?هنوز فراموش نکرده‌ایم!✍?مسیح

◼️تاریخ دقیق آن روز نحس را نمی‌دانم، اما درست در بحبوحه‌‌ی جنبش ژینا بود.
کلاسی که در آن استادی به خیال خودش برای حفاظت از ما اجازه نداد بیرون برویم و به اعتراضات بپیوندیم تمام شده بود. ساعت چهار بعدازظهر بود و چشم‌هامان می‌سوخت. دانشکده به ظاهر آرام شده بود اما هیچ‌چیز طبیعی نبود. وقتی جلوی درب اصلی دانشکده رسیدیم ماشین بدون پلاک نقره‌ای رنگ با دو سرنشین درست جلوی درب بود و همان وقت حراست دانشگاه درب اصلی را برای ورود یک ون باز کرد. از کم‌وکیف داستان ون مطمئن نیستیم اما حدس زدن اینکه چرا داخل دانشکده رفته کار راحتی‌ست.

◼️همان زمان دیدیم. همه‌مان دیدیم که چطور یک پسر جوان حدودا هجده یا نوزده ساله را با دست بسته می‌بردند. اگرچه پسر از رفتن امتناع می‌کرد اما مامور سیاه‌پوش که کلت به کمر داشت شروع به کتک زدن پسر کرد. همه‌ی دانشجویان یک‌صدا شدیم و فریاد زدیم: ”نزن، نزن“. اما گویی مرد سیاه‌پوش از ترس همه‌ی ما تغذیه می‌کرد و جان می‌گرفت. پسر را با صورت خونین سوار ماشین کردند و رفتند و تنها کاری که توانستیم انجام دهیم، نگاه کردن و به خاطر سپردن این صحنه بود. او را بردند و هیچ‌کداممان از سرنوشت او مطلع نشدیم و نفهمیدیم چه بالای به سرش آمده است.

◼️آن بعدازظهر تمام شد اما آثار این جنایت تا ابد بر سینه‌ی تک‌تک دانشجویانی که آن‌روز شاهد ماجرا بودند سنگینی می‌کند و بغض راه گلو را می‌بندد. برخی‌مان گاهی آرزو ‌می‌کنیم کاش چند دقیقه بیشتر در کلاس می‌ماندیم تا این تصاویر سراسر نفرت را نبینیم و ناتوانی‌مان آن‌طور به صورتمان سیلی نزند و عذاب‌وجدان رهایمان کند.