كتاب حج
باب (58): كسي كه بدست خود، هَدي را قلاده نمود

835- «عَنْ عَائشَةَ رَضي اللَّه عنها :أَنَّهَا بَلَغَهَا: أَنَّ عَبْدَاللَّهِ بن عباس رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُمَا قَالَ: مَنْ أَهْدَى هَدْيًا، حَرُمَ عَلَيْهِ مَا يَحْرُمُ عَلَى الْحَاجِّ، حَتَّى يُنْحَرَ هَدْيُهُ، فَقَالَتْ عَائشَة رَضي اللَّه عنها : لَيْسَ كَمَا قَالَ، أَنَا فَتَلْتُ قَلائِدَ هَدْيِ رسول الله ﷺ بِيَدَيَّ، ثُمَّ قَلَّدَهَا رسول الله ﷺ بِيَدَيْهِ، ثُمَّ بَعَثَ بِهَا مَعَ أَبِي، فَلَمْ يَحْرُمْ عَلَى رسول الله ﷺ شَيْءٌ أَحَلَّهُ اللَّهُ لَهُ حَتَّى نُحِرَ الْهَدْيُ». (بخارى: 1700)

ترجمه: «به عایشه رَضي اللَّه عنها خبر رسید كه عبدالله بن عباس رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُمَا گفته است: هركس حیوانی را به عنوان هدی، به سرزمین حرم بفرستد، تازمانیكه هدی، ذبح نشده است، هر چه برای یک حج گزار حرام است، برای او نیز حرام می‌شود. عایشه رَضي اللَّه عنها گفت: اینطور نیست كه او می‌گوید. زیرا من با دست خودم، قلاده‌های هدی رسول الله ﷺ را بافتم و پیامبر اكرم ﷺ آنها را با دستهای خود، بر گردن حیوانات هدی، انداخت و با پدرم فرستاد. و تا روز ذبح هدی (عید قربان)، آنچه را كه خداوند برای رسول خدا ﷺ حلال كرده بود، حرام نشد».

@sahyh_albukhariy

كتاب حج
باب (57): قلاده كردن هدي در ذو الحليفه، سپس، احرام بستن

834- «عَنِ الْمِسْوَرِ بْنِ مَخْرَمَةَ وَمَرْوَانَ رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُمَا قَالا: خَرَجَ النَّبِيُّ ﷺ زَمَنَ الْحُدَيْبِيَةِ مِنَ الْمَدِينَةِ فِي بِضْعَ عَشْرَةَ مِائَةً مِنْ أَصْحَابِهِ، حَتَّى إِذَا كَانُوا بِذِي الْحُلَيْفَةِ، قَلَّدَ النَّبِيُّ ﷺ الْهَدْيَ وَأَشْعَرَهُ، وَأَحْرَمَ بِالْعُمْرَةِ». (بخارى:1694،1695)

ترجمه: «از مسور بن مخرمه و مروان رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُمَا روایت است كه: رسول ‏الله ﷺ در زمان صلح حدیبیه، با بیش از هزار تن از یارانش از مدینه بیرون آمد. و هنگامی كه به ذو الحلیفه رسید، شترهای هدی (شكرانه) را قلاده انداخت و كوهان‏های آنها را علامت‏گذاری كرد و برای عمره، احرام بست».

@sahyh_albukhariy

كتاب حج
باب (56): كسي كه شتر (هَدي) با خود ببرد

833- «عَنِ بْنِ عُمَرَ قَالَ: تَمَتَّعَ رسول الله ﷺ فِي حَجَّةِ الْوَدَاعِ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِّ، وَأَهْدَى، فَسَاقَ مَعَهُ الْهَدْيَ مِنْ ذِي الْحُلَيْفَةِ، وَبَدَأَ رسول الله ﷺ فَأَهَلَّ بِالْعُمْرَةِ، ثُمَّ أَهَلَّ بِالْحَجِّ، فَتَمَتَّعَ النَّاسُ مَعَ النَّبِيِّ ﷺ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِّ، فَكَانَ مِنَ النَّاسِ مَنْ أَهْدَى فَسَاقَ الْهَدْيَ، وَمِنْهُمْ مَنْ لَمْ يُهْدِ، فَلَمَّا قَدِمَ النَّبِيُّ ﷺ مَكَّةَ، قَالَ لِلنَّاسِ: «مَنْ كَانَ مِنْكُمْ أَهْدَى فَإِنَّهُ لا يَحِلُّ لِشَيْءٍ حَرُمَ مِنْهُ حَتَّى يَقْضِيَ حَجَّهُ، وَمَنْ لَمْ يَكُنْ مِنْكُمْ أَهْدَى، فَلْيَطُفْ بِالْبَيْتِ وَبِالصَّفَا وَالْمَرْوَةِ، وَلْيُقَصِّرْ وَلْيَحْلِلْ، ثُمَّ لِيُهِلَّ بِالْحَجِّ، فَمَنْ لَمْ يَجِدْ هَدْيًا فَلْيَصُمْ ثَلاثَةَ أَيَّامٍ فِي الْحَجِّ وَسَبْعَةً إِذَا رَجَعَ إِلَى أَهْلِهِ»». (بخارى: 1691)

