بعدش اون گفت اوه چقدر عمیق و با یه ژست متفکرانه سر تکون داد و باعث شد به فن بیانم توی مستی افتخار کنم. ولی حقیقتا جاده خاکی زده بودم و بیشتر داشتم خودم رو توضیح می‌دادم.

گفتم؛ نه بابا، این آدم موقعیت‌گرایی ئه. یعنی حتی اگر برگرده، حتی اگر همه‌ رو همین جا جمع کنه و پاهاش رو جمع کنه روی صندلی فلزی حیاط و اسکناس‌هاش رو بپیچه، بازم هیچی مثل قبلش نمی‌شه. ما فرق کردیم. اون فرق کرده.

دیگه خیلی مؤخره‌‌طور شد.

آخرش هم گمونم می‌خواستم از اون حرفای آبکی بزنم. مثلا بزنم روی شونه‌ت و بگم، «خودت رو به کشتن نده» که خب صادقانه، آخرش تو واسهٔ اینی که کف خیابونای کثیف حومهٔ شهر بمیری یا یه جای خیلی بزرگ. اما من اونقدر هم که فکر می‌کردی، نفهمیده بودمت. من فقط اون صحنه رو فهمیده بودم؛ یعنی تویی رو که توی اون لحظه تا آخر عمرش گیر افتاده.

رفت بیرون یه سیگار بکشه و بیاد. (راستش رو بگم، یکمی از حرفاش توی زیرسیگاری موند)

ناراحتم که اینقدر فلی‌بگ رو می‌فهمم. یعنی از ته قلبم درکش می‌کنم.

“Dont make me hate you. Loving you is painful enough.”