خورشیدهای نامیـرا
.
کیفیت 360
.
Credit: Melodysheep YouTube channel
.
#ستاره_های_نامیرا #اخترشناسی #اخترفیزیک #ماده_تاریک #سیاهچاله #کیهان_شناسی #فوزبال

@tanidegi

خورشیدهای نامیـرا
.
کیفیت 720
.
Credit: Melodysheep YouTube channel
.
#ستاره_های_نامیرا #اخترشناسی #اخترفیزیک #ماده_تاریک #سیاهچاله #کیهان_شناسی #فوزبال

@tanidegi

طبیعتا، کسانی که قوانین شکست نور را پیدا کردند درک قدیمی‌تری از نور به عنوان یک موجود فیزیکی داشتند. با این حال، ساختار نظری که تولید کردند، صحت خود را تا به امروز حفظ کرده است: نور همچنان در همان زوایا می‌شکند، عبور می‌کند و باز می‌گردد.

واقع‌گرایی ساختاری، به زبان ساده، یعنی نمی‌توانیم به درکمان از موجودات علمی (نور، الکترون، نیرو، سلول، ژن، طبقه اجتماعی، بسته موج و...) اطمینان کامل داشته باشیم. ممکن است درک ما از ماهیت این موجودات عوض بشود. اما داستانِ ساختارهای نظری که درباره روابط آن‌ها کشف می‌کنیم، و برای تبیین طرز کار عالم به کار می‌بندیم، و با آن آینده پدیده‌ها را پیش‌بینی می‌کنیم، متفاوت است. "این ساختارها واقعیت دارند."

درک نسبیتی از موجودی فیزیکی به اسم زمان، با درک مکانیک نیوتونی از این موجود متفاوت است. با این حال، ساختار نظری مکانیک نیوتونی همچنان در دپارتمان‌های مهندسی تدریس شده و کارخانه و تولیدات مدرن کاربرد دارد.
بگذارید از این هم فراتر برویم. یکی از اولین سنگ محک‌های نظریه‌های جدید علمی این است که بتوانند تطابق خودشان را با ساختار نظریه پیشین نشان بدهند. مثلا، می‌توان با ریاضیات نشان داد که ساختار نظری مکانیک کوانتومی و نسبیت، هر دو، در ابعاد مشخصی که نزدیک به ابعاد مشاهده انسانی‌ست، دقیقا همان ساختار نظری نیوتونی را بازتولید می‌کنند. این انطباق تضمین می‌دهد نظریه جدید انباشت داده تجربی را که در حمایت نظریه پیشین بود، نادیده نگرفته است.

شاید اساسی‌ترین چالش‌های نگاه واقع‌گرای ساختار این باشد: آیا می‌شود ساختار را بهتر و بهتر فهمید، اما در این حین درکی از موجودات عالم پیدا نکرد؟

از این رو بیان شان کرول را می‌پسندم. همین الان، اگر از من بپرسید دنیا چطور کار می‌کند، پاسخ می‌دهم که تا حد خوبی به موجودات مورد تایید فیزیک امروز باور دارم. با این حال، به درکم از ساختار عالم بیشتر از موجودات عالم مطمئن هستم.
@tanidegi

در دنیا آدم‌هایی هستند که ناامیدانه تلاش در نپذیرفتن داروینیسم دارند.
بنظر می‌رسد می‌شود آنها را به سه گروه اصلی تقسیم کرد:
اول آن‌هایی که به دلایل مذهبی، می‌خواهند که اصلا تکامل دروغ باشد.
دوم آن‌ها که دلیلی برای انکار تکامل نمی‌یابند اما اغلب به دلایل سیاسی یا عقیدتی داروینیسم و روال کار را موافق طبع خود نمی‌بینند.
بعضی از این‌ها مفاهیم انتخاب طبیعی را ظالمانه و دور از انصاف می‌دانند و بعضی دیگر انتخاب طبیعی را با تصادفی بودن اشتباه گرفته و آنرا بی‌معنی می‌پندارند زیرا غرورشان را جریحه‌دار می‌کند و کسانی دیگر داروینیسم را با داروینیسم اجتماعی، که نژادپرستان و دیگر گروه‌های ناسازگار را در بر میگیرد، اشتباه می‌گیرند.
سوم کسانی از جمله آنهایی که به قول خودشان در رسانه کار میکنند، هستند و فقط دوست دارند چیزهای پر هیاهو را ببینند.
شاید به این دلیل که از بهم ریختن کاسه و کوزهء کسی میتوان برنامه‌های مردم پسند خوبی تهیه کرد؛
و داروینیسم به اندازهء کافی جا افتاده و مورد پذیرش هست که بشود با برهم زدن بساطش گرد و خاکی بلند کرد.

ساعت‌ساز نابینا/فصل ۹
ریچارد داوکینز

از پیج خوب دگرگونش: @degar_goonesh

https://www.instagram.com/ashcroftjewellery?igsh=c2NmN3hoZzZ1dml4

این پیجشه

همین انگشترای پست قبلی منظورمه