در تاریکی و عمقی از تنهایی که خالی از حضور نور بود، پیدایش شد. همه چیز در اطرافش بی‌اهمیت به نظر می‌رسید و تنها حسی که درونش نشسته بود، حس تنهایی بود. مشتاق بود در آغوش یک عشق بی‌پایان فرو برود و مرگ خشن را فراموش کند. با خود می‌گفت: «آیا کسی برای من اموری…

And I wanna learn to love, But all my tears have been used up.

گم شده‌ی من؛
نامه‌ای از جنس خونِ دلتنگی برای تو مینویسم، نامه‌ای که هرگز آن را نخواهی خواند. مینویسم، اصلا اگر قرار بود آن را بخوانی که نمی‌نوشتم!
تو چنان در من حبس بوده‌ای، که حال از لا به لای کلمات بی سر و ته و احمقانه‌ی من به بیرون خزیدی و به نامه‌ای بی مفهموم تبدیل شده‌ای. محبوبِ من، این نامه مخفی میماند تا زمانی که تو بازگردی و این یعنی تا ابدیت. نامه‌ام را زیاد کش نمیدهم، اگر زیاد طولانی شود باید جواب پس بدهم که مخاطب این متن احمقانه‌ چه کسی است، در حالی که خودم هم نمیدانم؛ تو چه کسی بودی؟!
گفته بودی تنها چیزی که می‌تواند مارا از همدیگر جدا کند مرگ است، عزیزکم من حالا سردیِ خاک را بر روی جسم بی جانم حس میکنم!

من کیم دریای بی آرام، خسته و دیوانه ای ناکام.

من نه تنها در تن خود، بلکه در وطن خود هم غریبانه گم شده‌ام.

« قلبتو تو قفس نکن »

حاملِ حجمِ زیادی از ندانستن شده‌ام. فکرها و احساساتِ کاملا پوچ و خالی محاصره‌ام کرده‌اند. گویی در اعماقِ دلم یک خلاء بزرگ وجود دارد که هیچ‌چیز نمی‌تواند آن‌را پر کند. تمام دنیا برایم به یک نقطه‌ی تاریک تبدیل شده و هیچ راهی به نور وجود ندارد. نمی‌دانم. نمی‌دانم این ندانستن واقعی‌ست یا فقط یک بهانه برایِ فرار از مشکلات‌ست؟ درونِ ذهنم هیچ تفکرِ منسجمی وجود ندارد. اگر می‌خواستم این تفکرات را بنویسم احتمالا یک کتاب می‌شد. کتابِ هزارصفحه‌ی کاملا سفید.

داریوش عزیز، منم اگه یکی بهم بگه دوستم داره دیگه باورم نمیشه