:))))

سهراب سپهری در نامه‌ای:

"اگر این شاخه‌ی بیدِ خانه‌ی ما، هم‌اکنون نمی‌جنبید، جهان در چشم‌به‌راهی می‌سوخت."

چقدر شعر. شعرِ خالص و ظریف. صرفا سخنی خوشگل نیست. سهراب خود را با جهان آمیخته بود و شادی و غم را پذیرفته بود. نه‌اینکه برده‌وار و از سرِ بدبختی خود را "تسلیم" کند، بلکه بنظرم رسید تعاملش با جهان، هم‌سطح و دوستانه است. در شعرها و در نامه‌ها روحيات کم‌و‌بیش رواقی او را می‌توانیم شناسایی کنیم. می‌گوید: "شکفتگی را دوست دارم. پژمردگی را هم." و "همه‌چیز همانطور است که باید باشد" شاخه‌ی بید باید می‌جنبید، پس جنبید و جهان نمی‌خواست که او نجبند. سهراب کمک‌کننده است.

#معین_دهاز
نقل‌قول‌ها از کتاب "هنوز در سفرم" است.
@nabayad_m

وقتی میرم تو قطعه معمولا این شکلیه که هرچی پیانو تر سرپایین تر هرچی فورته تر سر بالاتر😂😂😂

اگه میتونستم انگشتامو میکندم و برای همیشه میریختمشون دور

یارو داره هارمونیو با وویس درس میده
فهمیدنش منو یاد اون روزایی میندازه که حسابان سه رو با وویس یاد میگرفتم☺️
هیچی تغییر نکرده.همونقد شخمی☺️

🌸

دیگه تهران نمت