🟢 چنل واتساپ کاگنیشن هم ایجاد شد
میتونید زین پس از طریق واتساپ هم با ما همراه باشین:

https://whatsapp.com/channel/0029Vb2KipB8fewuxRVcjJ3k

خود ناتوان‌سازی / self handicapping

«رفتار های من نمی تونه وضعیتی که در اون هستم رو تغییر بده!»

این جمله باور آسیب زایی هست که در ذهن بعضی از ماها ممکنه شکل بگیره
در واقع ما برای برطرف کردن مشکل‌مون بجای تمرکز بر راه‌حل یک استراتژی هیجان محور emotion_oriented رو انتخاب می کنیم.

حالا این استراتژی اسمش خود ناتوان‌سازیه.

خود ناتوان سازی اصطلاحا یک بدکاری هیجان محور در در خود تنظیمی هست که بطور خلاصه باعث میشه تا ما اغلب بصورت ناخودآگاه خودمون موانعی رو بر سر فعالیت هامون ایجاد کنیم تا منجرر به کاهش عملکرد مون بشه
حالا چرا؟
این کار در اصل برای محافظت از عزت نفس ما انجام میشه.

تصور کنید که فردا امتحان دارین و درگیر استرس اون امتحان هستین
حالا ممکنه کل روز قبل از امتحان رو با دوستاتون برید بیرون و خودتون رو سرگرم یه کار غیر مرتبط بکنید؛
فردا طبیعتا امتحان رو با نتیجه‌بی بدی از سر میگذرونید ولی با یه تفاوت!
اون تفاوت اینه که کمتر نسبت به نتیجه امتحان حس بدی دارین چون با خودتون میگین
"من دیروز درس نخوندم و بیرون رفته بودم؛ اگه درس میخوندم حتما نمرم بهتر میشد"
در اصل شما بخاطر ترس از شکست از عمد مانعی رو ایجاد کردین تا تقصير خراب شدن امتحان رو بندازین گردن اون و حداقل نسبت به خودتون کمتر حس بدی داشته باشین.

در واقع ما با خود ناتوان سازی عمدا موانعی رو ایجاد می کنیم تا تقصیر هارو بندازیم گردن یک عامل خارجی و اینطوری بصورت نابهنجار از عزت نفسمون مراقبت کنیم!

یکی از عوامل مرتبط که باعث اهمال کاری میشه همین خودناتوان سازی هست و این بخاطر اون باوری هست که اول این متن بهش اشاره کردم:

«رفتار های من نمی تونه وضعیتی که در اون هستم رو تغییر بده!
پس من خودم یه مانع خارجی ایجاد میکنم و تقصیر شکست رو میندارم گردنش تا حداقل خودم احساس بهتری داشته باشم»

@cognitionp

🛑 مالیخولیا؛ واکنشی به از دست دادن
✍ پروشات عدنانی

مالیخولیا پاسخی است به از دست دادن واقعی کسی یا چیزی که روان به آن وابسته بوده است؛ خواه این دیگری فردی باشد یا موضوعی که امیال روانی به آن معطوف شده‌اند.

این واکنش با تأثیراتی عمیق و ویرانگر همراه است: احساساتی از جنس اندوه و رنج شدید، از دست دادن توانایی مهرورزی، بازداری در هرگونه فعالیت، و کاهش عزت نفس تا جایی که فرد دچار سرزنش و تحقیر خویشتن می‌شود. این وضعیت می‌تواند به مجازات نفس بیانجامد؛ مجازاتی که در ژرفای ناخودآگاه فرد، چون سایه‌ای سنگین باقی می‌ماند و خود را در روان او بازنمایی می‌کند.

در این میان، عذاب دادن خویشتن گاهی به‌صورت ناخودآگاه با نوعی لذت دوگانه همراه است. روان، گرفتار در کشمکش میان تمایل به مجازات خود و تلاش برای کاهش این تنش، دچار نوسانات شدیدی می‌شود؛ نوساناتی که میان میل به یکی‌شدن با دیگری و گرایش به آسیب‌زدن یا کنترل او در حرکت است. این کشمکش‌ها، الگویی مکرر از تعارضات و رنج‌های ناخودآگاه خلق می‌کنند.

از نگاه روانکاوی، این دوگانگی ذاتی در حوزه سرکوب‌شده روان قرار دارد. تجربه‌های آسیب‌زا می‌توانند این سرکوب‌شدگی را فعال کرده و آنچه در ناخودآگاه پنهان بوده است را به سطح بیاورند. چنین وضعیتی اغلب گره‌ای عمیق از اندوه و تعارضات احساسی برجای می‌گذارد که گشودن آن به سادگی ممکن نیست.

برگرفته از مقاله «ماتم و مالیخولیا» اثر زیگموند فروید، ۱۹۱۷

@cognitionp

🟢 به بچه‌هاتون از همون سن پایین روش علمی رو یاد بدین؛ حدس هوشمندانه، ایده‌پردازی، آزمایش، اندازه‌گیری و مشاهده.
هم براشون جذابه هم از حالا دارین پایه‌های تفکر نقاد رو در ذهنش می‌سازین.

با افزایش سن رفته رفته می‌تونید مفاهیم انتزاعی و نظری‌تر باهاشون کار کنید.

تفکر نقاد از ملزومات سلامت در جامعه‌ی آیندست.

@cognitionp

🔺**شادی ما در زندگی از طریق اعمال و نه کلمات پدید می‌آید.

گوته
برخوردهای اصیل در روابط رفتارهایی هستند که با درگیر کردن احساسات واقعی از طریق عمل و فعل بوجود می‌آیند نه کلمات**. رقصیدن به جای خوشحالی و گریه کردن به جای ابراز تاسف.

اما وقتی باید به کلمات متوسل شویم با دنبال کردن چند قاعده گشتالتی تعارض‌ها می‌توانند در پایین‌ترین سطح قرار داده شوند:

اول اینکه باید به صورت مستقیم ارتباط برقرار کنیم زیرا درخواست تنها شکل واقعی ارتباط است برای مثال وقتی از کسی سوال می‌پرسیم در واقع از او درخواست می‌کنیم. به جای اینکه بگوییم «دوست داری امشب به سینما برویم؟» باید قاطع باشیم و بگوییم «بیا امشب به سینما برویم» وقتی از درخواست مستقیم استفاده می‌کنیم مخاطب دقیقاً می‌داند که موضع ما چیست و چه می‌خواهیم بعداً آن فرد به جای پاسخ دادن به سوال ما می‌تواند تصمیم بگیرد مستقیماً به درخواست ما پاسخ بدهد.

دوم اینکه چون آنچه برای گفتن داریم واقعاً اظهاری درباره ما و نه دیگری است باید با صحبت کردن به ضمیر من اظهار خود را بپذیریم.
مثلاً به جای آنکه بگوییم «تو واقعاً با رفتار زننده‌ات من را عصبانی می‌کنی.» باید بگوییم «از اینکه به تو اجازه می‌دهم به صورت زننده با من رفتار کنی عصبانیم از حالا به بعد با ملاحظه بیشتری با من رفتار کن.»

پرلز ۱۹۷۰

@cognitionp

‏«علائم روانی ممکن است واکنشی باشند به تجربه‌ی رهاشدگی و خرد شدن مداوم در دستان نیرومند دنیایی غیرقابل درک
فریادی از سر عجز برای کمک‌خواهی»شرح ماجرا بزودی در کاگنیشن @cognitionp