چشم‌ها چه بسیار از انسان می‌گویند.
آنچه که چشم‌ها می‌توانند برای ما از دیگری روایت کنند، هرگز به تمامی در مفاهیم نمی‌گنجد.
واقعیت صریحی که در پس کلمات مخفی می‌شود، در چشم‌ها پنهان‌شدنی نیست.
شاید به همین دلیل است که اغلب از خیره ماندن به چشم‌های همدیگر اجتناب می‌کنیم..
زیرا چیز‌هایی را در می‌یابیم که از مواجهه‌ی با آن‌ها هراس داریم..
مگر آنکه انسانی چنان نزدیک باشد که از عریان شدن حقیقت یکدیگر بیمی نداشته باشیم.
نفرت‌ها، عشق‌ها و هزارجور حالتی که بسیاری از آن‌ها حتی کلمه‌‌ی درخوری برای تثبیت خودشان در ذهن ما ندارند، اما برایمان درک‌شدنی هستند، در چشم‌ها ابراز می‌شوند..
اینجاست که چشم‌ها دریچه‌ی روح‌اند.
اما چیزی دلهره‌آورتر از این هم وجود دارد.
چشم‌هایی که هیچ نگاهی ندارند و هیچ عاطفه‌ای درون آن‌ها نیست.. تعلیقی که درباره‌ی ماهیت این چشم‌ها به انسان دست می‌دهد، از اطمینان عواطف هم وحشتناک‌تر است.
به همین دلیل است که موجوداتی با چشم‌های عاری از احساس برای ما ترسناک محسوب می‌شوند.
در بسیاری از کاراکتر‌های ترسناک ما غیبت نگاه انسانی را مشاهده می‌کنیم.
نگاه‌هایی که معلوم نیست در نسبت با ما چه می‌گویند و چه می‌خواهند...
این نکته در سرشت زیستی ما نوید چیزی جز ناشناختگی و بیگانگی نیست..
در نتیجه هشدار خطر را پیش از هر چیز اعلام می‌کند.

@love0ffate

گردن بلند و کشیده‌ی شخصیت‌ها در آثار مودیلیانی تاثیر و علاقه‌ی خاص او به هنر اقوام آفریقایی را نشان می‌دهد.
مودیلیانی ارتباط عمیقی میان هنر کهن و مدرن برقرار می‌کند.(از قرون وسطا گرفته تا هنر بدوی)
او در فراخوانی خلاقانه‌ی گذشتگان بصیرت جالب‌توجهی دارد.

Waiting for the Miracle - 1992

Leonard Cohen

Contemporary Folk

@love0ffate

La Nuit
Auguste Raynaud

@love0ffate

ابزورد بودن آزاد بودن است...
آزاد بودن، بی‌پروایی است‌...
و بی‌پروایی، زیبایی آمیخته در رنج است...

@love0ffate

Christian Gaubert -
La leçon particulière

@love0ffate

نه فقط این روزها... که همیشه، آنچه انسان است، از حالاتی اغلب ناگفتنی رنج می‌برد.
برای آنچه ذهن دارد، یعنی همواره نه در اینجا، که در کثرت زمان‌ها و مکان‌ها زیست می‌کند، زندگی برابر با رنج است.
حال مسئله واقعی رنج نیست، بلکه مسئله‌ی واقعی در برابر رنج است.
اینکه با رنج، یعنی با همان زندگی چه می‌کنیم؟

راهی جز زیست قهرمانانه نمی‌ماند.
اما قهرمان همیشه موجودی افسانه‌ای نیست که ایده‌آلی را فتح کند.
قهرمان کسی است که هنوز می‌تواند زیبایی را به سادگی به رنج بیافزاید!
می‌تواند چنان مست باشد که در میان سردی آهن و سنگ، شکوفه دهد..
هر چند که لحظه‌های شکفتن او کوتاه باشند...
اما وحشی و خیره‌سر هستند..
و در تکرار خود، میان سنگ و آهن، شکاف مداوم می‌شوند...
بی‌آنکه غایتی را پی بگیرند.‌

همه چیز در این شکوفایی بی نیاز به غایتی خارج از خود است..
یونانی‌ها چه خوب می‌دانستند که خوشبختی وجود ندارد. تنها شکوفایی در کار است..
شکوفایی به منظور نه چیزی بیش از شکوفایی؛
ائودایمونیا...

@love0ffate

وجود خارجی کیژه اهمیت خاصی ندارد.
وجود او فقدان اوست‌، و در همین فقدان است که همه چیز می‌تواند به او معطوف شود.
هیچ بزرگی که تمام چیزها را گرد هم می‌آورد.

کیژه وجود ندارد اما مورد لطف و غضب همایونی واقع می‌شود. به تبعید می‌رود و ترفیع می‌گیرد. با پرنسس ازدواج می‌کند. به مانند قهرمانی می میرد و چنان دزدی مجازات می‌شود‌!
و هیچکس باز هم به عدم وجود او توجه ندارد.
زیرا که اصلا مسئله‌ای درخور توجه نیست.
کیژه در امکاناتی که برای ارتباط و بهره‌وری فراهم می‌کند اهمیت دارد.
کسی که تزار با نام او سرگرم می‌شود. دزدها می توانند همه چیز را به نام او غارت کنند و شاعران می‌توانند برایش شعر‌های حماسی بخوانند و...
در یک کلام، نیاز بشر برای مفهوم کلانی که بتواند روابط را ممکن سازد و همه چیز را گردن بگیرد.
موضوعی مکرر در طول تاریخ...

@love0ffate