تصورم از خودم اون دخترِ شاد و شنگولیه که هیچ‌وقت عوضی بازیِ آدما و سختی‌های زندگی نتونستن از دنیا بیزارش کنن.

به طور جدی عاشق ابراز علاقه‌های یهویی هستم. یهویی "چقدر قشنگی" یهویی "دلم واست تنگ شده" یهویی "مراقب خودت باش" یهویی "خوشحالم تو زندگیمی" یهویی "دوستت دارم".

یادمه پارسال که بابا منو می‌رسوند، صبح تو راه به پلاک ماشین‌ها نگاه می‌کردیم که اگه پلاک رُند دیدیم یعنی اون روز، روزِ خوبیه. :)))

احتمالا قاتل وقت هدر دادن، ساعت‌ و وقت‌های رُندن. بزار شنبه بشه بعد. بزار اول ماه بشه، بعد. بزار سال جدید بشه، بعد. بعد اون اول سال و اول ماه و اول هفته یه غم و بی‌حوصلگی و کرختی میگیرتت که می‌گی خب از فردا و بعد دیدی چی‌شد؟ باز روز از رندی درومد و باید منتظر رند شدن بمونیم. چه اشکالی داره اگه سه‌شنبه غروب وسط ماه شروع کنی به کاری که تو ذهنته؟ یا چه اشکالی داره اگه ساعت چهار و سی و شیش دقیقه باشه و شروع کنی به درس خوندن؟ همیشه وقتی ساعت رند می‌بینیم آرزو می‌کنیم و حس می‌کنیم یکی داره بهمون فکر می‌کنه. کی می‌دونه؟ شاید ساعت ١٨:۵٧ دقیقه هم یکی بهمون فکر می‌کنه و اگه آرزو کنیم برآورده شه. الان هم که دارم اینو می‌نویسم منتظرم ساعت رند شه تا ادامه شیمی رو بخونم. امان از ساعت‌های رُند!

گریه کردن وسط خیابون، یه لول دیگه از فروپاشیه.

تو میون استخون‌های من جریان داری. پشت قفسه‌ی سینه‌م می‌تپی‌و عشق رو از رگ‌هام عبور می‌دی و باعث زنده‌ موندنمی. که با تموم این دویست و چند تیکه استخونم دوستت دارم و بعد از مرگم استخون‌هام باقی می‌مونه برای دوست داشتنت. من خیلی خوش شانسم که قلب پاک و زلالت رو برای پرستیدن انتخاب کردم. میون رگات امید جریان داره و بین شیار‌های قلبت عشق لونه کرده. تو میون چشم‌های سیاه تر از شبت، نور امید رو داری و لا‌به‌لای سرخی قلبت بوی زندگی رو جا دادی.

من میرم بقیه سریال رو ببینم، به این صورت که هی بزنم جلو تا هروقت که کیسان دیباج بیاد، بعد رو سرعت 0.25x نگاش کنم.