آه، دیری‌ست که من مانده‌ام از خواب به دور
مانده در بستر دل‌بسته به اندیشه‌ی خویش
مانده در بسترم و هر نَفس از تیشه‌ی فکر
می‌زنم بر سرِ خود تا بکنَم ریشه‌ی خویش

چیست اندیشه‌ی من؟ عشقِ خیال آشوبی
که به بازیم گرفته‌ست به بیداری و خواب
می‌نماید به منِ شیفته‌دل رخ به فریب
می‌رباید ز تن خسته‌ی من طاقت و طاب

آنچه من دارم از او، هست خیالی که ز دور
چهره بر تافته در آیینه‌ی خاطرِ من
همچو مهتاب که نتوانیش آورد به چنگ
دور از دست تمنای من و در برِ من...

امیرهوشنگ ابتهاج (ه.ا.سایه)
دفتر: تاسیان - بخشی از شعر "آنّا"

#اندیشه
#فکر
#کنترل

باغ‌ها را گرچه دیوار و در است
از هواشان راه با یکدیگر است

شاخه از دیوار سر بر می‌کشد
میلِ او بر باغِ دیگر می‌کشد

باد می‌آرد پیام آن به این
وه از این پیک و پیامِ نازنین!

شاخه‌ها را از جدایی گر غم است
ریشه‌ها را دست در دست هم است

تو نه کمتر از درختی، سر برآر
پای از زندانِ خود بیرون گذار

دستِ تو با دستِ من دستان شود
کارِ ما زین دست کارستان شود

ای برادر! در نشیب و در فراز
آدمی با آدمی دارد نیاز

گر تو چشمِ او شوی، او گوش تو
پس پدید آید چه دریاهای نو

از دفتر "بانگ نی"
امیرهوشنگ ابتهاج (ه‌.ا‌.سایه)

..::تو بمان::..

با منِ بی‌کسِ تنها شده، یارا تو بمان
همه رفتند از این خانه خدا را تو بمان

من بی‌برگ خزان دیده، دگر رفتنی‌ام
تو همه بار و بری، تازه بهارا تو بمان

داغ و درد است همه نقش و نگار دل من
بنگر این نقش بخون شُسته، نگارا تو بمان

زین بیابان گذری نیست سواران را لیک
دل ما خوش به فریبی است غُبارا تو بمان

هر دم از حلقه‌ی عُشاق پریشانی رفت
بسر زلف بتان، سلسله‌دارا تو بمان

شهریارا تو بمان بر سر این خیل یتیم
پدرا، یارا، اندوه‌گسارا تو بمان

سایه در پای تو چُون موج، چه خوش‌زار گریست
که سرِ سبز تو خوش باد، کنارا تو بمان

امیرهوشنگ ابتهاج (ه.ا.سایه)

یکی از مهارت‌هایی که توی طرح نیازه، رنگ‌بندی و سایزبندی داروهای مختلفه:

تو باید بدونی، قرص قرمز کوچیکه چه دارویی هست

قرص تیروئید پشت قرمز با پشت آبی رو باید بدونی چه دوزی هست

شربت سینه، با شربت سرفه، با شربت سرماخوردگی فرق داره

قرص بزرگِ سفید برای قند رو باید بشناسی
پماد درد، با پماد خارش رو باید بشناسی

قرص سبز کوچولو برای معده، اگه ندونی، ممکنه دیگه پیشت نیان

یه چیز جالبی که اینجا وجود داره اینه که مردم‌ش بهت سلام نمی‌کنن

یعنی پیش سلام نیستن

مثلا وارد درمانگاه میشم، ۷ تا آدم نشسته همه این شکلی ?

بعد خودم سلام می‌کنم
همه این شکلی ?

اوایل فکر می‌کردم منو نمی‌شناسن
بعد فکر کردم هر کی رو بیشتر بشناسن این طور باهاش رفتار می‌کنند

الان واقعا نمیدونم علت‌ش چیه

? نه كسي رو بت كنيد (خاص و منحصر بفرد تر از يك انسان ببينيد)

? نه بخواييد كه بت كسي باشيد (بخواييد كه بصورت خاص بين شما و بقيه فرقي بذاره و جوري كه با شما رفتار ميكنه با هيچ كس ديگه نباشه)

?نه مالك كسي هستيد

?نه كسي مالك شماست (نه خانواده ، نه همسر، نه فرزند)

همه افراد بصورت فردي و با انتخاب هاي اگاهانه در جهت خوبي هايي كه از بين تمام تعاريف ارايه شده بشري برا شخص خودشون انتخاب ميكنن، به رشد و تعالي ميرسه