کم نور بود
مایل به زرد
دکور تکه تکه و ناسازگاری داشت، اما دنج میزد، انگار که پاتوق گفت‌وگو های دم غروبی و رو کردن چهره های زیر ماسکی بود.
داشتم با تیغ برنده و بی احساس چشمانم در و دیوار دکان و عطر غم آلود قهوه را زیر و رو میکردم، قهوه را خوردم، تعریف چندانی نداشت، چندتایی شربت و دمنوش به پشتش بسته بودند که به نظر برای دلگرمی سرو می‌شدند نه برای مشتری ها.
به وقت حساب و کتاب که شد، دایی کارت را روی میز گذاشت، کارت اشتباه بود و از شانس، رمز یکسان.. زمانی که کارت را کشید عدم موجودی را از دور روی دستگاه دیدم.
رو کرد به دایی و لب هایی که به زور بین ریش و سبیل ها تلاش برای خودنمایی داشتند از هم باز شدند: دستگاه خرابه، این کارته رو نمیخونه، ایشالا فردا شب حساب میکنیم.

تمام وجودم آتش گرفت، گویی چیزی در درونم منفجر شد، من بودم، آنچه بود که در تمام این سال ها جمع کرده بودم، همه چیز به وسیله یک مغازه تبادل معرفت از هم پاشید.

کارت را به دایی داد و همزمان با از زیر نظر گذراندن دله عربی ای که چند روز قبل دستش را سوزانده بود و چند دقیقه قبل در باب آن از او سوالاتی کرده بودم، به سمت دستگاه اسپرسو ساز رفت.
آخر سر با کارت درست حساب کردیم.
اما دیگر منی وجود نداشت، نمیدانم این چندمین بار بود که من می‌مرد.
این بار مانند قبلی ها نبود، سوخت.

قربان شما.

خیلی جاهای این کشور از لحاظ وضعیت بهداشت، درمان، سواد، تغذیه و... وضعیت اسف‌باری دارن
کیلومتر ها زیر خط فقر

شیراز شهر عجیبیه

جهان بیرون، جهان درون

ما فریبکاران متبحری می‌شویم و خود و دیگران را می‌فریبیم و در این رفتار چنان خبره می‌شویم‌ که واقعاً فراموش می‌کنیم وجود اصلی‌مان در پس نقاب پنهان شده است. ما باور می‌کنیم همانی هستیم که در آینه می‌بینیم. باور می‌کنیم که فقط جسم و روان هستیم و حتی پس از آن که بارها و بارها در روابط، مشاغل، رژیم‌های غذایی و رؤیاهایمان شکست خوردیم، باز هم پیام‌های درونی هشداردهنده را سرکوب می‌کنیم و به خود می‌گوییم: «اشکالی ندارد، اوضاع بهتر خواهد شد.» ما بر چشمانمان، چشم بند می‌گذاریم و در گوش‌هایمان پنبه فرو می‌کنیم تا آن افسانه‌های درونی را که آفریده‌ایم، زنده نگاه داریم؛ افسانه خوب و دوست داشتنی نبودن، نالایق و بی ارزش بودن!

به جای سرکوب کردن سایه‌هایمان، باید آن جنبه‌هایی را که از آنها وحشت داریم ببینیم، آشکار کنیم، بپذیریم و در آغوش بگیریم. منظورم این است که بپذیریم این جنبه‌ها نیز به ما تعلق دارند. لازاریس نویسنده و آموزگار معنوی می‌گوید: «راه حل در سایه نهفته است، سایه، راز تغییر و دگرگونی را در بر دارد، تحولی که می تواند در سطح سلولی اثر گذارد و «دی.ان.ای.» را تغییر دهد.»

سایه ما، شخصیت اصلی ما را در بردارد. سایه، ارزشمندترین موهبت‌های ما را داراست. در رویارویی با این ویژگی‌ها است که آزاد می‌شویم تا وجود یکپارچه و شکوهمند خود، اعم از نیک و بد و تاریک و روشن را تجربه کنیم. با در آغوش گرفتن تمامی شخصیت خود، این امکان را می‌یابیم که اعمالمان را آزادانه در این جهان انتخاب کنیم. تا هنگامی که به نقش بازی کردن، پنهان نمودن و فرافکنی آنچه در درون داریم ادامه دهیم، آزاد نیستیم که «باشیم» و یا انتخاب کنیم.

نیمه تاریک وجود
سایه
دبی فورد

معینم مگه میخونه؟

این جا پر از انسان هایی‌ست که در دنیای خود زندگی می‌کنند.
امروز بحث ارباب و رأیت شدید تر از هر زمان باقی‌ست و در این جا قشری دقدقه‌مند اما با دقدقه های «دوزاری» در دنیای پوشالین خود زیست می‌کنند.

انرژی رایگان که شوخیه ولی خب

این هم پیویم @doniarioter