این اختلافات و تفاوت‌هاست که تمدن را می‌سازند و موجب رشد و ترقی و‌تکامل می‌شود.
اینکه انتظار داشته باشیم همه به یک رنگ و مدل در بیایند نه شدنی است و نه مطلوب شرع و عقل.
اگر حوصله و صبر و تحمل برخی افراد نباشد خیلی کارها پیش نمی‌رود.
اگر دقت و ظرافت طبع و ریزبینی عده‌ای نباشد خیلی صحنه‌ها و آثار زیبا و شگفت‌انگیز را در دنیا نخواهیم دید.
گاها شوخی و سرگرمی و فضا عوض کردن هم لازم است.
خدا برای این کار هم افراد خاص به خودش را آفریده است.
یکی از اصحاب خیلی شراب می‌خورد و اسمش عبدالله بود و ملقب به حمار.
ولی پیامبر علیه الصلاة و السلام دوستش می‌داشت چرا که خوش کلام بود و حضرت را می‌خنداند.
اما چیزی که در اینجا مهم است و شریعت هم بر آن تأکید دارد این است که همه بر برنامه و شریعت خداوند گام برداریم و مطیع خدا و پیامبرش باشیم و اگر احیانا لغزش کردیم توبه کنیم و جبران ما فات.
اگر توبه شکستیم باز هم توبه کنيم.
مهم این است که خدا در درون تو این را ببیند که او را می‌خواهی و طالب رضایت و جنتش هستی و نهایت تلاشت را میکنی.

فما بعده أسهل إن شاء الله

قطعا کسی که اهل سنت و جماعت باشد حُرمت و جایگاه و محبتش قابل مقایسه نیست با کسی که اهل بدعت است.
ولی برای هر کسی از اهل بدعت که صادقانه دیندار باشد و گمراهی و ضلالتش هم از روی عناد و مخالفت با شریعت و دین نیست بلکه به خاطر جهل و تأویلی سائغ است و داغدار اسلام و قضایا و مسائلش است و امتی فکر میکند، احترام قائلم و سعیم بر این خواهد بود که حق برادری و اخوت اسلامی را تا جایی که نفس و شیطان بگذارد در حقش رعایت کنم. و المعصوم من عصمه الله.
اما به شدت از انسان منافق صفت و مکار و نان به نرخ روز خور و خائن و دین و ملت فروش متنفرم و برایش پشیزی ارزش قائل نیستم هر چند نیم متر ریش داشته باشد و خودش را سلفی دو آتشه بداند.
هر کسی برای نصرت شریعت و خدمت به دین اسلام و اخلاق و دیانت ملتش تلاش کند برایم قابل ارزش و احترام است هر چند منسوب به فرقه ای از فرق اهل بدعت باشد به شرطی که در چهارچوب اسلام باقی مانده باشد.
وقتی برخوردم بنابر چیزی که از کلام علما و بزرگان دین فهمیده ام با مخالفینم باید اینگونه باشد حالا برای برادران هم قطار و هم فکر به طریق اولی باید محبت و احترام و اخوت دو چندان داشته باشم.
پس امیدوارم شیطان در مخیله و دل و درون برخی برادران و دوستان عزیز توهمی ایجاد نکند.

نکته ای را هم اینجا عرض کنم. میدانم برای برخی از دوستان عزیز ممکن است سوال باشد.
کانالهای خوب و مفید زیادی وجود دارند که در تلگرام فعالیت میکنند.
اینکه بنده از آنها مطلبی قرار نمیدهم هیچوقت به معنای این نیست که آن افراد را قبول ندارم یا مطالبشان کیفیتی ندارد و ارزش نشر کردن ندارد و حساب و جایگاهی برای خودم و کانالم قائل باشم. لا والله.
خیلی از این دوستان سطح ادبیاتشان از بنده بسیار سرتر است و اغلب مطالب خوبی هم مینویسند.
اما اینکه از کانالشان مطلبی نشر نمیدهم یا در اینجا لینک کانالشان را تبلیغ نمیکنم به خاطر یکسری دلایل و توجیهات شخصی است که ممکن است کارم صواب هم نباشد. ولی امیدوارم هیچکدام از عزیزان دلگیر نشوند یا شیطان در دل و درونشان چیزی درست نکند. که همه آنان برادر و عزیز بنده هستند و چون در راه دین و شریعت تلاش و مجاهدت میکنند تاج سر هستند.
شاید همان درد کمالگرایی و وسواس و احتیاطی باشد که قبلا راجع به آن هشدار دادم ولی هنوز در وجود خودم کاملا از بین نرفته و هنوز ترکشهایی از آن باقی مانده است.

