ممنونم از دوستانی که در ثواب بازنشر شریکند❤️

به نام  دوست که دستانِ حیرت‌آور داشت
برای خلقِ یَلی، جای خاک زر برداشت

و کاغذ و قلم از درج رنج شرمنده‌ند
وجود آب شدن را کدام دفتر داشت..!؟

زمان به مرثیه‌ مشغول شد؛ شد اقیانوس!
زمین، صدف شد و هفتاد و چند گوهر داشت

جهان چه خاصیتی داشت ظهر آن محشر
بدون آب و هوا، ماهی و کبوتر داشت!

پَرید رنگِ لبِ ماهیانِ بی‌پولک
بُرید صبرِ پلنگی که مشک در برداشت

فضا برای علف‌های هرز سنگین شد
که سایه‌پاشی آن روز را صنوبر داشت

به رقص آمده یک ذوالفقار صاعقه‌وار
زمین بسامدی از گام‌های حیدر داشت

به آب رو زد و با ظرفِ آبرو در دست...
هوای خیمه‌ی بی‌تشنه مانده در سر داشت

از عِرق غیرت خود رو به آب‌ها زده بود
وگرنه دسترسی‌ها به حوض کوثر داشت

چه دست‌گیری خوبی خدا به او بخشید
ابوالحوائج خود کرد و "دست" از او برداشت

گرفت بر لب و دندان، بصیرت خود را
به سمت گریه‌ی اصغر، امیدِ لشکر داشت...

که ناگهان دل باغ محمدی خون شد
و یاس دامنی از غنچه‌های پرپر داشت
▪︎

کم‌ است دست تمام جهانیان، باید_
برای ثبت غمت، دست‌های دیگر داشت

خدا میان کلامش، نشانی از تو گذاشت
اگر مقطعه شد آیه‌ای که پیکر داشت...

#سحر_هادیان
شهریور ۱۴۰۱
@hadian_sahar

دیالوگ هایی #برای_تو
Episode 9
اثری از مجله هنری اغما
@hadian_sahar

هر روز می‌کشم در و دیوار بر خودم هر شب‌ اگرچه می‌شوم آوار بر خودم ویرانه‌ام؛ عزیزدلم دورتر بایست... آبادی‌ام هوار شد انگار بر خودم من لایق شکوفه‌سرا نیستم؛ رواست خالی کنم هزار لجنزار بر خودم انگار داستان شده سربار بودنم این‌بار می‌روم بکشم بار بر خودم …

هر روز می‌کشم در و دیوار بر خودم
هر شب‌ اگرچه می‌شوم آوار بر خودم

ویرانه‌ام؛ عزیزدلم دورتر بایست...
آبادی‌ام هوار شد انگار بر خودم

من لایق شکوفه‌سرا نیستم؛ رواست
خالی کنم هزار لجنزار بر خودم

انگار داستان شده سربار بودنم
این‌بار می‌روم بکشم بار بر خودم

ای جانکم! به حادثه چیزی نمانده است
وا کرده‌ام دهانه‌ی منقار بر خودم...

#سحر_هادیان

از فرط زخم، روی تنم جای بوسه نیست....

گذشتی از همه‌؛ بدرود رودخانه‌ی من!
پس از تو محض نمردن به گریه محتاجم...
#سحر_هادیان

+این من؛ دچارِ تا ابد به تو....
@hadian_sahar
#مسعود_سجادی #بی‌کلام

میم
میمِ من
گفتی چه خبر و دلم می‌خواست بگویم:
"خبر این‌که شمعدانی‌ِ بهانه‌گیرم پژمرد، هرچقدر بوسیدمش دلش به ماندن رضایت نداد و امروز دیدم که گل داد ولی کمرش خم شد...
    کاکتوسِ مهربانم بچه‌دار شد و لک‌لک‌ها برای یاکریم‌های حیاط، مهمان تازه آوردند."
خبر این‌که "موهایم را حنایی کردم و نبودی که ببینی ...
البته هنوز هم، طوری می‌بندمشان که اگر سرزده از راه رسیدی، حواست از غمگینی چشمانم پرت شود."
خبر این‌که " دوستم دارد"
خواستم بگویم: "تویی همه‌ی بی‌خبری من"
هیچ کدام را نگفتم و گفتم : "هیچ"
خواستم بگویم: "این‌جا جنگ است و نگذار سردردها و تپش‌ها تو را از یادم ببرد و در سرم هزاران زن سیگار می‌کشند و در دلم هزار مرد چنگ بر رخت؛ آشوبی‌ست که بیا و ببین."
نگفتم و گفتم: "سلامتی"

از طرف سحرِ تو
#نامه‌هایی_که_پست_نکردم?
@hadian_sahar

نگاه کرد و همان یک نگاه کافی بود
اگر درست اگر اشتباه کافی بود

به آن دو معبد آیینه‌وار راهم داد
برای چله‌نشین خانقاه کافی بود

دل مرا چه به عقد قنات خفته‌ی او
به چشمِ چاه تماشای ماه کافی بود...

طلسم داشت مگر در هوای معتدلش
سکوت، همهمه، همواره، گاه کافی بود

رواست سنگدلان از خجالت آب شوند
برای رنجش آیینه، آه کافی بود

دو گوی جیوه به خاموشی دو سیاره
مرا نشاند به خاک سیاه... کافی بود

نخواستم که ببازم؛ پلنگ برگشتم
در اوج قله، ملاقات ماه کافی بود

#سحر_هادیان
تیر ۱۴۰۲
@hadian_sahar