تنها شادی‌ام این است که هیچ کس نمی‌داند کجا هستم. کاش می توانستم همین را تا ابد کش بدهم! خیلی دلخواه تر از مرگ است.

-نامه به فلیسه، فرانتس کافکا

زمان در من خواهد مُرد
و من بر زمان خواهم خفت.

بازی شبانه‌ام این است: در دادگاه ذهنم، به کارهایی که نکرده‌ام اعتراف می‌کنم.

می‌گویند شما آسوده می‌خوابید
من اما شب بیدارم و می‌گردم
سایه‌ها را می‌بینم و فریاد‌ها را می‌شنوم.

- صداهای شب، ژاک پرور

اگر انسانی که در من مرده بود می‌زیست، آنوقت می‌شد که بمیرم.

ما در کتاب‌ها بیهوده پرسه زدیم،
هیچ نفهمیدیم.

-نصرت رحمانی

به دو چیز وسواس داشت: کشته شدن و صدای خودش.

وقتی ریچارد براتیگان اسم یکی از داستان‌هاشو گذاشته «نامه‌ای عاشقانه از تیمارستان ایالتی» یا ایتالو کالوینو اسم رمان‌شو گذاشته «اگر شبی از شب‌های زمستان مسافری» به کجای دنیا بر می‌خوره منم اسم چنل‌ رو بذارم «ءn ام ژانویه» ؟ هرچند ربطی نداشت، ولی خب.