.
.
❌ حال امروزه، نادانی #پانترکان و پیروان آنها در زبانشناسی، سبب برداشت‌های نژاد پرستانه‌ای در زمینه زبان‌ها و تمدنها شده است. آنها به پیروی از یک سری نویسنده « مغرض و ترک‌گرا » با زدن برچسب #التصاقی بر روی بسیاری از تمدن‌های باستانی جهان، سعی در #تصاحب و ترک جلوه دادن آنها دارند. در حالی که اصلا نمیدانند التصاق یعنی چه (!) بگونه‌ای که با توجه به مطالب علمی بالا التصاقی بودن یک زبان بمعنای #آلتایی بودن آن نیست و یک ویژگی #نسبی است که ممکن است در هر زبانی بصورت کم یا زیاد یافت شود. این موضوع را اینگونه میتوان گفت :

هر جانداری که « تخم‌گذار » باشد ، الزاما نمیتواند مرغ باشد ! بعبارتی هر چیزی که « گرد » باشد ، الزاما نمیتواند گردو باشد. همانگونه که زبان‌های « پارسی و #سومری ارگاتیو » هستند و « افعال پیشوندی » دارند ، ولی پیوندی با هم ندارند. یا چینی و انگلیسی که تحلیلی اند، یا ژاپنی و انگلیسی که nt اند و بسیاری دسته بندی‌های دیگرِ زبان‌ها ...

? از طرف دیگر ؛ از بسیاری از تمدن‌های باستانی فلات ایران که نژادپرستان پانترک بر آنها برچسب ترکی ( یا به قول خودشان ایلتیساقی ) میزنند (( هیچ متن و نوشته‌ای به زبان خودشان ، به جا نمانده است )) که بخواهیم با بررسی این نوشته ها، زبان آن تمدن ها را بررسی کنیم ؛ بلکه از آنها فقط یک سری نام ‌ها در زبان‌های رایج آن دوره باقی مانده است، که با بررسی این واژگانِ اندک و گاها فرضی، و با حدس و گمان بسیار میتوان گفت که احتمالا چه خانواده زبانی داشته‌اند. همانند تمدن‌های : « گوتیان » ، « مادها » ، « مانانا ها » ، « کاسیان » « لولوبی ها » و ... .‌ برای نمونه ، زبانشناسانی همچون Tamaz V. Gamkrelidze و Vyacheslav V با برسی اندک واژگان بجا مانده از زبان گوتیان ، آن را زبانی هندواروپایی دانسته که با زبان « تخاری » مرتبط بوده است.

.
.
... زبان‌های اتصالی در طول سده‌های گذشته تمایل به از دست دادن واژه‌بست های خود داشته اند که سرعت این دگرگونی در برخی از زبان‌ها بیشتر بوده. وجود واژه‌بست ها ( ام ، ای ، اند ... ) از مهمترین ویژگی زبان های اتصالی است. در حالی که نیای باستانی زبان‌های هندواروپایی ، اتصالی بوده ، اما برخی از نوادگان آن ، همچون انگلیسی مدرن به سمت ساختار تحلیلی Analytic متمایل شده اند و از طرفی برخی دیگر از نوادگان آن همچون (( #پارسی )) و ارمنی ، به سمت ساختار التصاقی Agglutinative ، متمایل شده‌اند. سایر نوادگان مطرح آن ، همچنان ویژگی های اتصالی Fusional خود را حفظ کرده‌اند. این زبان‌ها برای صرف اسم و صفت و فعل ( تعیین حالت دستوری ، جنس ، شمار ، وجه ، شخص ، زمان ، و ... ) از یک سری پسوندها استفاده میکنند که به آنها واژه‌بست یا تکواژِ وابسته تصریفی ، گفته میشود.

