تو بارانی و من گلدان خشکی روی ایوانم
تو مینایی و من خمر خراب باده‌خوارانم
بیا تاریخ را وارونه کن زیبای من، زیرا
تو تریاقی و من سهراب بی‌جانم، پریشانم

کاش یه بسته نخودفرنگی بودم و تا آخر تابستون از فریزر بیرون نمیومدم.

Hold my hand and feel the words that live beneath my skin.

Pray. Wait. Trust.

اورثینک خیلی کلمه کوتاه و ناچیزیه در قبال کاری که من با مغزم انجام می‌دم.

بلدم شعر دو چشمت را بسرایم به دمی
معنی واژه‌ی دل بردن و بستن بلدی؟
بلدم پل بزنم از دل خود تا به دلت
پای یک شاعر دیوانه نشستن بلدی؟

از دادن کتابی به دیگری که زیر جملاتش خط کشیده‌ام خجالت می‌کشم، گویی که زخم‌هایم را به دیگری داده باشم، انگار که بگویم: ببین! این قسمت از زخم‌هایم خیلی درد می‌کند.

من ‌همیشه‌ بودم، حتی وقتی ‌دلخور بودم، حتی وقتی که حوصله‌شو نداشتم، حتی وقتی بریده بودم؛
من همیشه بودم!
هیچوقت دلم نیومد پناه آدم بی پناه نباشم، دلم نیومد یهو ببُرم برم، من همیشه بودم واسه اونایی که الان نیستن.