کاش فردا دنیا به آخر می‌رسید، آنگاه شتابان سوار آخرین قطار می‌شدم و درِ خانه‌ات را می‌کوبیدم و بهت می‌گفتم: «با من بیا» آدم‌ها خیال می‌کنند وقت زیادی دارند همین است که همیشه ابراز عشق را عقب می‌اندازند؛ ولی چه می‌شد اگر واقعاً وقت نداشتیم؟ اگر دنیا فردا به آخر می‌رسید؟

اولین تکه نامه‌ای که خواندم و در خاطرم ماند، شش سال پیش بود،‌ از نامه‌های کافکا به میلنا؛
"عشق در نظر من آن است که تو خنجری هستی که من در درون خویش می‌چرخانم."
کنجکاوی برای خواندن باقی مکالمات مرا به دنیای نامه‌ها وارد کرد و کتاب‌های نامه‌ای دسته‌بندی‌ مورد علاقه‌ام شدند :))
حالا بعد از گذشت این همه سال بعد از کلنجار زیاد و فکر و خیال با مضمون "خب حالا که چی مثلا؟" تصمیم گرفتم جایی برای نوشتن خودم هم باز کنم، برای خودم، برای کسایی دوستشان دارم، برای ثبت شدن احساسات.

می‌‌دانم فردا بیدار نخواهم شد و به اداره نخواهم رفت. اما بیدار نشدن صبح را زیاد جدی نگیر، اوضاع تا این حد هم بد نیست. بیدار شدن فردا صبح من بسیار محتمل‌تر از زندگی مشترک دور از دسترس ماست.

سنگینم. آن "هیچ‌چیزی" که یک‌بار، درباره‌ آن به تو نوشتم، در درونم نفس می‌کشد.

هوا نسبتا تيره و غمزده است، هنوز نامه‌اى به دستم نرسيده، قلبم كمى سنگينى می‌كند.عملا محال است كه تا اين زمان نامه‌اى از تو به دست من رسيده باشد اما سعى كن اين را براى قلب من نيز توضيح بدهى.

من تنها در کشاکش هجوم چیزی به خود می‌لرزم، خود را تا سر حد جنون شکنجه می‌دهم اما اینکه این چیست و در نهایت از من چه می‌خواهد از حد درک من خارج است. تنها آنچه در این لحظه می‌خواهد این است: خاموشی، تاریکی، خزیدن به یک نهانگاه.

‏چیزهای کمی قطعیت دارند و یکی این است که ما هرگز باهم زندگی نخواهیم کرد، آپارتمان مشترکی نخواهیم داشت، شانه به شانه نخواهیم بود، سر یک میز نخواهیم نشست و حتی در یک شهر هم زندگی نخواهیم کرد.

من وداع نمی‌گویم. ساعت وداع تنها آن دم فرا می‌رسد که گوری که در کمینم نشسته است یکسره مرا به کام خویش کشد.

این نامه‌ها در حقیقت به هیچ کار نمی‌آیند جز شکنجه و آنگاه که شکنجه نمی‌کنند حتی وضع بدتر است.

«حیوان تازیانه از دست اربابش وامی‌گیرد و خود خود را تازیانه می‌زند تا مگر ارباب شود، غافل از آنکه این انحراف چیزی نیست جز توهمی که فقط ناشی از پیدا شدن گرهی تازه در پیچ و خم تازیانه ارباب است»