دوستتون دارمممم

خب اینجا دست شما عشقکام
من رفتم بای بای🤍✨

یه توضیح بدم راجب متن های بالا که می‌بینید نگید: واااا اینا چیه
داستان از این قراره که مثلا منی یه پاراگراف کوتاه متن مینویسم و نویسنده بعدی میاد متن منو ادامه میده و همین جور تا بعدی و هی میچرخه
ما امشب سه نفر بودیم ولی خب این کار از دونفر شروع میشه تا هرچندتا که عشقتون بکشه✨

در دلم حسرت‌هایی نهفته است که همچون دانه‌های باران بر شیشه‌ی پنجره می‌چکد، بی‌صدا و بی‌هدف. حسرت‌هایی که هر بار به یادشان می‌آورم، گویی چاقویی در قلبم فرو می‌رود و دردی عمیق را به یادم می‌آورد؛
...
برای من حسرت چون عطریست سرد و تلخ
حسرت ندیدن برف اول سال است
ندویدن به زیر باران
نگاه نکردن به آسمام
حسرت، به هر سمت سر چرخاندن و تماشا نکردن توست
حسرت، صدای قدم‌هاییست که هرگز همراه خود نشنیدم
حسرت، «به امید دیدار» گفتنست به جای «مراقب خودت باش»
...
کدام امید به دیدار؟میعاد مارا در سبزه‌های حسرت گره‌زده‌اند و به دست رودخانه‌ای سپردند که در انتها به رهایی ختم می‌شود؛ به مرگ.
ما هیچگاه نتوانستم یکدیگر را در خلا لمس کنیم و ستارگان بر دامانمان بریزند ؛ ما فقط از فاصله‌ی به اندازه‌ی دو کهکشان برهم خیره بودیم.یا دست کم من بر تماشای آسمانی بودم که تورا در آغوش خود دارد.ستاره‌های امیدم را کشتم و در تماشای جهان تو جان دادم و تو غافل از سقوط آخرین ستاره‌ی کهکشان من ؛ تنها توانستی به بزرگترین حسرتم بدل شوی.
...
در این بی‌نهایت سرد، جایی که سایه‌ها همچون پرده‌های سیاه بر دل شب می‌افکنند، من همچنان در جستجوی صدای توام. گویی در هر وزش نسیم، نام تو را می‌شنوم که در گوشم نجوا می‌کند. اما این صدا، تنها پژواکی است از یاد تو، که در آینه‌ی خاطراتم زنده می‌شود و سپس به سکوتی عمیق فرو می‌رود.
درختان این سرزمین، گویی به تماشای غم من ایستاده‌اند؛ شاخه‌هایشان با اشک‌های خشکیده‌ام گره خورده و ریشه‌هایشان در خاک حسرت من تنیده شده‌اند. هر برگ، قصه‌ای از تو را در دل دارد و با هر وزش باد، آن را به گوش زمین می‌رساند. اما زمین، بی‌خبر از درد من، تنها به انتظار باران نشسته است.
چشم‌هایم به افق دوخته شده، جایی که آسمان و زمین در هم می‌آمیزند، و به امید دیدار تو، دل به ستاره‌ها سپرده‌ام. اما ستاره‌ها، همچون رازهای ناگفته، در دوردست‌ها می‌درخشند و من تنها می‌توانم با دلی پر از حسرت به آن‌ها بنگرم. آیا تو هم مرا در آغوش آسمان حس می‌کنی؟ آیا دلت برای این فاصله‌ی تلخ تنگ می‌شود؟
...
چه سفرها که در آن ما همراه هم نبوده‌ایم،
چه صبح‌هایی که با دیدنت زیباتر نشدند،
چه فیلم‌هایی که با هم ندیدیم،
چه متن‌هایی که برای وصف زیباییت ننوشتم.
حالا ولی گاهاً به رویا پناه میبرم.
میگویند اگر خواب کسی را ببینی او هم همان خواب را میبیند، ینی تو هم تمام آن زندگی را در خواب دیده‌ای؟
گاهی حتی از خواب دیدن نیز میترسم، که نکند لحظه‌ای حسرت بخوری
...

و حال، در این شب تاریک، من به یاد تو می‌نویسم؛ کلماتم مانند پرنده‌هایی سرگردان در آسمان بی‌نهایت پرواز می‌کنند. هر کلمه، قطره‌ای از اشک‌های ناتمام من است که بر کاغذ می‌ریزد و هر جمله، تلاشی است برای جبران آنچه که از دست رفته است.
تو بزرگترین حسرتم شدی؛ حسرتی که همچون دودی در آسمان محو می‌شود و هیچ اثری از خود باقی نمی‌گذارد. اما من هنوز در انتظار آن روزم؛ روزی که شاید بتوانم با دستانم بر چهره‌ی آسمان بزنم و تو را در آغوش بگیرم. تا آن زمان، تنها یاد توست که مرا زنده نگه می‌دارد و عشق‌ام را به ستاره‌هایی تبدیل می‌کند که در دل شب می‌درخشند...

📬 یک نجوا برای _••••_••_ ارسال شد

🔒 یک نجوا به 𝑴𝒐𝒐𝒏𝒄𝒉𝒊𝒍𝒅، فقط ایشان می‌تواند آن را باز کند.

به مامانمم میگم زنگ نزنه هی مثل اون دفعه بیدارم کنه