? با توجه به مطالب گفته شده در #بالا ، میتوان گفت که دسته‌بندی زبان‌ها با دانش Morphology یعنی بر اساس #تکواژها ، بسیار (( #نسبی )) است و نمیتوان با قطعیت گفت که زبان x در گروه y قرار میگیرد. یعنی ممکن است که یک زبان همه ویژگی های بالا را داشته باشد ، اما درصد کاربرد آنها ، در آن زبان متفاوت باشد. برای نمونه زبان #چینی ، خیلی تحلیلی است. زبان #انگلیسی نسبتا تحلیلی است. زبان #ژاپنی نسبتا ترکیبی است. زبان فنلاندی و #گرجی خیلی ترکیبی اند.

??? بر این اساس ، زبان #پارسی : یک زبان #ترکیبی است که در میان زبان‌های التصاقی و اتصالی قرار میگیرد. یعنی هم تقریبا ویژگی زبان‌های التصاقی را داراست و هم تقریبا ویژگی زبان‌های اتصالی را ؛ از طرفی همانگونه که گفته شد ، « #نیاکان » یک زبان در گذشته ،‌ ساختارهای #متفاوتی با نواده امروزی خود داشته اند و این تفاوت و دگرگونی در برخی زبانها زیاد و در برخی هم کم بوده است. در مورد زبان‌ پارسی هم ، هرچه به عقب‌تر میرویم #التصاق بیشتر بوده ؛ در زبان #اوستایی و پارسی باستان (نیای زبان پارسی در دوره هخامنشی) ، اسم و صفت سه جنس مذکر ، مونث و خنثی ؛ سه شمار مفرد ، مثنی و جمع ؛ و هشت حالت دستوری داشته‌اند :

برای نمونه واژه #دین در اوستایی برای سه جنس و هشت حالت دستوری از ۲۸ پسوند مختلف استفاده میکرده است ! برای نمونه در حالت مفرد : فاعلی daēn-a ، مفعولی daēn-ąm ، مفعولی‌معه daēn-aya ، مفعولی‌له daēn-ayāi ، مفعولی‌عنه daēn-ayaţ ، اضافی daēn-ayā ، مفعولی‌فیه daēn-aya ، ندایی daēn-e. و نمونه‌های بسیار دیگر از این گونه کاربردهای التصاقی.

? همانگونه که در بالا گفته شد، زبان‌ها را بر اساس #ویژگی‌ های مختلفی دسته بندی می‌کنند. مثلا برپایه ریشه‌ تاریخی و اشتراک واژگانی / یا برپایه ترتیب فعل، فاعل، مفعول / یا برپایه نواختی صوتی / یا برپایه روش ترکیب تکواژها و ... پس ممکن است که دو زبانی که براساس یک روش « هم‌گروه » هستند، در یک روش دسته‌بندی دیگر در دو گروه « متفاوت » قرار بگیرند :

برای نمونه در « روش نواختی » زبان چینی tonal است و #انگلیسی و ژاپنی not tonal هستند ( زبان پارسی تا حدودی tonal است. مثلا واژه « گویا » با توجه به نحوه ادای آن میتواند معنای « روان و خوانا » یا « انگار » را داشته باشد ). از طرفی دو زبان #چینی و انگلیسی که در روش نواختی در دو گروه قرار دارند، در « روش تکواژی » هر دو در گروه #تحلیلی هستند و ژاپنی در گروه ترکیبی. و یا در « روش ریشه‌ای » چینی در خانواده سینو-تبتی و انگلیسی در خانواده هندواروپایی است

? پس اگر دو زبان در گروه زبان‌های #التصاقی قرار بگیرند، این بدان معنی نیست که این دو زبان الزاما از یک ریشه و یک خانواده تاریخی هستند. همانند زبان‌های ترکی و فیلیپینی که بشدت التصاقی هستند، اما هیچ پیوند تاریخی با هم ندارند !

? ادامــــــه ... ?*?*?**

.

