یه دورانى هم از زندگیت هست که واسه یه مدت حالت خوب نیست؛
ولی وقتی ازت می پرسن خوبی؟
دیگه روت نمیشه بگی نه. خجالت می کشی.
می شینی می شماری می گی خب،
اون بار گفتم نه، دیشبم گفتم نه، امروز باید بگم خوبم.

شد شد، نشد میرم رو پای مامانم دراز میکشم
موهامو ناز کنه.

ببخشید ناراحتیت رو سر من خالی کردی درکت نکردم، اخه به درک که ناراحتی وقتی رفتار درست بلد نیستی.

من واسه زندگیم کاری نکردم؟؟
من نعش خود بر شانه کشیدم و گریه کردم.

‏میدونم “زندگی ادامه داره” عزیزم،
برای همون اشکم در اومده.

نمی‌دونم چطور بگم
ولی حتی وقتایی که غمگین نیستم هم تقریبا غمگینم.

بزرگسالی یعنی ۴ روزه میخوام گریه کنم
اما وقت نمیکنم...

یکهو به قدری ناراحت میشم
و پرت میشم
تو گودال غم و ناراحتی، انگار من نبودم که همین چندساعت پیش میخندیدم و
میو.

جدی من نیاز دارم یکی پیدا شه که نجاتم بده، نمیدونم از کجا و چه وضعیتی، فقط نجاتم بده چون خودم دیگه نمیتونم.

لئوناردو