صبحای پریودی از شباش بدتره

انسان ها میتوانند جالب باشند ، یکدیگر را معشوقه‌ی ابدی هم می‌نامند اما زمانش که برسد با نام اغوا شده‌‌ی کودک درونشان بوسه‌ی خداحافظی را تقدیم نگاهِ عاشق رو به رویشان میکنند. هر از گاهی با کوچک ترین کلمات به هم میریزند و مبادا نگاهشان کنی که بعد از آن تو دیگر آن دوست همیشگی‌شان نیستی. و تمام این ها بخاطر قلبِ سست و مغز پوچشان است ؛ عاشق میکنند تا فراری باشند عصبانی میشوند تا بهترین هارا فراری دهند و رها میکنند که بگویند جهانِ ما همین است. آرام بگیر ، مغز های پوچ را که با تحلیل حاشیه ها توجیه نمیکنند.

تا میبینن به درد درست کردن مشکلاتشون نمیخوری ، آروم آروم ترکت میکنن

من در هیچ جا جایی ندارم بجز ذهن آشفته‌ام و کمی انسان های دورم.

sal de mi mente ₊˚✧ ﾟ.

ستارگانی که کم سو شدند هنوز زنده‌اند ، فراموششان نکنید شاید گوشه ای از کهکشان را برای کسی نورانی نگه داشته اند. همان آینده ای که تو برای من رقم زدی گوشه ای را روشن نگه میدارم و تو فراموش کرده‌ای.

حساب نیست

وای نمیدونم چی بگم