ترجمه: «از عبدالله بن عمر بروایت است كه: رسول ‏الله ﷺ در حجة الوداع، حج و عمره را با هم ادا نمود و هدی به همراه داشت كه آنرا از ذوالحلیفه آورده بود. نخست، برای عمره و بعد برای حج، نیت نمود. و مردم نیز با رسول ‏الله ﷺ نیت حج وعمره كردند. عده‌ای از آنان، هدی (شكرانه) همراه داشتند و عده‌ای دیگر، بدون هدی بودند. هنگامی كه رسول ‏الله ﷺ وارد مكه شد، به مردم گفت: «آنانی كه هدی‏ همراه خود آورده‌اند، حلال نخواهند شد مگر اینكه مناسک حج را به پایان برسانند. و كسانی كه هدی همراه نیاورده‌اند، بعد از طواف و سعی بین صفا و مروه، موهایشان را كوتاه كنند و از احرام، بیرون آیند. سپس برای حج، احرام ببندند. و كسانی كه توانایی هدی، ندارند، سه روز در (ایام) حج و هفت روز بعد از بازگشت به خانه، روزه بگیرند»».

@sahyh_albukhariy

كتاب نماز تهجد
باب (18): دعاي استخاره و دو ركعتي خواندن نماز نفل

608- «عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِاللَّهِ رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُمَا قَالَ: كَانَ رسول الله ﷺ يُعَلِّمُنَا الاسْتِخَارَةَ فِي الأُمُورِ كُلِّهَا كَمَا يُعَلِّمُنَا السُّورَةَ مِنَ الْقُرْآنِ، يَقُولُ: «إِذَا هَمَّ أَحَدُكُمْ بِالأَمْرِ، فَلْيَرْكَعْ رَكْعَتَيْنِ مِنْ غَيْرِ الْفَرِيضَةِ، ثُمَّ لِيَقُلِ: اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْتَخِيرُكَ بِعِلْمِكَ وَأَسْتَقْدِرُكَ بِقُدْرَتِكَ وَأَسْأَلُكَ مِنْ فَضْلِكَ الْعَظِيمِ، فَإِنَّكَ تَقْدِرُ وَلا أَقْدِرُ وَتَعْلَمُ وَلا أَعْلَمُ، وَأَنْتَ عَلاَّمُ الْغُيُوبِ. اللَّهُمَّ إِنْ كُنْتَ تَعْلَمُ أَنَّ هَذَا الأَمْرَ خَيْرٌ لِي فِي دِينِي وَمَعَاشِي وَعَاقِبَةِ أَمْرِي، أَوْ قَالَ: عَاجِلِ أَمْرِي وَآجِلِهِ، فَاقْدُرْهُ لِي وَيَسِّرْهُ لِي، ثُمَّ بَارِكْ لِي فِيهِ، وَإِنْ كُنْتَ تَعْلَمُ أَنَّ هَذَا الأَمْرَ شَرٌّ لِي فِي دِينِي وَمَعَاشِي وَعَاقِبَةِ أَمْرِي، أَوْ قَالَ: فِي عَاجِلِ أَمْرِي وَآجِلِهِ، فَاصْرِفْهُ عَنِّي وَاصْرِفْنِي عَنْهُ، وَاقْدُرْ لِيَ الْخَيْرَ حَيْثُ كَانَ، ثُمَّ أَرْضِنِي بِهِ». قَالَ: «وَيُسَمِّي حَاجَتَهُ»». (بخارى: 1166)

