бәрі сені ойлайды “бақытты” деп,
ал жүрегің келіспейді ешкіммен…

сағынышыңа жерле.

"әндерімнің кейіпкерііі" деп жүрсің ба, ботам?

сені сүймей мына өмірді сүргенше,
сені сүйіп өлу маған шын бақыт...

Қалай аяқтарыңды білмесең, келген жеріңнен көп нүкте қойып, келесі кезеңді жаңа абзацтан бастай салған дұрыс.

"өзін-өзі тану" дитін күшті пән.

сүйкімсіз.

кітапты қарызға бере тұру, о, махаббаттың ең жоғарғы формасы осы шығар: "міне, менің жанымның кішкене бөлшегі, саған ұнайды деп ойлаймын" деп айтатындаймыз.

Менің кішкентай қолыммен әкемнің үлкен қолына сенімділікпен жармасып, ол арқылы қорғаныш пен тыныштық сезімі келетін еді. Әкемнің қасында барлық қорқыныш жоғалып, әлемнің өзі сәл жылы әрі жарық болып көрінетін .Өсе келе, өмір бізді түрлі қиындықтар мен сынақтармен бетпе-бет қойып, бала күнгі кезеңді сағындырады. Әкемнің сол кездегі жан жылуы мен қорғауын қазір есіме алсам, ол бүгінгі күнге күш пен демеу беретін естелік.Енді бұл сәттер алыстаған сайын, жүрегімде ерекше орын алып, әкемнің махаббаты мен сол кездегі әлемнің қымбаттығын тереңірек түсіне бастағандаймын...

онсыз жұтқан әр ауамның бәрі мұң.