غم‌انگیز است که من در ذهن‌ام از تو یک تصویر شکوه‌مند ساخته بودم درحالی که در واقعیت، تو یک موجود رقت‌انگیز بودی.
حالا باید فروپاشی تصویر خیالی‌ات را به تماشا بنشینم؛ درحالی که خودم زیر آوار این خیالات واهی، مرگ را به انتظار نشسته‌ام.

همیشه در پایان یک‌چیز هست که انسان را از درون آزار می‌دهد و در نهایت از پا در می‌آورد، آن هم سوال‌ها و معما‌های حل نشده‌ی درون ذهن است.
انسان‌های بالغ و راست‌گو، هرگز در ذهن دیگران معما‌های حل‌نشده باقی نمی‌گذارند.

می‌دانی تو جوری مرا شکستی که من دیگر خودم را شایسته‌ی هیچ عشق و محبتی نمی‌دانم.
احساس می‌کردم آلوده شده‌ام؛ مانند یک لباس سفید که به خون آغشته شده‌ است و شایسته‌ی هیچ مهمانی‌ای نیست؛ حالا شادی را از خودم دریغ می‌کنم.

تو زیبایی؛ مانند شکوفه‌ی گیلاس مدفون در برف، سرما زده، مرده. همچون سپیداری که شاخه‌هایش زیر انبوه برف شکسته است.
اندوه پنهان در صورتت، این‌گونه برایم زیبا و شگفت‌انگیز است.

صمیمیت یعنی آن‌که کنارت نشسته، تعبیر درستی از سکوتت داشته باشد. غم‌انگیز است اما گاهی بین تو و کسی که در آغوشت خفته است هم دیواری قد علم کرده‌ که با هیچ گفتگویی فرو نمی‌ریزد.

پیش‌تر گمان می‌کردم می‌توان از اندوه گریخت؛ اما هرکجا می‌رفتم، اندوه پیدایم می‌کرد. بعدها فهمیدم که از آن نمی‌توان گریخت. باید با آن‌ روبه‌رو شد. حتی گاهی باید در آغوشش گرفت و پذیرفت تنها سهمی که از جهان داری همین اندوه است‌.

?

همیشه قدردان انسان‌هایی هستم که نحوه صحیح وداع رو بلدند. متاسفانه اکثر آدم‌ها آداب جدایی رو بلد نیستند و این موضوع باعث میشه وداع باهاشون بیشتر از این‌که غم‌انگیز باشه، ناامید کننده باشه.