.
? #ترکیب یا برای « واژه‌سازی » است یا برای « دستور و گرامر ». زبان #پارسی یکی واژه‌‌ساز ترین زبان‌های #ترکیبی است که هزاران مورد از این واژه ها را روزانه بکار میبریم : رانندگی ، پیشدانشگاهی ، دیداری ،  خودجاندارپنداری ، خودکشی ، دستدرازی ، پیشدستی ، کارگشایی ، همتباران و ... از طرفی در دستور و گرامر هم ویژگی های ترکیبی آن آشکار است : در جمع که از پسوندهای مختلفی استفاده میکند ، درختان ، درختها ، دستان ، دستها. و همچنین در صرف اسم و فعل : دستم ، دستت ، دستش ، دستمان ، دستتان ، دستشان ، دارم ، داری ، دارد ، داریم ، دارید ، دارند و ... . این ویژگی ها در سایر زبان‌های ترکیبی هم مورد استفاده است ، برای نمونه :

در آلمانی :
Aufsichtsratsmitgliederversammlung

در روسی :
достопримечательность

در مالزیایی :
അങ്ങനെയല്ലാതായിരിക്കുമ്പോളൊക്കെത്തന്നെ

در گرجی :
gadmogwakhtunebinebdneno

? انواع زبان‌های ترکیبی ? ?****

? ۱- زبان‌های التصاقی Agglutinative : گونه‌ای از زبان‌های ترکیبی هستند که از لحاظ تکواژشناسی ، بطور گسترده از التصاق ( چسبیدن ، پیوستن ) استفاده میکند. در این زبان‌ها ، واژگان شامل تکواژهای مختلفی هستند که ظاهر و حالت هرکدام از آنها پس از درکنار هم قرار گرفتن ، #بدون_تغییر باقی می‌ماند. یک نمونه از زبان‌های التصاقی ، زبان ترکی است. برای نمونه در عبارت evlerinizden که از تکواژهای ev-ler-iniz-den ساخته شده است. در مقابلِ زبان‌های التصاقی ، زبان‌های Fusional هستند که هرچند از ویژگی التصاق استفاده میکنند ، اما در آنها ، یک  تکواژ یا بیشتر ، پس از اتصال ، آوا یا املا شان #تغییر_میکند تا واژه آسان‌تر تلفظ شود

? در واقع التصاق یک ویژگی « #نسبی » است که #درصد آن در زبان‌های ترکیبی ، متفاوت است. یک زبان ممکن است بیش از حد ویژگی التصاق را داشته باشد و یک زبان هم ممکن است خیلی کم از این ویژگی استفاده کند. برای نمونه زبان انگلیسی ، با اینکه یک زبان #تحلیلی است اما خیلی کم از التصاق استفاده میکند ، مثلا در گرامر از نشانه جمع S و یا در واژه سازی ، همچون Shame.less.ness و واژگان دیگر

? هرچند که التصاق یک ویژگی از گروه‌های زبانی معین است ، اما این بدین معنی نیست که : « وقتی چند زبان التصاقی در یک ناحیه #جغرافیایی هستند ، الزاما از یک ریشه و #خانواده باشند ». از طرفی برخی از زبان‌ هایی که زبان نیای باستانی آنها ، التصاقی بوده و از آن زبان رشد یافته‌اند ، امروزه این ویژگی خود را از دست داده‌اند. برای نمونه زبان استونیایی که به زبان فنلاندی بسیار نزدیک است و از یک خانواده اند ، به سوی زبان‌های Fusional گرایش یافته است ( همچنین سایر ویژگی های زبان‌های اورالی همچون هارمونی صوتی را هم از دست داده ) ، درحالی که زبان #فنلاندی بسیاری از ویژگی های التصاقی خود را حفظ کرده است. نمونه‌هایی از زبان های التصاقی عبارت‌اند از ؛ زبان‌های اورالی همچون فنلاندی ، #مجاری که اغلب واژگان آنها دوسیلابی یا بیشتر است. اغلب زبان‌های آسترونزیایی ، همچون مالایی و #فیلیپینی. زبان ژاپنی. زبان ترکی. همه زبان‌های دراویدی #هندوستان همچون تامیل ، مالایی. همچنین تا حدودی زبان باسکی در اسپانیا. زبان های بومی آمریکا هم بخوبی ویژگی التصاقی را در خود دارند. گفتنی است که اغلب زبان‌های التصاقی ، #پسوندی هستند ؛ یعنی فقط از پسوندها برای التصاق استفاده میکنند ، همچون زبان ترکی. این درحالی است که سایر زبان های ترکیبی ، هم پسوندی اند و هم #پیشوندی و هم میانوندی. همچون زبان پارسی که از هر سه گونه « #وند » بخوبی استفاده میکند.

