قبلاً دوستام می‌گفتند توروخدا بذار نفس بکشم و الان می‌گن توروخدا نفس نکش چرا طنزت این شکلی شده‌.

یک روز از همون روزهایی که خیلی جدی بامزه بودم پیش دوستم بودم و بهم می‌خندید و بهم می‌گفت توروخدا بذار نفس بکشم، کاش توروخدا الان خودم دیگه نفس نکشم.

یک روز‌هایی جدی بامزه بودم و الان فقط جدی ناراحتم. خیلی جدی.

خسته شدم از این که انقدر شب نخوابیدم و صبر کردم تا روز بشه و بعد خوابیدم و روز هیچ کاری نکردم و فقط خوابیدم.

یعنی تو می‌دونی رفتارت مشکل داره، ولی خب هزارتا مشکل توی ذهنت هستن و داری نهایت تلاشت رو می‌کنی که بازم خوب و مهربون باشی و کاش کسی ناراحت نشه واقعا.

یعنی مثلا تو حتی جون نداری پاشی غذا بخوری و مامانت ناراحت می‌شه که حالا یه تابستون اومدی پیش خانواده چرا همش توی اتاقتی، درحالی که تو دوست داری به جای اتاق، توی تابوت می‌بودی و به جای غذا خوردنت، کرم‌ها می‌خوردنت.

مشکل اینه که توی این پروسه کیری و طاقت‌فرسای مووان، تو داری از یک فرد مووان می‌کنی و ممکنه افراد دورت از تو مووان کنن چون رفتارت به شدت کیری و طاقت‌فرسا شده و خیلی سخته درحین پاره شدنت لبخند بزنی آخه.

ایرادی نداره تجربه شد و اینا نداریم، من کونم پاره شد و داره می‌شه و معلوم نیست تا کی هم قراره بشه و این خیلی ایراد داره واقعا.

مووان کردن اینطوریه که تو می‌دونی الان نباید ناراحت و افسرده و غصه‌دار باشی ولی انقدر ناراحت و افسرده‌‌ای و غصه داری که هیچ تلاشی نمی‌تونی در راستاش بکنی.

هی با خودم می‌گم از اینم مووان کنم دیگه زندگی زندگی، ولی باز زندگی توی یک شرایطی قرارم می‌ده که دوباره باید از یه چیزی مووان کنم و انقدر در حال موو کردن بودم که نقشه زندگیم رو بخوان رسم کنن یک جاده‌اس.