⭕️با سلام خدمت شرکت کنندگان رویداد «سیاست در سایه روان»⭕️

بنابر مجازی شدن دانشگاه تا انتهای ترم تحصیلی، رویداد سیاست در سایه روان به تعویق خواهد افتاد و زمان بعدی این رویداد از طریق کانال انجمن روانشناسی دانشگاه شهید بهشتی، معاقبا به اطلاع شما عزیزان خواهد رسید. با تشکر از استقبال گرم شما.

لازم به ذکر است که تمام مبالغ دریافتی از ثبت‌نام‌کنندگان با هماهنگی خودشان به حسابشان برگشت خواهد خورد.

⚠️شرکت‌کنندگان گرامی⚠️
ظرفیت رویداد «سیاست در سایه‌ی روان» محدود است. لذا در صورت تمایل ثبت‌نام خود را در اسرع وقت نهایی کنید.
با تشکر🌱

*🔻با توجه به تعطیلی دانشگاه در روز یکشنبه ۲۵ آذرماه، نشست دکتر ذبیح‌زاده یکشنبه‌ی هفته‌ی آینده، ۲ دی‌ماه برگزار خواهد شد.*

📅 با شروع سال تحصیلی ۱۴٠۳-۱۴٠۴، تیم جدید انجمن علمی روان‌شناسی شروع به کار کرده (در روزهای آینده با تیم جدید انجمن آشنا خواهید شد) و در حال برنامه‌ریزی رویدادهای متنوع و متفاوت با گذشته است.

✉️ ما از تمام افرادی که ایده‌ای برای برگزاری رویداد‌های مختلف از جمله دوره‌های آموزشی، سمینارها و وبینارها، نشست‌ها و ... دارند دعوت می‌کنیم تا با روابط عمومی انجمن و یا به‌طور مستقیم با دبیر این دوره از انجمن در ارتباط باشند و ایده‌های خود را به ما انتقال بدهند. اگر فکر می‌کنید ایده‌ی مشخصی ندارید، صرفاً می‌توانید از علایق خود و نیازهای دانشکده برای ما بگویید و این برای ما در برگزاری رویدادها بسیار راهگشا است.

📸 همچنین اگر مهارت و توانایی دارید که می‌توانید از طریق آن به انجمن کمک کنید (کمک به برگزاری رویدادها، عکاسی و فیلمبرداری، طراحی پوستر و هر مهارت دیگری که فکرش را می‌کنید)، به ما خبر بدهید.

📱ارتباط با ما:
تلگرام | اینستاگرام | روابط عمومی انجمن

خوشحالم که در این دوره به عنوان دبیر در کنار تیم بزرگ انجمن علمی دانشجویی روان‌شناسی دانشگاه شهید بهشتی بودم.

در بدو ورود به دانشکده روان‌شناسی و علوم‌تربیتی، پریرخ دادستان جزو اولین بزرگانی بودند که از نسل‌های بسیار دور به من در دانشکده زنده مانده و به دانشجویان معرفی می‌شدند. با جست‌وجو درباره ایشان با نوشته‌ای مواجه شدم که در فصلنامه <روان‌شناسی تحولی: روان‌شناسان ایرانی> چاپ شده بود. عنوان نوشته <توهم یا واقعیت؟> بود. آیا مسیر رشته روان‌شناسی در کشور ما رو به قهقراست؟ دوراهی توهم یا واقعیت را ایشان در پاسخ به این سوال بیش از ۱۵ سال پیش مطرح کرده بودند.

جدای از این مساله که پاسخ به این سوال چه باشد، چراغ انجمنی که سال‌ها خاموش مانده بود با تلاش گروهی روشن شد و امیدواریم که در ادامه مسیر پویایی این مجموعه دانشجویی صرفا تابعی از پویایی دانشجویان حاضر نباشد و بتواند هویت و زیست مستقل خود را تثبیت کند.

