تفاوت نشانه‌شناسی زبان‌شناختی با نشانه‌شناسی از منظر انسان‌شناسی زبان‌شناختی

نشانه‌شناسی زبان‌شناختی ریشه در کارهای فردینان دو سوسور دارد و بر ساختار زبان و چگونگی عملکرد نشانه‌ها (کلمات، نمادها) در یک نظام زبانی متمرکز است. این رویکرد، که اغلب صوری است، در واقع، بر روابط بین نشانه‌ها و چگونگی ساخت معنا از طریق این روابط تأکید دارد و به تحلیل ساختار داخلی زبان، بدون در نظر گرفتن زمینه‌های اجتماعی یا فرهنگی بیرونی، می‌پردازد.

اما نشانه‌شناسی از منظر انسان‌شناسی زبان‌شناختی به چگونگی کاربرد زبان و نشانه‌ها در زمینه‌های فرهنگی و اجتماعی توجه دارد و این نکته را بررسی می‌کند که چگونه باورهای زبانی بر رویه‌های زبانی تأثیر می‌گذارند و درحقیقت، زبان چگونه توسط تعامل‌های اجتماعی و هنجارهای فرهنگی شکل می‌گیرد. این رویکرد مطالعه‌ی زبان را با بینش‌های انسان‌شناسی ترکیب می‌کند و بر نقش نشانه‌شناسی زبان در جوامع انسانی تأکید می‌ورزد (همچنان‌که انسان‌شناسی زبان‌شناختی، خود، یکی از زیرشاخه‌های انسان‌شناسی به حساب می‌آید و نه زبان‌شناسی!).

به‌طور خلاصه می‌توان گفت تفاوت کلیدی این دو رویکرد در این است که نشانه‌شناسی زبان‌شناختی بیش‌تر ساختاری است، در حالی که نشانه‌شناسی از منظر انسان‌شناسی زبان‌شناختی بیش‌تر جامعه‌نگر است و به پیامدهای اجتماعی و فرهنگی گسترده‌تر زبان توجه می‌کند.

https://t.me/LinguisticAnthropologyGroup

? نشانه‌شناسی نقش مهمی در انسان‌شناسی زبان‌شناختی ایفا می‌کند زیرا چهارچوبی برای درک چگونگی واسطه‌مندی نشانه‌ها و نمادها در ارتباطات انسانی فراهم می‌کند. چند نکتۀ کلیدی که اهمیت آن را برجسته می‌سازد، عبارت است از: ۱. درک ارتباطات: نشانه‌شناسی به انسان‌شناسان،…

آقابزرگیان معصومخانی (۱۴۰۰) در نقد تقسیم‌بندی گلفام و همکاران (۱۳۸۸) پیرامون رابطه‌ی بین ادراک زمان و حرکت به چهار وضعیت اشاره می‌کند:

۱- ناظر ثابت و زمان متحرک
۲- ناظر متحرک و زمان ثابت
۳- ناظر و زمان هر دو متحرک
۴- ناظر و زمان هر دو ثابت (از حرکت ایستاده)

بررسی مقابله‌ای زبان‌‌، ادبیات و فرهنگ‌ها در این راستا پیشنهاد شده است و نقش جنبه‌هایی نظیر جنسیت نیز جایی برای تامل جهت پژوهش‌‌های آتی است.

این هم پیشنهاد موضوع برای عزیزانی که به دنبال نوشتن پروپوزال هستند.