✅ چرا من شخصاً دوست ندارم و برایم جالب نیست که دختری عکسی از چیزهای خاص خود را برای عموم منتشر کند؟

مانند انتشار دفترهای یادداشتش / کتابخانه‌اش/ عطرهایش/ خودکار و حتی گاهی اوقات عکسی که از گُل یا چیز دیگری گرفته است.

اکثر مردم اگر مهمان به خانه‌شان بیاید، اجازه ورود او را به اتاق خودش نمی دهند و او را در اتاق مهمان می نشانند.
هر مهمان هم خودش می‌داند که قبل از حرکت داخل خانه باید از صاحب منزل اجازه بگیرد، هر چند بداند کسی در خانه نیست.

خانم ها اجازه نمی دهند مهمان های مرد، لباس هایشان را ببینند. هر زن دارای شرم و حیایی عادت دارد لباس هایش را رو به سمت خانه پهن کند هر چند لباس زیر هم نباشند و اما لباس های شوهرش را رو به سمت خیابان.

از نظر روحی-روانی خانم ها این را قبول ندارند که مردان، موارد شخصی و خصوصیشان را مشاهده کنند و آن را از حریم خود می بینند.

پس چگونه است که مشاهده میکنیم همان دختر چیزی شخصی از خودش را در وب سایت ها (یا امروزه بیشتر در شبکه‌های اجتماعی) پست می کند؟

این کار جزو حرام قطعی نیست، اما بهتر است از آن پرهیز شود چرا که انتشار موارد شخصی فایده ای ندارد.

قبل از ظهور وبلاگ نویسان، انتشار تصاویر خانه یا وسایل شخصی در اینترنت و یا مشاهده آنها بدون اجازه خود وی عادی نبود.

امروزه هم اگر شخصی بفهمد که از حریم خصوصی اش، از خانه، لباس، کیفش، بدون اجازه وی عکس گرفته اید ، قطعاً آن را دوست نخواهد داشت و نخواهد پسندید.

ترجمه شده از کانال ضبط الأنوثة

يكی از بهترین کتابهایی که در زمینه اعتقاد اهل سنت و جماعت به رشته نگارش درآمده است.
کتابی متوسط الحجم و با ادبیاتی روان و زیبا به بیان اصول اعتقاد سلف پرداخته است.
متأسفانه ترجمه فارسی این کتاب بسیار ناروان و غیر استاندارد است.
اگر یکی از مترجمین عزیز زحمت ترجمه این کتاب را به فارسی سلیس و روان بکشند صدقه جاریه ای برای خودش برجای خواهد گذاشت و ترجمه ای ارزشمند را به کتابخانه فارسی تقدیم خواهد نمود.
بارها خدمت برخی از اساتید و طلاب عرض کردم؛ شخصی که میخواهد اعتقاد اهل سنت و جماعت را فرابگیرد لازم است از کانال معاصرین و متأخرین به این وادی ورود کند.
کتب معاصرین حاوی همان مسائل و موضوعاتی است که در کتب تراث آمده است فقط با دسته بندی بهتر و شرح برخی مجملات و اطلاقاتی که ممکن است از آن سوء برداشت شود و بد مورد استعمال و اجرا قرار بگیرد.
برای همین بنده شخصا مخالف این بودم و هستم که شخصی برای یادگیری عقیده یا هر علم دیگری ابتدائا به سراغ کتب قدیم برود و مستقیم از آن علم آموزی کند.
اگر در خدمت استادی متبحر باشد شاید ایراد زیادی بر این کار نباشد چرا که خطرات کج فهمی اش پایین می آید یا به حد صفر میرسد با اینکه باز هم به خاطر جامع و آمادمیک نبودن بیشتر کتب متقدمین بهتر است دانش آموزان تا یکی دو مرحله ابتدایی را با کتابهای معاصرین جلو بروند بعد به کتب متقدمین و تراث مراجعه کنند.
دیدیم افرادی بدون استاد و معلم و بدون داشتن ادوات و ابزار معرفتی لازم و بدون تأهل و شایستگی مستقیم به سراغ کتابهای عقیدتی سلف و خلف رفتند و بزارید خیلی رُک بگم: گَند زدند متأسفانه و این غلوی که الان مشاهده میکنید را به وجود آوردند.
بنده بالای 30 متن اعتقادی علمای سلف و خلف را مطالعه کردم و هنوز هم در حال بررسی و مطالعه سایر متون اعتقادی موجود هستم. هیچ چیزی اضافه و جدیدی در آن نیست. همه همان اصول و ضوابط و مسائل را مطرح میکنند که ما در کتابهایی مثل الوجیز به شکلی مرتب و منظم دستگیرمان میشود بدون اینکه دچار کج فهمی هایی هم شویم. همه علما و بزرگان سلف و خلف یک حرف را میزنند در کنار برخی اختلاف الفاظ و ادبیات و برخی اطلاقات و صدور احکام که باید با قواعد علمی به بررسی و شرح و تحلیلشان پرداخت.