ورای برگزاری نشست و سمینار و کارگاه آموزشی و الخ، ما در این دوره به دنبال شناسایی مسائل اصلی در رشته روان‌شناسی و عمل و اقدام در چهارچوب قواعد و در راستای مسئولیت اجتماعی انجمن بودیم. <چالش‌های اخلاقی پنهان در اتاق درمان>، <اولین دوره مسابقات ملی دانشجویی سای‌تاک (PsyTalk)>، <فرصت‌ها و چالش‌های بیمه خدمات روان‌شناسی> و <آیا ما برده ژن‌هایمان هستیم؟> برای ما معنای چیزی بیش‌ از یک دورهمی، یک دوره آموزشی کوتاه و یک قاب را داشت. جدای از تمامی شاخص‌های کمی و کیفی موجود، ایجاد احساس عاملیت در دانشجویان در مقابل ادراک درماندگی آموخته‌شده از جمله اهداف ما بود و افزایش تعداد نامزدهای انتخابات و برگزاری انتخابات برای این انجمن پس از سال‌ها بیانگر روشن شدن شمعی درون دانشجویان برای انجام فعالیت‌های علمی اجرایی بود.

انجمن علمی دانشجویی بیش از آنکه زمین اجرا باشد زمین تمرینی است با منابع محدود و فضای رقابت‌زا. در این زمین پویایی چالش را به دنبال دارد و انجمن به دنبال پویایی چالش‌‌هایی داشت؛ ولیکن با حمایت‌های بخش‌‌های مختلف دانشگاه شهید بهشتی از جمله ریاست دانشکده روان‌شناسی و علوم تربیتی، اساتید همکار گروه آموزشی روان‌شناسی، معاونت فرهنگی و اجتماعی و تمامی عزیزان در سایر واحدها، در بستر گفت‌و‌گو، مقابله‌ با چالش‌ها همواره مساله‌مدار بود.

در پایان قدردان تمامی دانشجویان و دانش‌آموختگان و اساتید همکار اهل و صاحب فکر، روسای محترم دانشکده روان‌شناسی و علوم‌تربیتی و پژوهشکده علوم‌شناختی و مغز، استاد مشاور انجمن، معاونت محترم فرهنگی و اجتماعی، سایر واحدهای همکار در دانشگاه و خبرگزاری‌های ایسنا و دانا برای همراهی انجمن در این دوره هستم و برای دوره هفدهم که متشکل از دانشجویانی با استعداد و تلاشگر است آرزوی موفقیت دارم‌.

فاطمه کدخدارستم
دبیر شانزدهمین دوره انجمن علمی دانشجویی روان‌شناسی دانشگاه شهید بهشتی

🔵 @sbu_psychology_association
🟣‌ http://instagram.com/psy_sbu

چیزی که امسال در انجمن علمی دانشجویی روان‌شناسی توجه من را جلب کرد، ارتباط این انجمن با بیرون از دانشکده و دانشگاه بود! دانشکده ما از نظر موقعیت مکانی دور افتاده از بقیه دانشکده‌ها، سلف و باشگاه یا کتابخانه است. به همین خاطر رویدادهایی مثل <آیا ما برده ژن‌هایمان هستیم؟> به خاطر پلی که میان دانشکده‌ها زد، برایم جالب بود.

نکته دیگر ارتباط انجمن با انجمن‌های علمی سایر دانشگاه‌ها، افراد مطرح داخل و خارج از کشور برای رویدادهای مختلف بود؛ مثل حضور در دوازدهمین کنگره‌ بین‌المللی علوم اعصاب پایه و بالینی برگزار شده در دانشگاه علوم پزشکی ایران، گفت‌وگو با دکتر نیما اورازانی، دعوت داورهای مطرح از خارج از دانشگاه برای اولین دوره مسابقات ملی دانشجویی سای‌تاک. این یعنی انجمن توانسته است شبکه ارتباطی خوبی بسازد.

از طرفی در داخل دانشکده هم انجمن علمی روان‌شناسی سعی کرد از همه ظرفیت‌ها استفاده کند، چه بچه‌های کارشناسی، چه ارشد و دکترا. اینکه تیم انجمن، یک تیم ثابت نباشد و بتواند برای موقعیت‌های مختلف، از آدم‌های جدید استفاده کند، انعطاف‌پذیری و گشودگی یک گروه را نشان می‌دهد.

