به قول عباس کیارستمی: من در تنهایی آدم بهتری هستم . همانطوریکه درخت در تنهایی درخت تر است.

آدمی که حوصله هیچ چیز را ندارد، در دنیای بی‌روح خود گم شده و حتی فکر می‌کند که شاید بهتر باشد خودش را ترک کند و دور بیندازد؛ احساس می‌کند که دیگر هیچ چیزی ارزش زنده ماندن را ندارد.

انگار که نفسم هم از بودن با من خسته‌است،
به سختی می‌آید و می‌رود.

اما من نه قوی بودم، نه صبور، همه‌ی اینها تظاهر بود، یک چیز اجباری، وگرنه هم شکننده‌ام، هم ضعیف، هم تنها، تنها.

«دچارِ نوعی بهت‌ زدگی و بی‌حسی شده‌ام. احساسِ خستگی نمی‌کنم، خوابم نمی‌آید، غصه‌دار نیستم، شاد هم نیستم.»