آدم‌هایی هستند که شاید، کم بگویند "دوستت دارم"
ولی وقتی به کارهایشان نگاه کنی،
دوست داشتن واقعی را می فهمی،
همه کار می کنند،
تا تو بخندی ، تا تو شاد باشی
و گاهی زندگی تمامِ زیبایی‌اش را در قالبِ آن یک شخص به تو هدیه می‌دهد...

دوست‌دارم های کسی رو باور کنید که دوس داشتن تو تک تک رفتاراش دیده بشه.

کسایی که «برام آهنگ می‌فرستن، چند وقت یه بار یادم می‌افتن زنگ میزنن حالمو می‌پرسن، تولدمو یادشون می‌مونه، علاقه مندیامو می‌دونن، برام کتاب می‌خونن، هودیا و تیشرتاشونو باهام شریک می‌شن، اگه ازم ناراحتن میان بهم می‌گن، همونقدر که براشون ارزش قائلم برام ارزش قائلن، بهم احساس ناکافی بودن نمی‌دن، منو به چیزی نمی‌فروشن و برای حفظ رابطه‌مون اندازه‌ی من تلاش می‌کنن»؛ قلبمو لمس میکنن.

یه روزی به نکرده هات افتخار میکنی، همه چی ارزش تجربه کردن نداره.

احساس غریبی نکنید، همه‌مون شبا ناراحتیم.

زندگی هر درسی که از یادگرفتنش فرار میکنی رو بارها تکرار میکنه تا وقتی که یادش بگیری.

معلومه که عکسشو میزارم بکگراند همجای گوشیم و ساعت و هرجایی که فکرشو کنید، معلومه که اصلا عکس چشماشو چاپ میکنم و میزنم رو هودیم، همه باید بفهمن که رئیس کوچَلو کیه.

میان تمام از دست رفته‌هایم، هنوز خودی دارم ک سرسختانه پای من ایستاده!

‏دلم دیت آنچنانی میخواد، از اونا که موهاتو سشوار میکشی، آرایش قشنگ میکنی، همه لباساتو میریزی بیرون تا یچیزی انتخاب کنی که هم خیلی بت بیاد هم بنظر نیاد خیلی برات مهم بوده.آخرشم که برمیگردی نیم خیز میشی رو گوشی و تا صبح نیشت بسته نمیشه.