همینطور همراهی بچه‌های ارشد به عنوان راهنما کمک خوبی بود چون مسیر دانشجویی در این دانشکده را یک بار تجربه کرده‌اند؛ مثل سلسله جلسات کتابخوانی، راهنمایی انتخاب رشته و اپلای.

نقطه قوت انجمن از نظر من برگزاری اولین دوره مسابقات ملی دانشجویی سای‌تاک بود؛ چون بچه‌ها می‌توانستند اثر خود را در حوزه مورد علاقه‌شان در روان‌شناسی و همین‌طور چالش‌هایی که در این رشته داشته‌اند را برای مشاهده و داوری توسط روسای دانشکده‌های دانشگاه‌های بزرگ تهران و چهره‌های تاثیرگذار روان‌شناسی ارسال کنند.

نقطه ضعف را هم به عنوان پیشنهاد مطرح می‌کنم: دانشکده سابقا سمینارهای علمی برگزار می‌کرد، به این صورت که دانشجوهای ارشد و دکترا مطالعات‌شان را به اشتراک می‌گذاشتند، این سلسله رویدادهای علمی، ظرفیت را برای شنیدن و گفت‌وگوی انتقادی باز می‌کرد که جای آن در این دوره خالی بود.

حورا رضامحتشم، دانشجوی کارشناسی ارشد روان‌شناسی عمومی دانشگاه شهید بهشتی

? @sbu_psychology_association
?‌ http://instagram.com/psy_sbu

وب‌نشست از دانشگاه شهید بهشتی تا دانشگاه هلسینکی فنلاند: اپلای در رشته روان‌شناسی به فنلاند- جناب آقای علی سروش‌زاده، دانشجوی کارشناسی ارشد رشته Changing Education دانشگاه هلسینکی فنلاند
.
اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۳
اینجا زندگی، روان است ?*
. ? @sbu_psychology_association ?*** instagram.com/psy_sbu

تغییر روایت خودکشی

هر ساله ۱۰ سپتامبر به عنوان روز جهانی پیشگیری از خودکشی گرامی داشته می‌شود تا توجه را بر این موضوع متمرکز کند، استیگما (انگ) را کاهش دهد و آگاهی سازمان‌ها، دولت و مردم را افزایش دهد تا پیامی منحصربه‌فرد بدهد؛ می‌توان از خودکشی جلوگیری کرد.
شعار سه‌ساله روز جهانی خودکشی از سال ۲۰۲۴ تا ۲۰۲۶ با عنوان تغییر روایت خودکشی نام‌گذاری شده‌است. این شعار تمرکز خود را بر شکست دادن موانعی همچون انگ و افزایش آگاهی درباره پیشگیری از خودکشی قرار داده است و هدف آن تشویق به گفت‌وگوهای باز و صریح درباره خودکشی است تا این موضوع پیچیده از حالت تابو و سکوت خارج شود و به درک و حمایت بیشتر منجر گردد.

شعار «تغییر روایت خودکشی» به معنای حرکت از فرهنگی که سکوت را ترویج می‌کند به سمت فرهنگی است که پذیرای بحث‌ها و گفت‌وگوهای بیشتر درباره خودکشی و پیشگیری از آن باشد. این تغییر رویکرد نه تنها به کاهش انگ اجتماعی کمک می‌کند بلکه افراد را تشویق می‌کند تا احساسات خود را به اشتراک بگذارند و از حمایت لازم برخوردار شوند. این رویکرد نه تنها در سطح فردی بلکه در سطح سیاست‌گذاری نیز اهمیت دارد و از دولت‌ها می‌خواهد تا اولویت‌های بهداشت روانی و دسترسی به مراقبت‌ها را تقویت کنند.

