ای دل اگر تنها شدی آواره‌ی گریان مشو
از ترس تنها ماندنت سربار این و آن مشو
سرمای تنهایی به از گرمای دست ناکسان
صد سال تنها باش و گرم از ناجوانمردان مشو

مبادا به سبب یک غم، هزاران نعمتت را فراموش کنی.

این حس خستگیه اخرشب بعد از تیک خوردن تسک هارو با هیچی عوض نمی‌کنم.

یجوری روزامو پر کردم که فقط برای خواب میتونم برم خونه. موودم اینجوریه که، آها، دتس ایت، همینه، زندگی ایده‌آل.

تا زمستان نگذرد گندم نمی‌روید ز خاک
قد کشیدن‌های ما پاداش جان فرسودن است

کی کنم بـاور خدایا ایـن همه لطـف و صفا
من که در حقت بسی کردم فقط جور و جفا
من که در بد عهدی ام شـرمنده از درگاه تو
ای خدا زیبنده باشد مر تو را صـدق و صفا

تو بارانی و من گلدان خشکی روی ایوانم
تو مینایی و من خمر خراب باده‌خوارانم
بیا تاریخ را وارونه کن زیبای من، زیرا
تو تریاقی و من سهراب بی‌جانم، پریشانم

کاش یه بسته نخودفرنگی بودم و تا آخر تابستون از فریزر بیرون نمیومدم.

Hold my hand and feel the words that live beneath my skin.