This time I’m mistaken,
For handing you a heart worth breaking.

اگربدانم‌که‌شعر‌ها‌از‌کجا‌می‌آیند،به‌آنجا‌خواهم‌رفت.

تمامِ ذهنیتِ تحلیل رفته ی مان را خرج آدم های اضافی میکنیم؛آنهایی که در دنیای خودشان هم جایی ندارند اما در جهان ما مجوز حکمرانی گرفته اند .
آدم های بی اعتماد به نفس و ضعیفی که کمبود هایشان را با تخریب امثال ما پر کرده اند و به خیالشان با نشان دادن درد هایمان،با آیینه ی دِق شدن،زخمِ نادیده گرفته شدن هایِشان،التیام می یابد.
دلسوزی برای این آدمها آنها را به قُلِّه ای از غرورِ کاذب و مارا به قعرِ چاهی از ناتوانی می بَرَد.
از آدمهای ضعیف و پوچ تنها باید ترسید و دور شد،زیرا با همان قامتی که تو استوارش کردی تمام جهانت را در یک جهشِ پلک،درهم میکوبند.

الهام‌متکی

اگه فردا بی من شروع شد
دادِ خیابون و من شنیدی
دودِ سیگارِتو من میدیدی
نور نَتابونی رو شب،میبینیم.

🤍.

تو فقط خودتو به کُشتن میدی،وقتی برای بقیه زندگی میکنی؛تو رویا‌هات رو میکُشی،وقتی سعی میکنی چشمات رو متقاعد کنی،که شبیهِ بقیه ببینَن.

من‌نَبَرم‌توام‌نمیبَری
خودم‌نخوام‌هیچی‌از‌خودم‌نمیفهمی.

یه‌آسمونِ‌تاریکِ‌ابریِ‌بی‌ستاره‌م.

Home,my beginning and end.

✨