بر اساس آمار سازمان جهانی بهداشت، هر ساله بیش از ۷۰۰،۰۰۰ نفر در جهان به دلیل خودکشی جان خود را از دست می‌دهند و این مسئله تأثیرات عمیقی بر جوامع و افراد برجای می‌گذارد. به همین دلیل، موضوع تغییر روایت به یکی از اولویت‌های مهم در حوزه بهداشت روانی تبدیل شده است. این تغییر شامل تقویت گفت‌وگوهای اجتماعی و سیاست‌گذاری‌هایی است که از بهداشت روانی حمایت می‌کنند.
برای مثال، یکی از اهداف کلیدی این کمپین، تشویق به گفت‌وگو در محیط‌های خانوادگی و کاری است. هرگونه بحث درباره خودکشی می‌تواند به ایجاد محیطی کمک کند که افراد احساس امنیت بیشتری برای بیان مشکلات خود داشته باشند. همچنین، این کمپین بر اهمیت رسانه‌ها در گزارش‌دهی صحیح و مسئولانه در مورد خودکشی تأکید می‌کند تا از انتشار اطلاعات نادرست و افزایش انگ جلوگیری شود.

استیگما (انگ) مرتبط با خودکشی به نگرش‌های منفی، باورهای نادرست و قضاوت‌های اجتماعی اشاره دارد که درباره افرادی که به خودکشی فکر می‌کنند یا اقدام به آن می‌کنند، وجود دارد. این استیگما می‌تواند از دلایل مختلفی ناشی شود، از جمله ناآگاهی عمومی، ترس از مسائل روانی و عدم درک صحیح از خودکشی.
استیگما باعث می‌شود که افراد در بیان مشکلات خود احساس شرم کنند و از درخواست کمک خودداری کنند. این مسئله می‌تواند به انزوای اجتماعی، افزایش خطر خودکشی، و کاهش تمایل به دریافت خدمات بهداشت روانی منجر شود. در ادامه چند راهکار برای کاهش استیگمای مرتبط به صحبت درباره خودکشی آمده است.
۱. آموزش و آگاهی‌بخشی: یکی از بهترین راه‌ها برای کاهش انگ، آموزش عمومی درباره خودکشی و عوامل مرتبط با آن است. وقتی مردم بهتر درک کنند که خودکشی نتیجه روبه‌رو شدن با شرایط پیچیده روانی و اجتماعی است و نه ضعف شخصیتی، انگ کمتر خواهد شد. برگزاری کارگاه‌ها و جلسات آموزشی می‌تواند به افزایش آگاهی کمک کند.
۲. تشویق به گفتگو: ایجاد محیط‌های حمایتی که در آن افراد بتوانند بدون ترس از قضاوت شدن درباره احساسات خود صحبت کنند، اهمیت زیادی دارد. این محیط‌ها می‌توانند در خانواده، محل کار و یا حتی در شبکه‌های اجتماعی باشند. شروع گفتگوهای کوچک و شخصی درباره خودکشی می‌تواند به مرور زمان انگ اجتماعی را کاهش دهد.
۳. نقش رسانه‌ها: رسانه‌ها نقش کلیدی در شکل‌گیری نگرش عمومی دارند. گزارش‌دهی مسئولانه درباره خودکشی، اجتناب از انتشار جزئیات غیرضروری و تاکید بر راه‌های پیشگیری و دسترسی به حمایت، می‌تواند به کاهش انگ کمک کند. رسانه‌ها باید از تقویت کلیشه‌های نادرست درباره خودکشی خودداری کنند و به جای آن، پیام‌های حمایتی و آموزنده منتشر کنند‌.
۴. حمایت از افراد در معرض خطر: ارائه خدمات مشاوره‌ای و روان‌درمانی به افرادی که در معرض خطر خودکشی هستند یا با افکار خودکشی دست و پنجه نرم می‌کنند، می‌تواند به کاهش انگ کمک کند. وقتی افراد ببینند که می‌توانند بدون ترس از قضاوت، کمک دریافت کنند، بیشتر تمایل به صحبت خواهند داشت.

۵. پشتیبانی از سیاست‌های بهداشت روان: حمایت از سیاست‌ها و قوانینی که به بهبود دسترسی به خدمات بهداشت روان و کاهش هزینه‌های آن منجر می‌شود، می‌تواند به کاهش انگ کمک کند. وقتی افراد بدانند که منابع و پشتیبانی لازم برای مواجهه با مشکلات روانی وجود دارد، تمایل بیشتری برای استفاده از این خدمات خواهند داشت.

گردآوری و تنظیم: نیلوفر بازیار

? Psychology_ATU