سانتاماریای عزیزم! به خودم گفتم: «آرام بگیر! نمی‌توانی همه‌چیز را تغییر بدهی.» و آرام گرفتم، با وجود تمام رنج‌ها.

سانتاماریای عزیزم! از این که هربار نصف یخ قلبم باز می‌شود و بعد دوباره یخ می‌بندد خسته‌ام.

سانتاماریای عزیزم! آدم‌ها ناامیدم می‌کنند.

سانتاماریای عزیزم! دلم می‌خواهد آخرین شمعم را به کسی بدهم و توی تاریکی گم شوم. گم شوم و هیچ چراغی از هیچ‌کس قبول نکنم.

سانتاماریای عزیزم! از این‌که توسط مردانی دوست داشته شوم که دوستشان ندارم خسته‌ام.

سانتاماریای عزیزم! خستگی طولانی تنها با آغوش طولانی برطرف می‌شود.

سانتاماریای عزیزم! برای نجات از تعصب و نفرت دنیای امروز، برای تحمل خودخواهی بزک‌شده و خشم توجیه‌شده‌ی انسان معاصر، نیاز به خلوت داریم. خلوت و محبت.

زندگی بدون محبت به هیچ دردی نمی‌خورد سانتاماریا.

سانتاماریای عزیزم! از این‌که جنازه‌ای مجبور به زندگی باشم خسته‌ام.

سانتاماریای عزیزم! حتی حق دل‌تنگی به خودم نمی‌دهم.