و بنظرم نه تنها میشه به این گفت افول انسانیت، بلکه میشه حتی فراتر رفت و گفت اگر انسانیتی وجود داشته باشه، ما در انتهای افول اون هستیم!، اینجاست که به نظرم ایجاد استدلال های منطقی برای اینکه بگیم این جمله ی دوست داشتن کافی نیست کاملا درسته، باعث شد از اونور بوم بیوفتیم و حالا بگیم کاش آدما یکم بقیه چیزارو ول کنن و فارغ از سود و زیان، یکمم به طور انسانی همو دوست داشته باشن!

موضوع اونجایی به نظرم خطرناکه که این موقعیت سنجی حتی بعد از ایجاد یه رابطه هم ادامه دار میشه. آدمها وارد رابطه میشن، خاطره میسازن اما بیرون از اون‌ رابطه همو انکار میکنن که مبادا موقعیت های بهتریو از دست بدن. به عبارتی میشه گفت مفهوم “آب نمک” تبدیل به سبک زندگی شده و ادمها اون رو راهی برای نباختن تو روابط انسانی و احساسی ( البته اگر احساسی وجود داشته باشه) میدونن.

تا اینجاشم به نظرم میشه قبولش کرد

اگه یه روز نتونستی با تموم وجودت یه چیز
یا یه آدمو فراموش کنی، بدون که تو هفتادسالگیت، حتی تو لحظه های دم مرگتم یادت هست.

هیچی تموم شدنی نیست، فراموش شدنیه.

این شعرو وقتی این موزیک پلی بود نوشتم. روایت یه پیرمرد شاعر و عاشقه از معشوق پر نورش.

آنجا که بوسه های آفتاب
بر تن من چند ساله میشوند
سالهاست خانه ی تاریکم،
آسمان یک خورشید شده
در آغوش نور، پیر شده ام…نورِ تو!
تو خورشید روزهای درخت شدنمی!
با تو مهم نیست چند ساله ام،
به من بتاب تا با تو به بهار برسم
مرا صدا کن، فارغ از درخت بودنم
میدَوم تا با تو به لحظه قرار برسم.

- آرین

فقط یه چیزو طبق زیسته هام میگم، آدمهایی که هیچ اثری از دیوونه بودن توشون نیست، هیچ چیزی نمیتونه اونهارو از دایره احتیاطشون نسبت به خودشون بیرون بیاره و‌ مجبورشون کنه به آب و آتیش بزنن، به نظرم هیچ طوره قابل اعتماد نیستن و این چیزیه که تو درازای ارتباطت با آدما کم کم میتونی بفهمی.

نامه هامو پاره کردم
وقتی میخونی که نیست.