ترجمه: «جابر بن عبد الله رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ می‌گوید: رسول الله ﷺ همان گونه كه سوره‌ای از قرآن را به ما می‌آموخت، استخاره در همه كارها را نیز به ما یاد می‌داد. و می‌فرمود: «هرگاه قصد انجام كاری را كردید، دو ركعت نماز نفل بخوانید و چنین دعا كنید: «اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْتَخِيرُكَ بِعِلْمِكَ وَأَسْتَقْدِرُكَ بِقُدْرَتِكَ وَأَسْأَلُكَ مِنْ فَضْلِكَ الْعَظِيمِ، فَإِنَّكَ تَقْدِرُ وَلا أَقْدِرُ وَتَعْلَمُ وَلا أَعْلَمُ، وَأَنْتَ عَلاَّمُ الْغُيُوبِ. اللَّهُمَّ إِنْ كُنْتَ تَعْلَمُ أَنَّ هَذَا الأَمْرَ خَيْرٌ لِي فِي دِينِي وَمَعَاشِي وَعَاقِبَةِ أَمْرِي، أَوْ قَالَ: عَاجِلِ أَمْرِي وَآجِلِهِ، فَاقْدُرْهُ لِي وَيَسِّرْهُ لِي، ثُمَّ بَارِكْ لِي فِيهِ، وَإِنْ كُنْتَ تَعْلَمُ أَنَّ هَذَا الأَمْرَ شَرٌّ لِي فِي دِينِي وَمَعَاشِي وَعَاقِبَةِ أَمْرِي، أَوْ قَالَ: فِي عَاجِلِ أَمْرِي وَآجِلِهِ، فَاصْرِفْهُ عَنِّي وَاصْرِفْنِي عَنْهُ، وَاقْدُرْ لِيَ الْخَيْرَ حَيْثُ كَانَ، ثُمَّ أَرْضِنِي بِهِ». سپس، حاجت خود را ذكر كند».
ترجمه دعا: پروردگارا! از علم تو، طلب خیر می‌كنم. و از قدرت تو، توانایی می‌طلبم. و از فضل بی‌پایانت، بهره می‌جویم. زیرا كه تو، توانایی و من ناتوانم. و تو می‌دانی و من نمیدانم و تو دانای غیب هستی. خدایا! تو می‌دانی اگر این كار، به خیر دین، دنیا و عاقبت كار من می‌انجامد، آنرا برای من ممكن و آسان بگردان. و اگر برای دین، دنیا و عاقبت كار من ضرر دارد، آن را از من و مرا از آن، دور بگردان. (مرا منصرف كن) و خیر را برایم مقدّر نما و مرا بدان، خوشنود ساز».

@sahyh_albukhariy

كتاب نماز تهجد
باب (17): فضيلت كسي كه شب، بيدار شود و نماز بخواند

607- «عَنِ ابْنِ عُمَرَ رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُمَا قَالَ: رَأَيْتُ عَلَى عَهْدِ النَّبِيِّ ﷺ كَأَنَّ بِيَدِي قِطْعَةَ إِسْتَبْرَقٍ، فَكَأَنِّي لا أُرِيدُ مَكَانًا مِنَ الْجَنَّةِ إِلاَّ طَارَتْ إِلَيْهِ، وَرَأَيْتُ كَأَنَّ اثْنَيْنِ أَتَيَانِي. وَذَكَرَ بَاقِيَ الْحَدِيْثِ وَ قَدْ تَقَدَّمَ». (بخارى: 1156)

ترجمه: «عبد الله بن عمر رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ می‌گوید: در زمان رسول الله ﷺ ، خواب دیدم كه یک قطعه پارچه ابر یشمی در دست دارم. و بوسیله آن، به هر طرف از بهشت كه اراده می‌نمودم، پرواز می‌كردم. و همچنین، خواب دیدم كه دو نفر نزد من آمدند. وسپس، بقیه حدیثی را كه قبلاً در شماره (585) ذكر شد، بیان نمود».