? ۲- زبان‌های تصریفی یا اتصالی Fusional یا Inflectional : گونه‌ای از زبان‌های ترکیبی هستند که همانند زبان های التصاقی از ویژگی التصاق استفاده میکنند ، با این تفاوت که آوا یا املا برخی از تکواژها پس از التصاق #تغییر میکند و مرز میان تکواژها مشخص نیست ، و همچنین درجه استفاده از التصاق در آنها #کم است و بیشتر در صرف اسم و فعل و جمع و ... دیده میشود. برای نمونه در زبان پارسی : فعل خوردن که از آن ، ب-خور-اید ساخته میشود. یا در زبان اسپانیایی که از فعل comer برای حالت اول شخص با حذف er و چسباندن í فعل comí ساخته میشود. این درحالی است که زبان‌های التصاقی حتی برای بیان حروف #اضافه هم از التصاق استفاده میکنند ( همانند زبان‌ ترکی ؛ هرچند که این زبان تحت تاثیر زبان های همسایه در حال از دست دادن این ویژگی و استفاده از #حروف اضافه جداگانه بجای پسوندهاست ). نمونه هایی از زبان‌های هندواروپایی که ویژگی های Fusional را دارند : سانسکریت ، #یونانی ، ایتالیایی ، پشتو ، روسی ، #آلمانی ، فرانسوی ، لاتین ، پنجابی ‌و غیره. همچنین برخی زبان‌های شاخه #سامی و ...

? ادامــــــه ... ?*?*?**

.

✅ التصاق در زبانشناسی یعنی چه ؟

التصاق واژه‌ای عربی به معنای چسبیدن و پیوستن است، حالا « چی به چی می‌چسبه ! » داستان چیه ؟ مقاله زیر را تا پایان بخوانید ...

? دانش Morphology یا تکواژشناسی ، شاخه‌ای از زبانشناسی است که در آن به بررسی ساختار واژگان پرداخته میشود. Morphological Typology یا « گونه‌شناسی ساختار تکواژیِ زبان‌ها » یک #سیستم برای دسته‌بندی زبان‌های جهانی است ؛ براین پایه که #تکواژها در کنار هم چگونه بکار می‌روند.

? بر این اساس زبان‌ها به دو شاخه کلی Analytic ( #تحلیلی / تجزیه‌ای ) و Synthetic ( #ترکیبی نحوی ) بخش میشوند. دسته‌بندی های دیگری هم برای تقسیم زبان ها وجود دارد ، همچون دسته بندی ریشه‌ای ، که بر مبنای اینکه واژگان در یک زبان چه ریشه و خاستگاهی دارند ، عمل میکند. که در این گونه دسته‌بندی ، زبانها به شاخه های هندواروپایی ، آلتایی ، سامی ، اورالی ، دراویدی و ... بخش میشوند.

♦️ توجه : در دانش زبانشناسی ، Morpheme یا تکواژ : کوچکترین یکای زبان است که دارای نقش‌گرامی یا معنای مستقل است. تکواژها از به هم پیوستن واج‌ها ، بوجود می‌آیند و نمیتوان آنها را به بخش‌های دارای معنای مستقل ، تجزیه کرد. تکواژها به دو دسته Free یا آزاد و Bound یا وابسته (وندها) تقسیم میشوند. تکواژهای وابسته خود به دو دسته : تصریفی و اشتقاقی بخش میشوند. تکواژ تصریفی (واژه‌بست) : واژه تازه‌ای نمی‌سازد ، بلکه فقط حالت دستوری واژه را تغییر میدهد. همچون : نشانه های جمع ، کسره ، ام ، ای ، ایم ، اند و ... . تکواژ اشتقاقی (وندها) : واژه‌ای تازه و با معنای مستقل می‌سازند که همان پسوند ، پیشوند و میانوند است. همچون : گار ، ار و ...‌ .

