روی ردِ پات نه،روی ردِ پامَم.

من ‌و خونه جور شدیم هر جور شده
رفتم توو خودم اونم رفت تو خودش
کسی که پُل بشه میونِ شکاف
یعنی باید بگذره از رو خودش
مبارزه واژه ی من بود اصلا
نمی رفت بیرون هیچ جور از تو سرم
من زندگیم بیشتر از هیکلمه
وَاِلا خالشو می کوبیدم رو تنم
دیدم ذهنم تو اتاق ایستاده
که همه دیوارا غیر قاب هیچ کاره ان
من اون کوچه رو ترک می کنم اما
اون کوچه هنوز سر جاش ایستاده
معنا نمیده سکونت ولی
تو جهان نمیشه دروغ کرد
اگه زمان بگیره عفونت
از مکان نمی شه عبور کرد.

‘ نبودِ آدم ها را هیچ کینه ای پُر نمی کندلطفا در زندگی تان یک اتاقِ سی پی آر،یک اتاقِ شوک داشته باشید! وَ خوبی های آدم های بدِ دنیایتان را احیا کنید.

Don’t forget the lifestyle you’ve promised to yourself🦋

This time I’m mistaken,
For handing you a heart worth breaking.

اگربدانم‌که‌شعر‌ها‌از‌کجا‌می‌آیند،به‌آنجا‌خواهم‌رفت.

تمامِ ذهنیتِ تحلیل رفته ی مان را خرج آدم های اضافی میکنیم؛آنهایی که در دنیای خودشان هم جایی ندارند اما در جهان ما مجوز حکمرانی گرفته اند .
آدم های بی اعتماد به نفس و ضعیفی که کمبود هایشان را با تخریب امثال ما پر کرده اند و به خیالشان با نشان دادن درد هایمان،با آیینه ی دِق شدن،زخمِ نادیده گرفته شدن هایِشان،التیام می یابد.
دلسوزی برای این آدمها آنها را به قُلِّه ای از غرورِ کاذب و مارا به قعرِ چاهی از ناتوانی می بَرَد.
از آدمهای ضعیف و پوچ تنها باید ترسید و دور شد،زیرا با همان قامتی که تو استوارش کردی تمام جهانت را در یک جهشِ پلک،درهم میکوبند.

الهام‌متکی

اگه فردا بی من شروع شد
دادِ خیابون و من شنیدی
دودِ سیگارِتو من میدیدی
نور نَتابونی رو شب،میبینیم.