@sahyh_albukhariy

كتاب نماز تهجد
باب (17): فضيلت كسي كه شب، بيدار شود و نماز بخواند

606- «عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ اَنَّهُ قَالَ وَهُوَ يَقُصُّ فِي قَصَصِهِ وَهُوَ يَذْكُرُ رسول الله ﷺ : «إِنَّ أَخًا لَكُمْ لا يَقُولُ الرَّفَثَ». يَعْنِي بِذَلِكَ عَبْدَاللَّهِ بْنَ رَوَاحَة رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ :
وَفِينَا رَسـُولُ اللَّهِ يَتْلـُو كـِتَابَهُ
إِذَا انْشَقَّ مَعْرُوفٌ مِنَ الْفَجْرِ سَاطِـعُ

أَرَانَا الْهُدَى بَعْدَ الْعَمـَى فَقُلـُوبُنَا
بِهِ مُوقـِنَاتٌ أَنَّ مـَا قـَالَ وَاقـِعُ

يَبِيتُ يُجَافِي جَنْبَهُ عَـنْ فِرَاشـِهِ
إِذَا اسْتَثْقَلَتْ بِالْمُشْرِكِينَ الْمَضَاجـعُ

ترجمه: «ابوهریره رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ در حالی كه از گذشته تعریف می‌كرد و درباره رسول خدا ﷺ سخن می‌گفت، فرمود: برادر شما ؛عبدالله بن رواحه رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ ؛ بیهوده نه سروده است. آنجا كه می‌گوید: در میان ما پیامبری وجود دارد كه هنگام صبح، كتاب خدا را تلاوت می‌كند. و پس از گمراهی، ما را به راه راست هدایت كرد. قلوب ما یقین دارد كه هر چه فرموده است، تحقق پیدا می‌كند. شبها كه مشركان به خواب گران فرو رفته‌اند، آنحضرت ﷺ رختخواب را به قصد عبادت خدا، رها می‌سازد». (بخارى: 1155)

@sahyh_albukhariy

كتاب نماز
باب (54): باز كردن درب و پنجره به مسجد

291- «عَنِ ابن عباس رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُمَا قَالَ: خَرَجَ رسول الله ﷺ فِي مَرَضِهِ الَّذِي مَاتَ فِيهِ، عَاصِباً رَأْسَهُ بِخِرْقَةٍ، فَقَعَدَ عَلَى الْمِنْبَرِ، فَحَمِدَ اللَّهَ وَأَثنَى عَلَيْهِ، ثمَّ قَالَ: «إِنَّهُ لَيْسَ مِنَ النَّاسِ أَحَدٌ أَمَنَّ عَلَيَّ فِي نَفْسِهِ وَمَالِهِ مِنْ أَبِي بكْرِ بْنِ أَبِي قُحَافَةَ، وَلَوْ كُنْتُ مُتَّخِذًا مِنَ النَّاسِ خَلِيلا لاتَّخَذْتُ أَبَا بَكْرٍ خَلِيلاً، وَلَكِنْ خُلَّةُ الإِسْلامِ أَفْضَلُ، سُدُّوا عَنِّي كُلَّ خَوْخَةٍ فِي هَذَا الْمَسْجِدِ غَيْرَ خَوْخَةِ أَبِي بَكْرٍ»». (بخارى:467)

ترجمه: «ابن عباس رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُمَا می‌گوید: رسول الله ﷺ در بیماری وفات، در حالی كه پارچه‌ای به سرش بسته بود، وارد مسجد شد و بر منبر نشست. و پس از حمد و ثنای خداوند، فرمود: «ای مردم! همانا ابوبكر بیشتر از همه مردم، با مال و جانش بر من منت نهاده است و اگر من از میان شما، كسی را بعنوان دوست خالص، انتخاب می‏كردم، حتماً ابوبكر رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ را برمی گزیدم. اما دوستی اسلامی از هر گونه دوستی دیگر، بهتر است». و افزود: «همه دریچه‌هایی را كه به مسجد باز می‌شود، ببندید جز دریچه خانه ابوبكر رَضي اللَّه عنه را»».

@sahyh_albukhariy

كتاب نماز
باب (54): باز كردن درب و پنجره به مسجد

290- «عَنْ أَبِي سَعِيدٍ الْخُدْرِيِّ رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ قَالَ: خَطَبَ النَّبِيُّ ﷺ فَقَالَ: «إِنَّ اللَّهَ خَيَّرَ عَبْدًا بَيْنَ الدُّنْيَا وَبَيْنَ مَا عِنْدَهُ فَاخْتَارَ مَا عِنْدَ اللَّهِ». فَبَكَى أَبُو بَكْرٍ الصِّدِّيقُ رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ . فَقُلْتُ فِي نَفْسِي: مَا يُبْكِي هَذَا الشَّيْخَ؟ إِنْ يَكُنِ اللَّهُ خَيَّرَ عَبْدًا بَيْنَ الدُّنْيَا وَبَيْنَ مَا عِنْدَهُ، فَاخْتَارَ مَا عِنْدَ اللَّهِ، فَكَانَ رسول الله ﷺ هُوَ الْعَبْدَ، وَكَانَ أَبُو بَكْرٍ أَعْلَمَنَا، قَالَ: «يَا أَبَا بَكْرٍ لا تَبْكِ، إِنَّ أَمَنَّ النَّاسِ عَلَيَّ فِي صُحْبَتِهِ وَمَالِهِ أَبُو بَكْرٍ، وَلَوْ كُنْتُ مُتَّخِذًا خَلِيلا مِنْ أُمَّتِي لاتَّخَذْتُ أَبَا بَكْرٍ، وَلَكِنْ أُخُوَّةُ الإسْلامِ وَمَوَدَّتُهُ، لا يَبْقَيَنَّ فِي الْمَسْجِدِ بَابٌ إِلا سُدَّ، إِلا بَابُ أَبِي بَكْرٍ»». (بخارى:466)