? زبان‌های تحلیلی : زبانی است که « روابط گرامی » خود را بدون هیچ تکواژ تصریفی یا « واژه‌بست » انجام میدهد. اما در « واژه‌سازی » تکواژها میتوانند در کنار هم قرار بگیرند و واژگان مرکب زیادی را بسازنند. به همین دلیل شمار تکواژهای موجود در هر واژه آن بیش از یک تکواژ است ، با وجود اینکه در روابط گرامی از واژه‌بست ها ( ام ، ای ، اند ...) استفاده نمیکند. زبانهای (( #چینی و #انگلیسی )) از مهمترین زبان‌های تحلیلی هستند.

یک اصطلاح خیلی نزدیک به زبان های تحلیلی « Isolating language » یا زبان‌های #ایزوله است ؛ که درصد تکواژهای موجود در هر واژه آن بسیار کم است. یعنی زبان‌های ایزوله علاوه براینکه در گرامر از واژه‌بست ها استفاده نمیکنند ، در #واژه_سازی هم معمولا هر واژه فقط یک تکواژ دارد.

? بیشتر زبان‌ها در دوره #باستانی خود ، تحلیلی یا Analytic نبوده اند ، بلکه با گذشت زمان و اندک اندک ویژگی های #التصاقی خود را از دست داده و امروزه بیشتر تمایل به تکواژی بودن و جدایش واژگان دارند. برای نمونه همین زبان انگلیسی از دوره پرتو هندواروپایی و پرتو جرمنی و انگلیسی کهن ، بسیاری از ویژگی های التصاقی خود در #تصریف را از دست داده است‌ و امروزه هیچ واژه‌بستی برای صرف واژگان ( ام ، ای ، اند ...) ندارد. این بگونه ای است که زبان پرتو هندواروپایی (نیای کهن انگلیسی) ، واژه‌بست های مختلفی برای هشت حالت دستوری داشته است ، درحالی که زبان انگلیسی امروزی تقریبا همه آنها را از دست داده است. زبان روسی و پارسی هم زبان‌هایی هندواروپایی اند ، اما بسیاری از واژه‌بست های باستانی خود را حفظ کرده اند. برای نمونه : در انگلیسی گفته میشود my book یعنی بصورت « #جدا » اما در #پارسی گفته میشود « کتابم » یعنی بصورت التصاقی و چسبیده. در زبان انگلیسی تنها واژه‌بست هایی که بجا مانده اند « s » در جمع اسم هاست ، برای نمونه  three boyS و همچنین « ed » در صرف افعال است.

? زبان‌های ترکیبی : یک زبان ترکیبی ، زبانی است که نسبت #تکواژهای موجود در هر واژه آن #زیاد باشد. در مقابل آن ، زبان‌های تحلیلی قرار دارند که نسبت تکواژهای موجود در هر واژه آن #پایین **است. زبان‌های ترکیبی خود به ۳ دسته تقسیم میشوند :

? زبان‌های Agglutinative یا التصاقی

? زبان‌های Fusional یا Inflectional یا اتصالی یا تصریفی

? زبان‌های Polysynthetic یا چندساختی

بسیاری از زبان های جهان ترکیبی هستند : همچون اغلب زبان‌های هندواروپایی ، زبان‌های کارتولی همچون گرجی ، برخی از زبان‌های سامی همچون عربی و بسیاری از زبان‌های بومی آمریکا. از زبان‌های هندواروپایی : در شاخه ایتالی : زبان‌های لاتین ، ایتالیایی ، فرانسوی ، اسپانیایی و ... در شاخه ژرمنی : آلمانی و هلندی. در شاخه اسلاوی : روسی ، اکراینی و ... در شاخه هندوایرانی : سانسکریت ، هندی ، پارسی و ... و همچنین زبان های یونانی ، ارمنی و ... هم ترکیبی هستند.**

این در صورتی است که زبان #انگلیسی با وجود آنکه زبانی ? هندواروپایی است ، ولی بیشتر ، ویژگی های زبان‌های تحلیلی را دارد. ...

? ادامــــــه ... ?*?*?**

.