گفتین خودت حرف بزن ببینیم نظر تو چیه.
خب من معمولا دختری ام که خودش نخ می‌ده.
این از دید پسرا دو حالت داره
یا خیلی براشون قشنگه، مثلا دوست پسر من می‌گفت من عاشق جسارتتم این جسارته و شجاعته و متفاوت بودن آدم رو می‌رسونه.
ولی خب از دید خیلیا این اصلا جالب نیست
هنوز دوست دارن دختر دست نیافتنی باشه
و فکر می‌کنن این از کلاس یه دختر کم میکنه
خیلی از دخترا خودشونم همین فکر رو دارن.

و نظرم درباره‌ی سکس!
اینو از کسی میشنوید که تو سن خیلی پایین دوست پسر داشت.
مسئله‌ی سکس اول باید تو سرتون حل بشه.
الکی نباید ادای راحت بودنو در بیارید
من آدمایی رو می‌شناسم که سالهاست ققط پارتنر سکس همن و بدون هیچ مشکلی با این مسئله کنار اومدن و حسی بین‌شون ایجاد نشده چون تو ذهنشون حل کردن که ما قراره فقط نیاز هم رو برطرف کنیم.
حس گناه همیشه با ما هست تا وقتی تو سرمون حل نشه.
باهامون آمیخته شده.
حس گناه، نکنه ولم کنه؟ نکنه براش کافی نباشم؟ نکنه فکر کنه جنده‌ام؟ نکنه حامله بشم؟ نکنه الان فقط برای ارضا شدنش باهاشم؟
نکنه فقط بخاطر تنم منو میخواد؟ و....
همه اینا گند می‌زنه تو کیفیت سکس‌تون.
تو ذهنتون حل کنید مسئله رو.
عادیه این تفکرات و کسی حق نداره شما رو مقصر بدونه

خب بسه دیگه

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
منو ببخشید ولی احساس میکنم نصف کسایی که دارن این سمارو تو ناشناس ترشح میکنن نصفشون زیر ۱۵ سالشونه وگرنه این همه باور سطحی و احمقانه تو عقل سالمِ انسان بالغ نمیگنجه.

لینک ناشناس تو بیوی کانال هست.

تو پیام اول نوشتم من مشکلی با خانواده‌ام ندارم. بله ندارم‌. تا اینکه مشکل چی باشه؟ مشکل فقط گیر دادن یا گیر ندادنه؟ من بچه‌ی اولم. مشکلی که اینجاست اینه که من خیلی زود از کودکی جدا شدم. با جمله‌ی تو چقدر می‌فهمی یا تو چقدر بزرگ‌تر از سنتی. چه سر و زبونی داری.…

تو پیام اول نوشتم من مشکلی با خانواده‌ام ندارم. بله ندارم‌. تا اینکه مشکل چی باشه؟
مشکل فقط گیر دادن یا گیر ندادنه؟
من بچه‌ی اولم. مشکلی که اینجاست اینه که من خیلی زود از کودکی جدا شدم. با جمله‌ی تو چقدر می‌فهمی یا تو چقدر بزرگ‌تر از سنتی.
چه سر و زبونی داری.
چقدر باهوشی.
چقدر بلدی.
از یه جایی به بعد من احساس کردم عملا هیچکسی رو برای تکیه کردن ندارم. خانواده هست و خوبه اما وقتی خودش نتونسته از پس خودش و زندگیش بر بیاد چیکار برای من می‌تونه بکنه؟
و بووومب
این انگار یه جهش و پرتاب دیگه‌ای بود.
تازه این باعثِ به‌وجود اومدن کمال‌گرایی در من هم شد.
و بلوغ زودرس.
من نه سالگی پریود شدم که این خیلی عادی نیست و دقیقا از نه سالگی کودکی‌م تموم شد.
تو ناشناس یکی نوشت من دوستای بزرگ‌تر از خودم دارم و منم. ADHDام
و دقیقا منم اینجوری بودم و هستم.

در کنار این، این اواخر پرخوری عصبی ام گرفتم. انگار اون کسی که سر میز بود من نبودم.
خیلی وقتا گشنه‌ام نبود اما غذا می‌خوردم، برای منی که همیشه ورزش می‌کنم این مسئله‌ای نبود چون نه چاق میشدم نه اتفاق خاصی رخ میداد‌. میسوخت همه‌اش.
اما پرخوری عصبی قضیه‌اش کاملا متفاوته.
حالا نه تنها پرخوری داشتم بلکه خارج شدن از خونه ام سخت میشد پس باشگاه کم‌کم حذف شد! بعد از سالها ورزش جدی کردن و عضله ساختن. تو کله‌ام چه خبر بود؟
بازار مسگرها. پر از حرف حرف حرف و صدای انواع موسیقی‌. من هیچوقت تو سرم سکوت نیست‌ حالا اون وسطا یه صدایی می‌گفت تو نیاز به غذا داری.
گشنه‌ات نیست ولی عصبی‌ هستی و الان خوردن غذا می‌تونه آرومت کنه.
غذا بخور، فرندز ببین، کارهات رو عقب بنداز و همچنان پرقدرت به نشخوار فکری ادامه بده.

و بعد از بیست و پنج سال تازه فهمیدم!
دردناکه برام.
تازه روانپزشک معتقد بود تشخیص روان‌شناس غلطه. من فقط اضطراب دارم و ADHD نیست.
اما نه...

این کم‌توجهی خیلی جاها هست، من میرم سراغ گوشی یادم می‌ره چرا رفتم. برش می‌دارم یادم می‌ره چرا برداشتم. اگر چیزی دستم باشه یادم می‌ره کجا گذاشتم.
معمولا کارها رو نصفه انجام می‌دم چون یادم می‌ره. وقت انجام کار اگر صدایی بشنوم حواسم پرت اون صدا می‌شه.
شما می‌دونید تمرکز چیه
اما من هیچ هیچ هیچ پیش زمینه‌ای از تمرکز ندارم چون هیچوقت نداشتمش.