ترجمه: «از ابوسعید خدری رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ روایت است كه رسول ‏الله ﷺ ضمن ایراد خطبه، فرمود: «خداوند به بنده‌ای اختیار داد تا از میان دنیا و آخرت، یكی را انتخاب نماید. آن بنده، آخرت را انتخاب نمود». ابوبكر رَضي اللَّه عنه پس از شنیدن این سخن، به گریه افتاد. راوی می‌گوید: با خود ‏گفتم: چرا ابوبكر با شنیدن این سخن، به گریه افتاد؟! بعد دانستم كه آن بنده، رسول ‏الله ﷺ می‌باشد و چون ابوبكر رَضي اللَّه عنه از همه ما داناتر بود، زودتر مطلب را دریافت. پیامبر ﷺ خطاب به ابوبكر فرمود: «ای ابوبكر! گریه نكن». سپس افزود: همانا ابوبكر بیشتر از همه مردم، با مال و جانش بر من منت نهاده است و اگر من از میان امتم، كسی را بعنوان دوست صمیمی، انتخاب می‏كردم، حتما ابوبكر را انتخاب میكردم. اما دوستی و اخوت اسلامی، كافی است». آنحضرت ﷺ در پایان، فرمود: «تمام درهایی را كه به مسجد باز شده‌اند، ببندید جز دروازه خانه ابوبكر رَضي اللَّه عنه را»».

@sahyh_albukhariy

كتاب نماز
باب (53)

289- «عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ : أَنَّ رَجُلَيْنِ مِنْ أَصْحَابِ النَّبِيِّ ﷺ ، خَرَجَا مِنْ عِنْدِ النَّبِيِّ ﷺ فِي لَيْلَةٍ مُظْلِمَةٍ، وَمَعَهُمَا مِثلُ الْمِصْبَاحَيْنِ، يُضِيئَانِ بَيْنَ أَيْدِيهِمَا، فَلَمَّا افْتَرَقَا صَارَ مَعَ كُلِّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا وَاحِدٌ، حَتَّى أَتَى أَهْلَهُ». (بخارى:465)

ترجمه: «انس ابن مالک رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ روایت می‌كند كه: دو تن از یاران رسول ‏الله ﷺ در شبی تاریک از مجلس رسول خدا ﷺ (به قصد خانه‌هایشان)برخاستند. و دو چیز شبیه چراغ، همراه آنها بود كه راهشان را روشن می‌كرد. هنگامی كه از یكدیگر جدا شدند، آن روشنی، با هر یک از آنها تا رسیدن به خانه‌اش همراه بود».

@sahyh_albukhariy

كتاب نماز
باب(32): آيا جايز است قبرهاي مشركين زمان جاهليت، خراب شود و جاي آن، مسجد بنا گردد؟

