تماشایش میکنم با اینکه نمیتوانم اثباتش کنم برای خودم، خونش روی دستم منعقد شده اما در دست های من فقط گندم است جای داس.

تو سردی، یخ زده‌ای و من باز هم در تو روییده‌ام.

من نگران پرنده‌ای هستم که صبح هرچه انتظار کشید شکارچی نیامد
پس پروازش را از یاد برد.

چطور می‌توانستم این رنج را از صورت تو بردارم؟
تو که حتی وزن فرشته‌های روی شانه‌هایت تو را می آزرد.

دنبال معنا نگرد
اگر دنبال معجزه ای، درد بکش.

-ترس از اشک‌های واقعی

کیارستمی عزیزم یک چیزی درباره تاریک بودن سینماها می‌گفت:

«اوایل فکر می‌کردم سینما رو برای این تاریک می‌کنن که فیلم بهتر دیده شه موقع اکران، ولی بعد یک امتیاز دیگه از تاریکی کشف کردم و این بود که تاریکی دنیای شما رو از همراهتون جدا می‌کنه، گاهی ممکنه به همراهتون نگاه کنید و همدلی کنید در یک صحنه، اما در نهایت این تاریکی باعث میشه شما به تنهایی با چیزی که می‌بینید روبرو بشید.»

سعی میکنم تماما باشم، یعنی وقتی دارم راه می‌روم حواسم باشد یک شعر منسجم کنم و زیباگرایی ام را توسط یک ابر تقویت کنم
اما هیچ وقت کافی نیست
زیستن همیشه لایه های دیگری هم دارد

عزیزم امیدوارم بتوانم سریع تر از تقدیر به سمت تو بیایم.

لمس کردن بدون دست زدن.

دست‌های تو
دست هایی که نگه داشتن یک پرنده رو بلدن
نه انقدر فشار می‌دن که بمیره
و نه پرنده میل به فرار داره.