«بسترسازی برای کنش زنان»
هر جایی که شرایط برای زنانِ ایرانی فراهم شده، روزنه‌ای گشوده شده است، خودشان به میدان آمده و فضا را به دست گرفته‌اند، این موضوعی است که در تاریخ مشروطه هم شواهد آن را می‌بینیم. اکنون وضعیت ارزش‌ها و نگرش‌ها نشان می‌دهد که زنان و مردان در فضای خانوادگی باهم در یک تفاهم و صلح پایدار هستند.
اما این شاخصه‌ها در عرصه اجتماعی و عمومی و سیاستی دچار شکاف جدی است. به عبارتی شاید اگر بسترها آماده و فرصت‌ها فراهم شود، خود زنان به گواه سابقه تاریخی می‌توانند در این عرصه حضور پیدا کنند و کنش‌گری داشته باشند.
اگر بخواهم به ارائه آماری در این زمینه بپردازم باید بگویم که 97 درصد جامعه ایران مادری را فضیلت می‌دانند ولی این آمار به تمایل به فرزندآوری می‌رسد این عدد به 50 درصد می‌رسد. 24 درصد اعلام می‌کند که من نمی‌خواهم فرزندی داشته باشم و 16 درصد هم اعلام می‌کند که تعداد فرزندانم برایم کافی است.
از این عدد 97 درصد تا 24 درصد فاصله‌ای وجود دارد که بیش از اینکه این رقم به احساس افراد از شرایط موجود در زندگی برمی‌گردد. در واقع افراد احساس می‌کنند که صدایشان شنیده نمی‌شود و آن چه می‌خواهد عملیاتی نمی‌شود.
نتیجه این می‌شود که ما در جایی ایستاده‌ایم که با دخالت‌هایی باعث شدیم زنان فکر ‌کنند در یک جامعه برابر زندگی نمی‌کنند.
این احساس البته مختص به زنان نیست و امروز 75 درصد جامعه معتقد است که بدون پول و پارتی نمی‌تواند حقش را بگیرد یا 66 درصد جامعه معتقد است که دولت و حاکمیت به طور برابر به آنان نگاه نمی‌کند.
‌
متین رمضان‌خواهپژوهشگر اجتماعی

فیلم کامل را در کانال یوتیوب مشاهده کنید.

اینستاگرام | یوتیوب | آپارات | بله? @khatmediair

یادداشت بردیا عطاران با عنوان «بمب اتم چند؟!» پیرامون قسمت ششم:
‌‌‌‌
«برخی می گویند بمب اتم بسازیم. اصلاً چه کسی است که مخالف ساخت آن باشد؟ اما چرا بسیاری از کشورها -از جمله کشور ما- به سمت آن نمی رود؟ چون در مقام هزینه-فایده، «ضررِ ساختِ سلاحِ اتمی در شرایط کنونی کشور، برای ما بیشتر از منافع آن است». تنها زمانی ساختن سلاح اتمی برای ایران صرفه پیدا می‌کند که «بقاء»‌کشور در خطر بیفتد.
ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که در ۱۴ آوریل ۲۰۲۴ یک کشور غیراتمی به یک واحد سیاسیِ اتمی حمله کرد و آن واحد سیاسیِ اتمی به دلیل «انزوای بی‌سابقه» نتوانست از این توانمندی خود نامی ببرد چه آنکه از آن استفاده کند.
ساخت سلاحِ اتمی (با فرض این‌که دانش ساخت چنین سلاحی میسر باشد) توسط چین و روسیه نیز شدیداً محکوم می‌شود و نه‌تنها در فضای سیاسی بلکه در حوزه‌های اقتصادی نیز وضعیت کشور پیچیده‌تر خواهد شد. دربازخوانی تجربه ساخت سلاح اتمی توسط تمامی کشورها، همیشه یک کشور اتمی، یک عضو جدید را زیرچتر اتمی خود آورده است. برای ما چه کسی این چتر را فراهم می‌کند؟
این در حالی است که رهبر انقلاب اسلامی صریحاً حکم به حرمت ساخت چنین سلاحی داده است و حکم ایشان نه تنها بر مقلدان، که بر کارگزاران جمهوری اسلامی نیز فریضه محسوب می‌شود.به دیگر سخن، علاوه بر این‌که تلاش برای دستیابی به سلاح اتمی ضدمنافع ملی است، ضدمصالح دینی نیز است.
در انتها بایست گفت که اگر دومینوی سلاح اتمی در منطقه غرب آسیا ایجاد شود یکی از بزرگترین بازنده‌ها، ایران خواهد بود. چرا که به تثبیت نظم فعلی منطقه به معنای محرزشدن دست برتر کشورهای حاشیه‌ی جنوبی خلیج فارس، رژیم صهیونیستی و تضعیف کشورهای محور مقاومت منجر خواهد شد؛ ایرانی‌ها طی تجربه‌ی زیسته‌ی خود در این فلات متوجه شده‌اند که کالای گران‌بهایِ امنیت را به صبر و مجاهدت آهسته و حتی پرهزینه به دست می‌آورند نه یک‌شبه و با ساخت سلاح.
هزینه‌ی ساخت سلاح اتمی سنگین است،‌ حال باید کسانی که مدافع آن هستند بگویند این هزینه‌ی سنگین را چه کسی باید پرداخت کند؟»
‌
بردیا عطاران
پژوهشگر اندیشکده جریان

.

.