نمی‌دونم این چندمین باره که دارم جهان با من برقص رو می‌بینم اما هنوز جزئیاتش و سکوتِ لحظه‌ به لحظه‌ی فیلم برام تکراری نشده و هربار با دیدنش قلبم آروم می‌گیره.

دلم می‌خواد در آینده صاحب یه کتابفروشی-بیکری-گل‌فروشی باشم.

فهمیدم از هرچیزی که می‌ترسم، باید به جای فکر کردن بهش و تبدیل کردنش به یه هیولای گنده تو ذهنم، برم تو دلش و باهاش روبرو شم. بعدش همه‌چیز آسون‌تر می‌شه و دیگه اونقدرام ترسناک نیست.

به این فکر می‌کنم که رد زخمای رو صورتم می‌مونه؟ یا محو می‌شه و میره؟ اما همون‌لحظه که جلوی آینه به زخم و کبودیای صورتم نگاه می‌کنم و واسشون غصه می‌خورم، یادم می‌آد که من فقط چند هزارم‌ ثانیه با مُردن یا یه آسیبِ خیلی جدی فاصله داشتم. اینکه جای یه زخم روی چهره‌م به عنوان یادگاری از اون تصادف بمونه که چیزی نیست زن.

آیسا گفت بعضی از عکس‌ها و ویدئوها جوری‌ان که می‌دونم قراره چند سال دیگه موقع دیدنشون از دلتنگی گریه کنم؛ کاملا همین حس رو دارم. :)

دوازدهمیم و دیگه هیچ انگشتی برای شمردن سال های باقی مونده مدرسه نداریم..!=)