از جهان مانده فقط جان که مرا ترک کند
من چُنانم که محال است کسی درک کند...

مجنون به ریگ بادیه غم‌های خود شمرد
یاد زمانه‌ای که غم دل حساب داشت

دانی همه جسم اند و تو جانی؟
سرکرده ی خوبان ِ جهانی
آن گّل که همه طالب اویند!
دانم که ندانند و تو  آنی..

آنچه را که غمگینت می‌کند، هرگز فاش نکن؛ مگر برای کسی که مدام خوشحالت می‌کند.

..

حس‌می‌کنم مدت‌هاست سقوط میکنم و به زمین نمی‌رسم،غرق می‌شوم و خفه نمی‌شوم،می‌سوزم و جان نمی‌دهم؛
در پایانی بی پایان به سر می‌برم.