روزگارم اینجوری شده که انگار منتظره یه راهی رو انتخاب کنم! می‌ره چند کیلومتر جلوترش تابلو می‌زنه جاده به علت ریزش کوه مسدود است.

چشم‌ چشم دو ابرو، دماغ و دهن، غم.

۲۱سالگی رو هم بی‌عشق و متعلقاتش بگذرونیم و شاید از سال بعد فقط عشق عشق عشق.

تو کتگوری آدم‌های دوست داشتنیِ مغزم اون‌هایی که با شهامت و بدون زدن به این در و اون در و صاف رفتار می‌کنن؛ تکلیفشون با خودشون و آدم‌ها و مسائل روشنه یه پله از باقی بالاترن. چیو گول می‌زنید بقیه‌تون یا برای کی نقاب می‌زنید؟

از اینکه حس کنم در جایگاه کم و منقطع و مقطعی‌ای هستم برای آدم‌ها متنفرم. یا صد یا صفر مطلق رو می‌خوام.

امروز از اون روزهاست که قوی بودن رو تا می‌کنم می‌ذارم زیر سرم. شکستنی‌؛ با احتیاط برخورد کنید.

انگار برای ماهایی که از کسی شب‌بخیر نمی‌شنویم خونده شده.

امام رضایِ برآورده کردن اون خواسته‌های محال بر اساس محاسبات چرتکه‌ی ما آدم‌ها.

امروز داشتم فکر می‌کردم بین بومی بودن تو شمال و غیربومی بودن برام خیلی فرقه.
آدم‌هایی که پولشون به اصطلاح از پارو بالا می‌ره تو مسیر روستای پدری زیاد دیده می‌شن. این آدما یه نقص دارن و اون عادتِ به لوکس بودنه حتی تو جایی که لذت واقعی تو خاکی رفتار کردنه.
اونا از سادگی لذت بردن رو دیگه فراموش کردن. مثلاً تو نمای ویلاهاشون پره از مجسمه‌های حجیم و عجیب، انگار که بخوای واسه ویلاهای اطرافت خط و نشون بکشی که من یه سر و گردن سر ترم. پر از استفاده از مصالح و نماهای زننده که از همون ده تا پیچِ کوه پایین‌تر داد می‌زنه: هی، من به اینجا تعلق ندارم و بافت روستا و جنگل و کوهستان رو به‌هم زدم! آخه ما می‌دونیم اگه به اینجا تعلق داشته باشی تو زمینت یه اتاق گلی یا چوبی کوچیک ساختی و قطع به یقین توش یه بخاری هیزمی هست که همه کنار اون بخاری تو همون اتاقک کوچیک جمع می‌شن.
راستی اونا حتی لذت بردن از پدیده‌های بکر رو هم بلد نیستن. میان اینجا که یکی از اون ویلاهای شبه قصر رو اجاره کنن و ۵ملیون بدن برای نیم‌ساعت سوار پاراگلایدر بشن که بتونن با آیفونِ تو دستشون استوری جدید آپلود کنن و به آدم‌ها بگن "منو ببینید که داره بهم خوش‌ می‌گذره" و درواقع هیچ حواسشون به اطراف نیست.
اونا هيچ‌وقت لذت کشف یه قسمت جدید از وسط جنگل رو وقتی نم بارون شروع شده مثل یه صندوقچه‌ی سال‌ها در بسته‌ای که کلیدش یک‌هو پیدا شده حس نمی‌کنن که تو مسیرش وسط خوردن تمشک و چیدن گردو جنگلی از امکان دیدن خرس و پلنگ حرف بزنن. اونا عادت کردن به خوشحال بودن‌های نمایشی.

در مورد پول دادن برای انتخاب رشته هم یه‌چیزی بگم:
خواهرانه بگم که زندگی و پول خودتونه و تصمیمش هم با خودتون اما خیلی خوب می‌شه اگه تو این وانفسا که پر استرسید و فکرمی‌کنید قراره کسی بتونه با معجزه‌ی انتخاب رشته و کدمخفی و چه و چه و چه کمکتون کنه فقط بدونید من از این مطمئنم که انتخاب رشته هیچ معجزه و ترفند خاص و تخصصی نداره جز چندتا مورد که باید حواستون باشه و با تحقیق و دیدن ویدئوهای آموزشی خودتون می‌تونید تو چندساعت یاد بگیرید و راحت انجامش بدید. یه چیز بگم شاید عمق فاجعه بودن ماجرای انتخاب رشته‌ و منظورم رو بفهمید و اعتماد نکنید به هرکس. من سال اول کنکورم نه می‌دونستم کنکور چیه نه خونده بودم. انتخاب رشته‌م با اون رشته‌ی طبیعتاً کد شارژی رو از سر بی‌اطلاعی دادم دست کسی که خیلی معروفه تو اینستا و تلگرام و حسابی به طمع می‌ندازه کنکوری‌هارو. ناصح زاده. بعد که پول رو دادم یه ویدئوی تبلیغ انتخاب رشته ازش دیدم به این شکل که می‌گفت رتبه پنجاه هزار رو حقوق تهران قبول کردم و کارنامه قبولی طرف هم یه لحظه رد می‌شد تو ویدئو.?? اون ویدئو رو من به بدبختی از اون یه لحظه که کارنامه میومد اسکرین گرفتم آوردم جلو دیدم کنار کلمه‌ی حقوق تهران مات شده و برداشته شده فهمیدم حقوق شافعی بود که فقط مال اهل سنته و طبیعی بوده قبولی، نه معجزه‌ی این آدم=) چون من و شما نمی‌تونیم حقوق تهران معمولی رو با ۵۰هزار قبول شیم زیر ۵۰۰می‌خواد و هیچ کار دیگه‌ای نمی‌شه کرد ولی امثال اینا اینو نمی‌گن. راه واسه سوءاستفاده باز می‌کنن و دلم می‌خواد شده از گول خوردن یه نفر لااقل جلوگیری کنم.
دیگه نمی‌دونم چجوری بهتون بگم که اینا دلشون واسه کسی نمی‌سوزه... سال دوم خودم خوندم و خودم انتخاب رشته کردم در عین آرامش می‌دونستم تقریبا چی میارم حتی.
واسه آینده‌تون ارزش قائل باشید برید درباره رشته‌های موردعلاقه‌تون تحقیق کنید و بعدم انتخاب رشته رو با کمک ویدئوهای آموزشی همین تلگرام و افراد با تجربه افرادتون یاد بگیرید و انجام بدید.
الهی همتون موفق باشید. نقطه.