268- «عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ ، قَالَ: قَدِمَ النَّبِيُّ ﷺ الْمَدِينَةَ، فَنَزَلَ أَعْلَى الْمَدِينَةِ فِي حَيٍّ يُقَالُ لَهُمْ بَنُو عَمْرِو بْنِ عَوْفٍ، فَأَقَامَ النَّبِيُّ ﷺ فِيهِمْ أَرْبَعَ عَشْرَةَ لَيْلَةً، ثُمَّ أَرْسَلَ إِلَى بَنِي النَّجَّارِ، فَجَاءُوْا مُتَقَلِّدِي السُّيُوفِ، كَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَى النَّبِيِّ ﷺ عَلَى رَاحِلَتِهِ وَأَبُو بَكْرٍ رِدْفُهُ، وَمَلأُ بَنِي النَّجَّارِ حَوْلَهُ، حَتَّى أَلْقَى رَحْلَهُ بِفِنَاءِ أَبِي أَيُّوبَ، وَكَانَ يُحِبُّ أَنْ يُصَلِّيَ حَيْثُ أَدْرَكَتْهُ الصَّلاةُ، وَيُصَلِّي فِي مَرَابِضِ الْغَنَمِ، وَأَنَّهُ أَمَرَ بِبِنَاءِ الْمَسْجِدِ، فَأَرْسَلَ إِلَى مَلإٍ مِنْ بَنِي النَّجَّارِ، فَقَالَ: «يَا بَنِي النَّجَّارِ، ثَامِنُونِي بِحَائِطِكُمْ هَذَا». قَالُوا: لا وَالله لا نَطْلُبُ ثَمَنَهُ إِلا إِلَى الله، فَقَالَ أَنَسٌ: فَكَانَ فِيهِ مَا أَقُولُ لَكُمْ، قُبُورُ الْمُشْرِكِينَ، وَفِيهِ خَرِبٌ، وَفِيهِ نَخْلٌ، فَأَمَرَ النَّبِيُّ ﷺ بِقُبُورِ الْمُشْرِكِينَ فَنُبِشَتْ، ثُمَّ بِالْخَرِبِ فَسُوِّيَتْ، وَبِالنَّخْلِ فَقُطِعَ، فَصَفُّوا النَّخْلَ قِبْلَةَ الْمَسْجِدِ، وَجَعَلُوا عِضَادَتَيْهِ الْحِجَارَةَ، وَجَعَلُوا يَنْقُلُونَ الصَّخْرَ وَهُمْ يَرْتَجِزُونَ، وَالنَّبِيُّ ﷺ مَعَهُمْ وَهُوَ يَقُولُ:
اللهمَّ لا خَيْرَ إِلا خَيْرُ الآخِرَهْ
فَاغْفِرْ لِلأنْصَارِ وَالْمُهَاجِرَهْ».

ترجمه: «انس ابن مالک رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ می‏فرماید: هنگامی كه رسول ‏الله ﷺ (از سفر هجرت) وارد مدینه شد، نخست، در حوالی مدینه، نزد قبیله عمرو بن عوف رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُبمدت دو هفته، سكونت گزید. سپس بنی نجار را طلبید. آنان در حالی كه مسلح بودند، به خدمت رسیدند. انس رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ می‌گوید: آن جریان چنان در برابر دیدگانم قرار دارد كه گویی هم اكنون، من رسول ‏الله ﷺ را در حالی كه ابوبكر رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ پشت سر ایشان سوار است و طایفه بنی نجار پیرامون رسول الله ﷺ گرد آمده‌اند، می‌بینم. رسول ‏الله ﷺ همچنان پیش رفت تا اینكه كنار منزل ابو ایوب رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ رحل اقامت افكند. رسول ‏خدا ﷺ دوست داشت هرجا كه وقت نماز برسد، همانجا نماز بخواند. حتی در آغل گوسفندان نیز نماز می‏خواند.
و روزی كه ‏خواست مسجد را بنا كند، بنی نجار را دعوت كرد و خطاب به آنان فرمود: «قیمت باغ را تعیین كنید». بنی نجار سوگند خوردند كه قیمت آنرا فقط از خدا می‌گیریم. انس ابن مالک رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ می‏فرماید: در آن باغ، قبور مشركین، درخت خرما و ویرانه‌های زیادی وجود داشت. رسول ‏الله ﷺ دستور داد تا قبور مشركین، نبش گردد و درختان خرما، قطع گردد و خرابه‌ها، هموار شود. و همچنین دستور داد تا دو طرف مسجد را از سنگ بسازند و قسمتی را كه بسوی قبله بود با تنه درختان خرما، پوشش دهند. صحابه در حالی كه سنگها را بر دوش، حمل می‏كردند و رسول ‏الله ﷺ نیز همراه آنان بود، رجز می‌خواندند و رسول ‏الله ﷺ چنین می‌گفت:
اللهمَّ لا خَيْرَ إِلا خَيْرُ الآخِرَهْ
فَاغْفِرْ لِلأنْصَارِ وَالْمُهَاجِرَهْ».
ج
پروردگارا! كار خیر آن است كه فقط برای آخرت انجام گیرد. پس مهاجرین و انصار را مورد مغفرت قرار بده».

@sahyh_albukhariy