*?*??❤️ شهیدی به بلندای نام ایران...

✍ غلامرضا باطنی**

قهرمانان ملّیِ کشورها، اغلب در یک بُعدِ سیاسی یا فرهنگی یا اجتماعی یا نظامی حضوری چشمگیر دارند و اگر دقیق نگاه کنیم، بیشترِ آنها، شخصیت‌هایی تَک ساحتی دارند. این قهرمانان در عین حال که در عرصهٔ عمومی، وجهه‌ای ممتاز دارند اما چه بسا در عرصه‌های شخصی، با چالش‌ها و نقاط ضعفی نیز توأمان باشند.

یکی از افتخارات ارزشمندِ تمدّن ایرانی، آن است که قهرمانانی را در دامان خویش پرورش داده است که محدود به یک بُعد و ساحت نیستند و از جهاتِ مختلف، جنبه‌های چندبُعدی و منشوری دارند.

تمدّن ایرانی، برای برکشیدن و ماندگاریِ قهرمانان ملّی، تمدّنی بسیار سختگیر است؛ این تمدّن، کسانی را به عنوان الگوی ماندگار برای نسل‌های خود می‌پذیرد که جامعِ صفات نیک انسانی باشند: در عینِ تهوّر و نیک‌اندیشی، اخلاق‌مدار و فداکار و شرافتمند باشند و در عمل، یا انسانِ کامل باشند یا کاملاً انسان.

افتخارِ گرانسنگی‌ست که در تاریخ و تمدّن ایرانی، از هزاره‌های کهن تا امروز، ده‌ها و صدها تَن از این نوع قهرمانان ملّی، حضور دارند؛ افرادی که نه تنها افتخار ایران، بلکه مایهٔ فخرِ انسانیت هستند.

اگر بخواهم دَه قهرمانِ برگزیده و ارجمند را در سراسر تاریخ چند هزار سالهٔ ایران برشمارم، قطعاً و یقیناً شهید قاسم سلیمانی یکی از آنهاست.

شهید سلیمانی، این سربازِ فداکارِ وطن، جامعِ تمام صفاتی است که تمدّن ایرانی، او را به عنوان الگویی فرازمانی برمی‌گزیند و برای هزاره‌های متمادی از وی، به نیکی یاد خواهد کرد.

سلیمانی را عمیقاً و با افتخار می‌ستایم؛ شهیدِ سرفرازی که ایران را حَرَم می‌دانست و برای پاسداری از این حرم و حفظ امنیتِ آن، عمرِ گرانمایه را با ایثارگری سپری کرد و در نهایت، جانِ پاکش را در راهِ عزّتِ ایران و اسلامِ رحمانی، تقدیم نمود.

متبرّک باد نام و یادِ سردار سرفراز ایران سربازِ شهید حاج قاسم سلیمانی؛ باشد که او را نیکْ بشناسيم و نيکو بستاییم.

?✒️ @bateni_iran_ma

?

*?*?⛔️ از میانِ انبوهِ جهالت‌ها و خیانت‌ها دربارهٔ عاشورا

✍ غلامرضا باطنی**

نکتهٔ دردناک دربارهٔ قیام امام حسین عليه‌السلام آن است که در طول تاریخ، اگرچه قاطبهٔ مسلمانان بر وسعتِ فاجعۀ کربلا تأکید نموده‌اند و بر وسعتِ ستمی که بر خاندان رسالت رفته، شهادت داده‌اند؛ امّا برخی هم هستند که همسو با آنها که امام را شهید کردند، کوشیده‌اند میراث معنویِ قیام حق‌خواهانهٔ حضرت حسین بن علی (ع) را مخدوش سازند.

از آن جمله "محمّد بن ابی‌بکر بن ایّوب الزرعی الدمشقی الحنبلی" معروف به ابن‌قیّم الجوزیه (۶۹۱-۷۵۱ق.) شاگرد ابن‌تَیْمِیَّة در کتاب "المَنارُ المُنِیفُ في الصَّحیحِ وَالضَّعیفِ" (چاپ عربستان، ص ۱۵۱) تهمتی نابخشودنی به امام حسین (ع) می‌زند و متأسّفانه این دیدگاه خیانت‌بار حتّی تا امروز، در نزد برخی فرقه‌های اسلامی باقی مانده است.

ابن قیّم جوزیه چنین می‌نویسد:
"وَفي کَونه مِن وُلد الحسن رضی الله عنه سِرّ لطیف، وهو أن الحسن تَرک الخلافه لله، فجعل الله في وُلده مَنْ یقوم بالخلافة الحَقّ المتضمّنة للعدل الذی یملأ الأرض، وهذه سُنّة الله في عباده، أنه مَنْ ترک شیئاً لأجله أعطاه الله، أو أعطى ذریته أفضل مِنه، وهذا بخلاف الحسین رضی الله عنه، فإنّه حَرَص علیها، وقاتل علیها، فلم یظفر بها."

[و در اینکه (مهدیِ آخرالزمان را از نسل حسن بن علی قرار داده‌اند،) سِرّ لطیفی نهفته است؛ زیرا حسن، خلافت را برای رضای خدا تَرک کرد؛ در نتیجه خدا در نسل وی، کسی را قرار داد که خلافتِ حق را برای گسترانیدن عدل بر زمین، برپای دارد. این سنّت خدا در بین بندگانش است که اگر کسی چیزی را بخاطر خدا تَرک نماید، خداوند آن چیز را به وی عطا می‌کند و یا بهتر از آن را نصیب ذریه‌اش می‌سازد؛ و این به خلافِ حسین (رض) است که به خلافت طمع داشت و برای دستیابی به آن جنگید و البته به آن دست نیافت.]

شیعیانِ حقیقی در چهارده قرن اخیر، از یکسو در حال تبیینِ وسعت ستمی بودند که بر خاندان و یاران امام حسین (ع) رفته است و از آن مهم‌تر دربارهٔ شبهات خیانت‌باری که بنیان‌های معرفتیِ شیعه را هدف قرار می‌داد، نظیر سخن فوق، باید روشنگری می‌کردند.

اگر در قرن هشتم هجری ابن‌تیمیّه و شاگردش ابن‌قیّم جوزیه و بعد از آنها شاگردانشان، این چنین بی‌محابا امام حسین (ع) را به دنیادوستی و سودای خلافت متّهم می‌ساختند، در روزگار کنونی نیز انواع تهمت‌ها، شبهه‌ها و نظراتِ خیانت‌بار را علیه آموزه‌های معرفتیِ شیعه می‌توان دید.

این نکتهٔ مهم را در نظر داشته باشیم که نشر حقایقِ حق‌طلبانهٔ قیام حسین (ع)، تنها به ذکر مصیبت‌های دههٔ نخست محرّم محدود نمی‌شود؛ وجه مهم‌ترِ آن نورتاباندن بر سیاهچاله‌هایی‌ست که می‌کوشد ماهیتِ این قیامِ سرشار از آزادگی، شرافت و مظلومیت را مخدوش سازد. این مسیر، هیچگاه پایان نخواهد یافت./

?✒️ @bateni_iran_ma