هیچ نمی‌دانستم با آن غم کنج و کز کرده گوشه چشمانش..چشمان مرده او چه کنم
به هرگوشه نگاه میکردم تنها می‌توانستم متوجه تلاش های بیهوده او برای دست دراز کردن به سوی زندگی‌ای که از دست داده بود با دست‌های نصفه و شکسته‌اش بشوم .. سختی تقلای او برای چنگ زدن به زندگی ..
در تلاش بودم شب ها به آرامشی دست پیدا کند و از این رنج مرحمی پیدا و اما فقط دیوار های سرخ اتاق بودند که به چشم می‌خوردند، بار دگر اینه شکسته بود و بال‌هایش بریده..می‌شنیدم که در خلوت خود آرزو میگرد آن صداهای لعنت شده ساکت شوند و برای کوچکترین دقایق به مرگ خود و هارمونی نفرت‌انگیز خون ریزی چشمانش با سکوت گوش سپرد ..صداها..آن صداها..
هیچ‌گاه او را تنها نگذاشته و تنها با سکوت به آنها زل زده بود و ساعت هایش سپری میشد .
چه بر سر تو آمده بود سفیدِ من؟
همان سفیدرنگ آسمانی من نیستی؟
اکنون چرا غرق در خون چشمان و بال هایت هستی؟
آیا از دست دادن شب هایی که متعلق به تو بودند با تو چنین کرده بود ؟ روزی به سوال هایم جواب خواهی داد
بر سر سنگ سردی که قلم و کاغذی روی آن است

آقای خاکستر-

یه دارم چیکار میکنم با زندگیم خاصی تو ذهنمه که معلوم نیست کی به جوابش میرسم

داره ایگنور میشه

بزرگ شدن واقعا چیز مسخره ایه میخوام به زمانی برگردم که درگیریم این بود یک ربع از ساعت ۶ و ۴۵ دقیقه بگذره ساعت چند میشه

_

- این پیام به همراه یکی از این دو پست داخل چنل اصلیتون فور کنید و پنجاه نفر اول ۲۴ ساعت و الباقی ۱۲ ساعت داخل چنل بمونن.
Lim:5330