من اینجوری ام که از قصد به روم نمیارم، ولی جز به جز اون خاطره بی اهمیتی که از بچگیت برام تعریف کردی و فک میکردی سرم گرمه و گوش نمیدم تو ذهنم میمونه. به روم نمیارم اما میفهمم اون موضوع هایی که برات کلی اهمیت دارن رو با خنده توضیح میدی که نشون بدی ارزشی برات ندارن و ناراحتت نمیکنن.

من انسان قوی‌ای هستم ولی گه گاهی دلم می‌خواهد کسی دستم را بگیرد و بگوید همه چیز درست خواهد شد.
رضا دارابی-

شما سکوت می‌کنی، بر این دلیل نیست که حق با طرف مقابله. سکوت می‌کنی چون حوصله اون آدم و شنیدن تفکراتش رو نداری. منم خسته‌تر و خسیس‌تر از این حرفام که بخوام برای احمقات تو کلمات و افکارم رو خرج کنم که شاید اون مسئله حل بشه.

بعضی اهنگا خیلی وحشتناکن برامون
چرا؟چون تورو تا اعماق خاطرات میبرن و غرقت میکنن،
و از اون آهنگ متنفر میشی چون باهاش خاطره های ساختی که هیچوقت پاک نمیشن و با هر بار گوش دادن اون آهنگ تمام اون درد ها،سختی ها،خاطره ها همشون دوباره و دوباره توی ذهنت تداعی میشه.

نه اینکه دیگه حوصله آدمای جدید رو نداشته باشم یا تنهایی رو به یه اکیپ باحال ترجیح بدم؛ نه. راستش این اواخر انقدر آدمای اشتباهی رو تجربه کردم که ناخواسته سعی می‌کنم از آدمای جدید دوری کنم تا حد ممکن فاصلمو باهاشون حفظ کنم؛ انقدر عوض شدن آدمارو بعد یه مدت دیدم که دیگه انرژی ای برای غصه خوردن و ناراحت بودن ندارم. این روزا شاید کسی رو نداشته باشم که باهاش صحبت کنم یا نگرانم باشه؛ اما خوب در عوضش حالم خوبه؛ سعی می‌کنم زندگیمو کنم، بهترین ورژن خودم باشم و کم کم خودمو پیدا کنم؛ اون منی که به حرفا و کارای آدما اهمیت می‌داد خیلی وقته دیگه کنسله؛ این انتخابم هر روز تنها ترم می‌کنه اما ای نکه دیگه هیچوقت قرار نیست کسی ناراحتم کنه بهم حس خوبی می‌ده. حداقلش آرومم.

سکوت جنگلو بیشتر از ارامش دریا دوست دارم.
خونه درختی رو بیشتر از کلبه های بزرگ دوست دارم .
خوابیدنو بیشتر از بیرون رفتن دوست دارم .
نوشتن رو بیشتر از حرف زدن دوست دارم .
کتاب خوندن رو بیشتر از فیلم دیدن دوست دارم .
داستانای غمگین رو بیشتر از داستانای شاد دوست دارم .
همه این هارو دوست دارم ، اما ..
درصد دوست داشتنم یکی نیست ..
زندگی رو دوست دارم اما همچنان دلم یه خواب عمیق میخواد و یه استراحت درونی
احساسات نسبت به چیز های مختلف ، متفاوته ..

دلم یه کلبه وسط یه جنگل مه گرفته میخواد .
توی کلبه عود روشن کنم ،
کنار پنجره رو صندلی و یه میز کوچیک جلوم بشینم و یه فنجون قهوه رو میزو یه کتاب توی دستم بخونم .
بدون فکر و خیال ،
بدون هیچ دغدغه ای فقط آروم زندگی کنم .
به فکر فردا نباشم .
توی تنهاییام بمیرم ،
کسی پیدام نکنه .
دلم میخواد کسی نباشه که دلش تنگ شه واسم .
یا دوستم داشته باشه .
اونی که هیچکسو نداره خوشحال تره .
اره ،
اونی که هیچکیو نداره شاد تره ..

گویند که هر تیره شبی را سحری است‌..

من خودم همیشه گفتم ادما میان که برن ،
هیچکس موندنی نیست .
اما وقتی این حرف برمیگرده به خودم ، برام سخت میشه ..
خودم دارم سخترش میکنم ..
هیچوقت نمیتونم یکیو راحت بزارم کنار ،
مگه اینکه اذیتم کرده باشه ..
اما تک و توک وقتی میان تو زندگیم یه خم به ابروم نمیارن اما بازم میرن ..
واسم عجیبه ..
چرا باید از آدمایی‌دور شم که اذیتم نکردن؟!--

«‏افسوس که بعضی چیزها نمی‌توانند ادامه داشته باشند ؛ اما هیچ‌گاه در قلب و ذهن ما نیز به پایان نمی‌رسند.»